La Smeralda Urbo de Oz

“Ofte mi pensis, ”diris Doroteo, kiu plene okupadis sin per manĝado, “ke estus plezure esti kuniklo. ”

“Ja estas plezure —kiam oni estas aŭtentika, ”konsentis lia Moŝto. “Sed vidu kia mi estas nun! Mi loĝas en marmora palaco anstataŭ truo en la tero. Mi povas manĝi kiom mi volas, sen la ĝojo de serĉado. Ĉiutage mi devas vesti min per elegantaj vestoj kaj portadi tiun kronaĉon ĝis mia kapo doloregas. Kunikloj venas al mi kun ĉiaj problemoj, kvankam nur miaj propraj problemoj interesas min. Kiam mi promenas mi ne rajtas saltadi kaj kuri; mi devas marŝi per miaj malantaŭaj kruroj kaj surhavi ermenan robon! Kaj la soldatoj salutas min kaj la bando ludas kaj la aliaj kunikloj ridas kaj aplaŭdas kaj krias ‘Saluton al la Reĝo! ’Nun mi demandas al vi, kiel al amiko kaj junulino sagaca:ĉu tiom da pompo kaj malsaĝeco ne su fiĉas por mizerigi decan kuniklon? ”

“Iam, ”diris Doroteo penseme, “la homoj estis sovaĝaj kaj nevestitaj kaj loĝis en kavoj kaj ĉasis manĝaĵojn same kiel sovaĝaj bestoj. Sed post kelka tempo ili civiliziĝis, kaj nun ili malvolonte reirus al la malnovaj tagoj. ”

“Tio estas tute malsimila afero, ”respondis la Reĝo.

“Neniu el vi Homoj civiliziĝis dum nur unu vivtempo.

Civilizacio atingis vin iom-post-iome. Sed iam mi konis la arbaron kaj la liberan vivon, kaj tial mi protestas kontraŭ tiu tuja civiliziĝo kiu estis kontraŭ mia volo, kaj la devo fariĝi Reĝo kun krono kaj ermena robo. Pa! ”

“Se vi malamas ĝin, kial vi ne demisias? ”ŝi demandis.

“Neeble! ”ploregis la Kuniklo, kaj li reviŝis siajn okulojn per sia poŝtuko. “Sovaĝa leĝo en ĉi tiu urbo malpermesas. Kiu elektiĝis Reĝo devas resti Reĝo. ”

“Kiu faris la leĝojn? ”demandis Doroteo.

“Tiu sama Sorĉistino kiu faris la urbon —Glinda la Bona. Ŝi konstruis la muron kaj aranĝis la Urbon, kaj donis al ni plurajn valorajn sorĉojn, kaj faris la leĝojn.

Post tio ŝi invitis ĉiujn palruĝokulajn kuniklojn de la arbaro veni ĉi tien, kaj post tio ŝi lasis nin al nia sorto. ”

“Kial vi akceptis la inviton kaj venis ĉi tien? ” demandis la infano.

“Mi ne sciis kiom aĉa estas vivo en urbo, kaj mi tute ne anticipis ke mi elektiĝos Reĝo, ”diris li, larmante amare. “Kaj —kaj —nun mi estas Tio —kun majuskla T — kaj ne povas eskapi! ”

“Mi konas Glindan, ”komentis Doroteo, manĝante kiel deserton ĉokoladan panaĵon, “kaj kiam mi denove renkontos ŝin mi petos ke ŝi anstataŭigu vin per alia Reĝo. ”

“Ĉu? Ĉu vere vi faros tion? ”demandis la Reĝo ĝoje.

“Jes, se vi deziras tion, ”ŝi respondis.

“Hura, hura! ”kriis la Reĝo; kaj li eksaltis de apud la tablo kaj sovaĝe dancadis tra la ĉambro, skuante sian poŝtukon kvazaŭ flagon kaj ridante pro ĝojego.

Post iom da tempo li sukcesis regi sian ĝojon kaj revenis al la tablo.

“Kiam vi verŝajne renkontos Glindan? ”li demandis.

“Nu, eble post kelkaj tagoj, ”diris Doroteo.

“Kaj vi ne forgesos peti ŝin? ”

“Kompreneble ne. ”

“Princino, ”diris la Kunikla Reĝo fervore, “vi forprenis de mi grandan malfeliĉon, kaj mi multe dankemas. Tial mi proponas distri vin, ĉar vi estas mia gasto kaj mi estas la Reĝo, kiel indiketo de mia danko. Venu kun mi al mia akcepteja halo. ”

Li alvokis Firmharulon kaj diris al li:“Kunvenigu la tutan nobelaron en la grandan akceptejan halon, kaj ankaŭ diru al Palpebrumanto ke mi volas ke li venu tuj. ”

La Gardanto de la Giĉeto riverencis kaj forrapidis, kaj lia Moŝto turnis sin al Doroteo kaj pludiris:“Ni havos su fiĉan tempon por promeni en la ĝardenoj antaŭ ol oni alvenos. ”

La ĝardenoj estis malantaŭ la palaco kaj estis plenaj de belaj floroj kaj odorantaj arbustoj, kun multaj ombrantaj arboj kaj fruktarboj kaj marmoraj pavimitaj padoj irantaj ĉiudirekten. Dum ili eniris tiun lokon Palpebrumanto venis kurante al la Reĝo, kiu faris al li plurajn ordonojn per nelaŭta voĉo. Post tio lia Moŝto revenis al Doroteo kaj gvidis ŝin tra la ĝardenoj, kiujn ŝi multe admiris.

