“Ho, nekredeble! ”
“Kio estas? ”demandis la knabineto:ĉar Toto komencis boji pro tio, kaj sekvante lian rigardon ŝi vidis kio okazas.
Vico de kuleroj ĉirkaŭis la trion, kaj tiuj kuleroj staris rekte per siaj teniloj kaj portis glavojn kaj musketojn. Iliaj vizaĝoj videblis en la poluritaj kavaĵoj kaj ili aspektis tre seriozaj kaj severaj.
Doroteo ridis pro la kuriozaĵoj.
“Kiuj vi estas? ”ŝi demandis.
“Ni estas la Kulero-Brigado, ”diris unu.
“Ni servas lian Moŝton Reĝo Viandohakilo, ”diris alia.
“Kaj vi estas niaj kaptitoj, ”diris tria.
Doroteo sidiĝis sur malnova stumpo kaj rigardis ilin, kaj ŝiaj okuloj scintilis pro amuziĝo.
“Kio okazus, ”ŝi demandis, “se mi ordonus ke mia hundo ataku vian Brigadon? ”
“Li mortus, ”respondis kulero akre. “Unu pafo el niaj mortigaj musketoj mortigus lin, malgraŭ lia grandeco. ”
“Ne risku tion, Doroteo, ”konsilis la Flava Kokino.
“Memoru ke ni estas en felando, sed neniu el ni estas feo. ”
Doroteo sobriĝis pro tio.
“Eble vi pravas, Vilĉinjo, ”ŝi respondis. “Sed kiom kurioze estas, esti kaptitaj de grupo de kuleroj! ”
“Mi tute ne trovas tion kurioza, ”deklaris kulero. “Ni estas la regula militobrigado de la regno. ”
“Kiu regno? ”ŝi demandis.
“Manĝilio, ”diris li.
“Ĝis nun mi neniam aŭdis pri ĝi, ”asertis Doroteo.
Post tio ŝi pludiris pensoplene, “mi kredas ke ankaŭ Ozma neniam aŭdis pri Manĝilio. Diru al vi, ĉu vi ne estas regataj de Ozma de Oz? ”
“Ni neniam aŭdis pri ŝi, ”malafable respondis kulero.
“Ni estas regataj de Reĝo Viandohakilo, kaj obeas nur liajn ordonojn, kiuj diras ke ni konduku ĉiujn kaptitojn al li tuj kiam ili kaptiĝis. Do paŝu vigle, knabino, kaj marŝu kun ni, alie eble nin tentos detranĉi kelkajn pied fingrojn viajn per niaj glavoj. ”
Tiu minaco denove ridigis Doroteo. Ŝi ne kredis esti en ia ajn danĝero; sed jen nova kaj interesa aventuro, do ŝi konsentis kondukiĝi al Manĝilio por vidi kia estas la regno de Reĝo Viandohakilo.
Ĉapitro 16
Kiel Doroteo Vizitis Manghilion
SENDUBE estis inter sesdek kaj okdek kuleroj en la Brigado, kaj ili formarŝis laŭ aranĝo de malplena kvadrato, kun Doroteo, Vilĉinjo kaj Toto en la centro de la kvadrato. Antaŭ ol ili longe iris Toto renversis unu el la kuleroj per vostosvingo, kaj la Kapitano de la Kuleroj ordonis ke la hundo estu pli zorgoplena, alie li estos punita. Do Toto zorgis, kaj la Kulero-Brigado moviĝis mirige rapide, kaj Doroteo vere devis rapide marŝi por akompani ilin.
Post kelka tempo ili eliris la arbaron kaj eniris grandan senarban spacon, en kiu estis la Regno Manĝilio.
Starante tute ĉirkaŭ la senarba spaco estis tre multaj kuirfornoj, forneloj kaj rostkradoj, ĉiadimensiaj kaj ĉiaformaj, kaj krom ili estis pluraj kuirejaj ŝrankoj kaj ŝranketoj kaj kelkaj kuirejaj tabloj. Ilin plenigis kuiriloj ĉiaspecaj: patoj, kuirpotoj, kaldronetoj, forkoj, tranĉiloj, verŝ-kaj sup-kuleroj, muskatgratiloj, kribriloj, viandosegiloj, gladiloj, rulplatigiloj kaj multaj aliaj similaĵoj.
Kiam la Kulero-Brigado aperis kun la kaptitoj sovaĝa kriado estiĝis kaj multaj el la manĝiloj saltis de siaj forneloj aŭ siaj bretoj kaj kuris dense ĉirkaŭi Doroteon kaj la kokinon kaj la hundon.
“Retropaŝu! ”kriis la Kapitano severe, kaj li kondukis siajn kaptitojn tra la scivoleman aron ĝis veni antaŭ grandan fornelon kiu staris en la centro de la senarba loko. Apud tiu fornelo estis buĉbloko sur kiu kuŝis granda viandohakilo kun akra rando. Ĝi ripozis sur sia plata dorso, ĝiaj kruroj estis krucitaj kaj ĝi fumadis longan pipon.
“Vekiĝu, Moŝto, ”diris la Kapitano. “Jen kaptitoj. ”
Aŭdante tion, Reĝo Viandohakilo sidiĝis kaj rigardis
Doroteon atente.
