La Smeralda Urbo de Oz

“Sed la knabino ne estas ho-maro, ŝi estas ho-teraĵo! ” kriis korktirilo.

“Kion vi scias pri la afero? ”demandis la Reĝo.

“Mi estas advokato, ”diris la korktirilo fiere. “Mi kutimas al tribunaloj. ”

“Ŝajnas al mi ke vi konsilas tro banale, ”respondis la Reĝo. “Vi ne plu ĝuste tiras konkludojn. Mi devas peti vin, S-ro Pop, eltiri viajn komentojn. ”

“Konsentite, ”diris la korktirilo malgaje; “mi vidas ke mi ne plu tiras vian atenton. ”

“Permesu, ”pludiris la gladilo, “ke mi premu vin, Moŝto. Mi ne volas forgliti de kulpaĵoj faritaj de la kaptito, se ŝi ja kulpas; sed ni ŝuldas al ŝi justecon, kaj tio ne estas malglata rezulto! ”

“Mi deziras aŭdi konsilon de Princo Tranĉ, ”diris la Reĝo.

Je tio digna viandotranĉilo antaŭenpaŝis kaj klinis sin.

“La Kapitano malsaĝe kondukis tiun knabinon ĉi tien, kaj ŝi malsaĝe venis, ”li diris. “Sed ĉar nun la malsaĝa ago jam okazis, ni montru nian valoron kaj tranĉu ĉiujn ligojn. ”

“Prave! prave! ”kriis dika haktranĉilo. “Ni diserigu la knabinon kaj dispecigu la kokinon kaj distranĉu la hundon! ”

La aŭskultantoj ĉiuj hurae aprobis tion kaj la Reĝo bezonis denove frapi la blokon por atentigi ilin.

“Sinjoroj, sinjoroj! ”li diris, “viaj komentoj estas iom tranĉaj kaj tre abruptaj, kiel estas anticipeble pro viaj akutaj intelektoj. Sed vi ne pravigas viajn postulojn. ”

“Atentu, Hakilo; vi enuigas min, ”kriis kuirpoto, kiu tre malĝentile kaj arogante de fiis la Reĝon. “Vi estas eble la plej malbona Reĝo ĝis nun reginta en Manĝilio, kaj vere tio estas profunda komento. Kial vi ne mem faras decidojn anstataŭ stulte peti ĉies konsilon, kvankam vi ja estas stultulo? ”

La Reĝo ĝemis.

“Se nur ne estus kuirpotoj en mia regno, ”li diris. “Vi potuloj konstante fumas pro io, kaj de momento al momento vi elverŝas viajn postulojn kaj lasas purigon al la posteuloj. Pente pendu —per via tenilo —kaj mi ne denove aŭdu vin. ”

Doroteon multe ŝokis la filingvaĵoj de la manĝiloj, kaj ŝi decidis ke sendube ili estis malbone instruitaj pri konduto. Do ŝi diris, parolante al la Reĝo, kiu ŝajnis tute nekompetenta regi siajn ribelemajn civitanojn:

“Bonvolu jam nun decidi pri mia fato. Mi ne volas resti ĉi tie dum la tuta tago nur por trovi kion vi faros pri mi. ”

“La afero fariĝas vere kruda, kaj necesas ke mi partoprenu, ”komentis granda rostkrado, antaŭen venante.

“Kion mi volas scii, ”diris ladskatol-malfermilo, per akra voĉo, “estas pro kio la knabino venis al nia arbaro, kaj kial ŝi renkontis Kapitanon Tremp —kiu devus esti nomita Kapitano Tramp —kaj kiu ŝi estas, kaj el kie ŝi venis, kaj kien ŝi iras, kaj kial kaj pro kio kaj tiam kaj kiam. ”

“Mi bedaŭras trovi, ”komentis la Reĝo al la ladskatolmalfermilo, “ke vi estas tiom penetrema. Efektive, ĉio menciita de vi tute ne estas nia afero. ”

Dirinte tion la Reĝo re flamigis sian pipon, kiu jam estingiĝis.

“Diru al mi, bonvolu, kio ja estas nia afero? ” demandis terpom-premilo, palpebrumante al Doroteo iom impertinente. “Mi mem tre ŝatas knabinetojn, kaj ŝajnas al mi ke ŝi tiom rajtas promenadi en la arbaro kiom ni. ”

“Kiu do akuzas la knabineton? ”demandis rulglatigilo.

“Pri kio ŝi kulpas? ”

“Mi ne scias, ”diris la Reĝo. “Pri kio ŝi kulpas, Kapitano Tremp? ”

“Jen la problemo, Moŝto. Ŝi kulpas pri nenio, ” respondis la Kapitano.

“Kian kulpon vi volas de mi? ”demandis Doroteo.

Tiu demando ŝajne konfuzis ĉiujn. Fine fondupoto kriis maltrankvile:

“Se neniu povas lumigi tiun temon vi devos pardoni min dum mi estingiĝos. ”

Post tio granda kuireja forkego ekatentis kaj diris per eta voĉo:

“Ni aŭskultu Juĝiston Kribrilo. ”

“Prave, ”respondis la Reĝo.