“Kiel belajn vestojn via Moŝto surhavas! ”ŝi diris, rigardante la riĉan blusatenan kostumon, broditan per perloj, per kiu la Reĝo estis vestinta sin.

“Jes, ”li respondis, iom fiere, “ĉi tiu estas unu el miaj plej amataj vestokompletoj; sed mi havas multajn eĉ pli elegantajn. Ni havas bonegajn tajlorojn en Kuniklio, kaj Glinda provizas la ŝtofon bezonatan. Aparte: eble vi petos la Sorĉistinon, kiam vi renkontos ŝin, permesi ke mi konservu mian vestaron. ”

“Sed se vi reiros al la arbaro vi ne bezonos vestojn, ”ŝi diris.

“N —e! ”li balbutetis; “povas esti. Sed mi jam de tiel longe vestas min ke mi kutimiĝis, kaj mi ne supozas ke mi volus ĉirkaŭkuradi nuda denove. Do eble la Bona

Glinda permesos ke mi konservu la kostumojn. ”

“Mi petos, ”konsentis Doroteo.

Ili foriris el la ĝardenoj kaj eniris belan grandan akceptejan halon, kie riĉaj tapiŝoj estis etenditaj sur la kahelaj plankoj kaj la mebloj estis belege ĉizitaj kaj ornamitaj per juveloj. La seĝo de la Reĝo estis neordinare bela meblo, havante la formon de arĝenta lilio kies unu folio estis faldita por esti la sidloko. La arĝento estis tute dike ornamita per diamantoj kaj la sidejo estis remburita per blanka sateno.

“Ho, kia grandioza seĝo! ”kriis Doroteo, kunfrapante siajn manojn admire.

“Ĉu ne? ”respondis la Reĝo fiere. “Ĝi estas mia plej amata sidilo, kaj mi opinias ke ĝi precipe konvenas por mia koloro. Pri tio: bonvolu peti al Glinda ke mi rajtu konservi ĉi tiun liliseĝon post mia foriro. ”

“Ĝi ne bone taŭgus en truo en la tero, ĉu? ”ŝi sugestis.

“Eble ne; sed mi kutimiĝis sidi sur ĝi kaj mi deziras kunpreni ĝin, ”li respondis. “Sed, jen venas la gesinjoroj de la kortego; do bonvolu sidi apud mi kaj mi prezentos vin. ”

Ĉapitro 21 Kiel la Regho Shanghis Sian Decidon

Ĝuste tiam kunikla bando de preskaŭ kvindek personoj enmarŝis, ludante orajn instrumentojn kaj vestite per bone aranĝitaj uniformoj. Sekvante la bandon venis la nobelaro de Kuniklio, ĉiuj estis riĉe vestitaj kaj saltetadis per siaj malantaŭaj kruroj. Kaj la inoj kaj la viroj havis blankajn gantojn sur siaj manoj, kun siaj ringoj sur la ekstero de la gantoj, kia ŝajne estis la modo tie. Kelkaj el la kuniklinoj portis lornetojn, dum multaj el la virkunikloj havis okulvitron en la maldekstra okulo.

La korteganoj kaj iliaj inoj paradis antaŭ la Reĝo, kiu konigis Princinon Doroteon al ĉiu paro tre gracie. Post tio la grupo sidigis sin en seĝoj kaj sur sofoj kaj rigardis anticipoplene al sia monarko.

“Estas nia reĝa devo, kiel ankaŭ nia reĝa plezuro, ”li diris, “provizi taŭgan distraĵon por nia distingita gasto.

Ni nun prezentos la Reĝan Bandon de Barbulaj

Farbuloj. ”

Dum li parolis la muzikistoj, kiuj jam aranĝis sin en angulo, ekludis dancmelodion kaj en la ĉambron dancis la Barbulaj Farbuloj. Ili estis ok belaj kunikloj vestitaj nur per gazaj purpuraj jupoj ligitaj ĉirkaŭ iliaj talioj per diamantaj rubandoj. Iliaj barboj estis riĉe purpurkoloraj, alie ili estis tute purblankaj.

Riverencinte antaŭ la Reĝo kaj Doroteo la Farbuloj komencis sian ŝercludadon, kaj ĝi estis tiom komika ke Doroteo ridis pro vera plezuriĝo. Ili ne nur kundancis turniĝante kaj girante tra la ĉambro, sed ili saltis unu trans la alian, staris surkape kaj saltis tien kaj tien tiel vigle ke estis malfacile kontroli ilin. Fine ili ĉiuj saltis duoble transkapen irante el la ĉambro.

La nobeloj entuziasme aplaŭdis, kaj Doroteo aplaŭdis kun ili.

“Bonege! ”ŝi diris al la Reĝo.

“Jes, la Barbulaj Farbuloj estas vere tre lertaj, ”li respondis. “Mi bedaŭregas devi lasi ilin kiam mi foriros, ĉar ili ofte amuzis min kiam mi estis tre mizeroplena. Ĉu eble vi petos al Glinda —”