“Kartilago kaj graso! ”li kriis. “El kie venis ĉi tiu knabino? ”
“Mi trovis ŝin en la arbaro, kaptis kaj kondukis ŝin ĉi tien, ”respondis la Kapitano.
“Kial vi faris tion? ”demandis la Reĝo, fumante sian pipon pigre.
“Por estigi iom da ekscito, ”la Kapitano respondis. “Ĉi tie estas tiel kviete ke ni ĉiuj rustiĝas pro manko de distro. Mia flanke, mi preferas agitajn tempojn. ”
“Nature, ”respondis la viandohakilo kapjesante. “De ĉiam mi diras, Kapitano, tute sen ironio, ke vi estas sterlinga o ficiro kaj solida civitano, multe polurita. Sed kion, laŭ vi, mi faru pri ĉi tiuj kaptitoj? ”
“Tion devas vi mem decidi, ”deklaris la Kapitano. “Vi estas la Reĝo. ”
“Certe; certe, ”murmuris la viandohakilo penseme.
“Kiel vi diris, ni spertas maleksciton ekde kiam la ŝtalo kaj flinto forkuris geedziĝi kaj forlasis nin. Ordonu al miaj Konsilistoj kaj la Reĝaj Korteganoj ke ili alvenu, ankaŭ la Alta Pastro kaj la Juĝisto. Ni decidos tiam kion fari. ”
La Kapitano mangestis salute kaj foriris kaj Doroteo sidiĝis sur renversita kaldrono kaj demandis:
“Ĉu vi havas ion manĝeblan en via regno? ”
“Ho! Stariĝu! Malsidu sur mi! ”kriis nelaŭta voĉo, kaj je tio lia Moŝto la Viandohakilo diris:
“Pardonu, sed vi sidas sur mia amiko la Deklitra Kaldrono. ”
Doroteo tuj stariĝis, kaj la kaldrono malrenversis sin kaj rigardis ŝin riproĉe.
“Mi estas amiko de la Reĝo, do neniu aŭdacas sidi sur mi, ”diris li.
“Nu, ĉiuokaze mi preferas seĝon, ”ŝi respondis.
“Sidu sur tiu breto, ”ordonis la Reĝo.
Do Doroteo sidiĝis sur la breton de la granda fornelo, kaj la civitanoj de Manĝilio komencis amase proksimiĝi scivole. Toto kuŝiĝis ĉe la piedoj de Doroteo kaj Vilĉinjo flugis sur la fornelon, en kiu ne estis fajro, kaj staris tie laŭeble komforte.
Post la alveno de ĉiuj Konsilistoj kaj Korteganoj —kaj ili laŭaspekte inkluzivis la plejparton de la loĝantoj de la regno —la Reĝo frapetis la blokon por silentigi ilin kaj diris:
“Amikoj kaj Kunmanĝiloj! Nia multinda Komandisto de la Kulero-Brigado, Kapitano Tremp, kaptis la tri ulojn kiujn vi vidas antaŭ vi kaj kondukis ilin ĉi tien por — por —mi ne scias kial. Do mi petas vin konsili kion fari pri la afero, kaj kian faton mi destinigu al ĉi tiuj kaptitoj.
Juĝisto Kribrilo, staru dekstre de mi. Via tasko estas kribri ĝisprofunde ĉi tiun problemon. Ĉefpastro Kribdrenilo, staru maldekstre de mi por certigi ke neniu falsatestos pri la afero. ”
Dum tiuj du o ficistoj okupis siajn poziciojn Doroteo demandis:
“Kial la kribdrenilo estas la Ĉefpastro? ”
“Li estas la plej potenca de-tru-ilo de er-aroj en la regno, ”respondis Reĝo Viandohakilo.
“Escepte de mi, ”diris kribrilo. “Mi estas la plej-tru- multa de la tru-po. ”
“Kion ni bezonas, ”komentis la Reĝo riproĉe, “estas sendrata kribrilo. Nepre mi konsultu Markonin pri tio.
Tiuj malnovmodaj kribriloj tro parolas. Nu, tasko de la Konsilistoj de la Reĝo estas konsili la Reĝon kiam ajn urĝas, do mi petas ke vi parolu kaj konsilu min kion fari pri ĉi tiuj kaptitoj. ”
“Mi postulas ke ili estu plurfoje mortigitaj ĝis ili mortos! ”kriis piprujo, saltante tre ekscitite.
“Trankviliĝu, S-ro Papriko, ”konsilis la Reĝo. “Viaj komentoj estas tranĉaj kaj multspicaj, sed vi bezonas iom da prudento. Oni ja nur bezonas mortigi iun unufoje por ke li mortu; sed mi tute ne komprenas ke necesas mortigi
ĉi tiun knabineton. ”
“Ankaŭ mi, ”diris Doroteo.
“Pardonu, sed estas dezirinde ke vi ne konsilu min pri la afero, ”respondis Reĝo Viandohakilo.
“Kial? ”demandis Doroteo.
“Vi eble favorus vin mem kaj tiel miskonsilus nin, ”li diris. “Nu, bonaj regatoj, kiu parolos nun? ”
“Mi deziras glatigi la disputon, iel, ”diris gladilo fervore. “Nia tasko ja estas utili al la homaro. ”