Do Juĝisto Kribrilo turnis sin malrapide plurfoje kaj post tio diris:

“Kontraŭ la knabino estas nenio, escepte de la ŝtona breto sur kiu ŝi sidas. Tial mi ordonas tuj forsendi ŝin. ”

“Forsendi! ”kriis Doroteo. “Ho, mi neniam dum mia vivo estis forsendita, kaj mi ne intencas tion nun. Se estas egale al vi, mi foriros. ”

“Estas tutegale, ”deklaris la Reĝo. “Vi estas liberaj —vi kaj viaj akompanantoj —kaj rajtas foriri kien ajn vi volas. ”

“Dankon, ”diris la knabineto. “Sed ĉu vi havas ion manĝeblan en via regno? Mi malsatas. ”

“Foriru en la arbaron kaj kolektu berojn, ”konsilis la Reĝo, rekuŝiĝante sur sia dorso kaj pretiĝante dormi. “Laŭ mia scio, tute ne ekzistas manĝeblaĵo en la tuta

Manĝilio. ”

Do Doroteo sin ekstarigis kaj diris:

“Venu, Toto kaj Vilĉinjo. Se ne ne povos trovi la tendaron almenaŭ eble ni trovos kelkajn berojn. ”

La manĝiloj detiris sin kaj lasis ilin pasi senproteste, kvankam Kapitano Tremp marŝigis la Kulero-Brigadon tuj post ili ĝis ili atingis la limon de la senarba spaco.

Tie la kuleroj haltis; sed Doroteo kaj ŝiaj akompanantoj reeniris la arbaron kaj komencis diligente serĉi la tendaron, por rekuniĝi kun sia grupo.

Ĉapitro 17 Kiel Ili Venis al Bulkio

VAGI tra la arbaro, sen scii kien oni iras aŭ kian aventuron oni baldaŭ renkontos, ne estas tiel plaĉe kiel oni eble supozus. La arbaro estas ĉiam bela kaj impona, kaj se oni ne perpleksas aŭ malsatas oni povas multege

ĝui ĝin; sed Doroteo ja estis perpleksa kaj malsata tiun matenon, do ŝi malmulte atentis la belon de la arbaro, kaj rapidis laŭeble plej multe. Ŝi penis iri unudirekte kaj ne ĉirkaŭiri, sed ŝi tute ne estis certa ke la direkto elektita kondukos ŝin al la tendaro.

Post kelka tempo, multe ĝojige, ŝi trovis padon. Ĝi iris dekstren kaj maldekstren, kaj perdiĝis inter la arboj ambaŭdirekte, kaj tuj antaŭ ŝi, sur granda kverko estis du a fiŝoj, kun brakoj montrantaj ambaŭdirekte. Unu a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL BULKIO kaj la dua a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL KUNIKLIO

“Nu! ”kriis Vilĉinjo, okulumante la a fiŝojn, “laŭaspekte ni reatingas la civilizacion. ”

“Mi ne certas pri la civilizacio, kara, ”respondis la knabineto; “sed laŭaspekte ni eble reatingas ien, kaj tio multe esperigas, jes. ”

“Kiun padon ni prenu? ”demandis la Flava Kokino.

Doroteo gapis la a fiŝojn penseme.

“Bulkio sonas io manĝebla, ”ŝi diris. “Ni iru tien. ”

“Tutegale al mi, ”respondis Vilĉinjo. Ŝi bekumis su fiĉe da insektoj el la musko dummarŝe por satigi sin, sed la kokino sciis ke Doroteo ne povas manĝi insektojn; nek Toto.

La pado al Bulkio aspektis malmulte uzata, sed ĝi estis su fiĉe videbla kaj kondukis zigzage inter la arboj ĝis fine ĝi kondukis ilin al senarba spaco plena de la plej kuriozaj domoj kiujn iam vidis Doroteo. Ili ĉiuj konsistis el biskvitoj, laŭ malgrandaj kvadratoj, kaj havis multajn belajn kaj ornamajn formojn; ili havis balkonojn kaj verandojn kun fostoj el panstangoj kaj tegmentoj ŝinditaj per kukoblatoj.

Estis trotuaroj el pankrustoj kondukantaj de domo al domo kaj formantaj stratojn, kaj la loko laŭaspekte havis multajn loĝantojn.

Kiam Doroteo, sekvate de Vilĉinjo kaj Toto, eniris la lokon, ili trovis ulojn marŝantaj laŭ la stratoj aŭ grupiĝintaj kaj kunparolantaj, aŭ sidantaj sur la verandoj kaj balkonoj.

Kaj kiaj kuriozuloj ili estis!

Viroj, virinoj kaj infanoj ĉiuj konsistis el bulketoj kaj panoj. Kelkaj estis maldikaj kaj aliaj dikaj; kelkaj estis blankaj, kelkaj helbrunaj kaj kelkaj tre malhelbrunaj.

Kelkaj bulketoj, kiuj ŝajne estis la plej grava klaso de la popolo, estis bele sukerkovritaj. Kelkaj havis vitberojn kiel okulojn kaj ribajn butonojn sur siaj vestoj; aliaj havis kario filajn okulojn kaj krurojn el cinamo, kaj multaj surportis ĉapelojn kaj kufojn kovritajn per palruĝa kaj verda sukero.