“La Birdotimigilo estas verŝajne la plej saĝa persono en la tuta Oz, ”komentis la Stana Lignohakilo, kiam ili rekomencis sian veturon. “Lia cerbo estas granda kaj bonega, kaj ofte li diris al mi aferojn kiujn mi mem tute ne elpensus. Mi devas diri ke mi apogas min multe sur la cerbo de la Birdotimigilo dum ĉi tiu krizo. ”
La Stana Lignohakisto veturis sur la antaŭa benko de la ĉarego, kie Doroteo sidis inter li kaj la Sorĉisto.
“Ĉu la Birdotimigilo aŭdis pri la problemo de Ozma? ” demandis la Kapitana Generalo.
“Mi ne scias, sinjoro, ”estis la respondo.
“Kiam mi estis ordinara soldato, ”diris Ombi Ambi, “mi estis bonega armeo, kion mi plene pruvis dum nia milito kontraŭ la Knomoj. Sed nun ne ekzistas eĉ unu sola ordinara soldato en la armeo, ekde kiam Ozma nomumis min la Kapitana Generalo, do estas neniu kiu batalos kaj defendos nian belan Reganton. ”
“Estas vere, ”diris la Sorĉisto. “La nuna armeo konsistas nur el o ficiroj, kaj la tasko de o ficiro estas ordoni al la soldatoj ke ili batalu. Ĉar ne estas soldatoj ne povas esti batalado. ”
“Kompatinda Ozma! ”flustris Doroteo, kun larmoj en siaj dolĉaj okuloj. “Estas aĉe pensi ke ŝia tuta bela felando estos detruita. Mi demandas al mi ĉu eble ni povus eskapi kaj reiri al Kansas per la Magia Zono? Kaj eble ni povus kunpreni Ozman kaj ni ĉiuj laboregus por akiri monon por ŝi, tiel ke ŝi ne estus ege solsenta kaj malfeliĉa pro la perdo de sia felando. ”
“Ĉu vi kredas ke estus laboro por mi en Kansas? ” demandis la Stana Lignohakisto.
“Se vi estas malplena, oni eble uzus vin en fabriko de ladskatoloj, ”proponis Onklo Henriko. “Sed mi ne komprenas kiel utilus via laborado. Vi neniam manĝas aŭ dormas aŭ bezonas novajn vestojn. ”
“Mi ne pensis pri mi, ”respondis la Imperiestro digne.
“Mi nur demandis al mi ĉu eble mi povus helpi subteni
Doroteon kaj Ozman. ”
Dum ili indulgis sin per tiuj malfeliĉaj planoj por la estonteco ili su fiĉe veturis por povi vidi la novan domegon de la Birdotimigilo, kaj eĉ kvankam plenaj de zorgoj kaj maltrankvilo pri la baldaŭa sorto de Oz, Doroteo ne povis ne senti miron pro la vidaĵo.
La nova domo de la Birdotimigilo havis formon kiel de giganta spiko de maizo. La vicoj de grajnoj estis el solida oro, kaj la verdo sur kiu rekte staris la spiko estis aro da scintilantaj smeraldoj. Sur la plejsupro de la strukturo staris figuro reprezentanta la Birdotimigilon mem, kaj sur liaj etenditaj brakoj, kaj sur lia kapo, estis pluraj korvoj ĉizitaj el ebono kaj kun rubiaj okuloj. Vi povos imagi kiom granda estis tiu spiko de maizo kiam mi diros al vi ke unusola ora grajno estis fenestro, kiu svingiĝis eksteren sur ĉarniroj, kaj vico de kvar grajnoj malfermiĝis kiel la antaŭa enirejo. Interne estis kvin etaĝoj, ĉiu etaĝo estis unusola ĉambro.
La ĝardenoj ĉirkaŭ la domego konsistis el maizkampoj, kaj Doroteo agnoskis ke la loko estas ĉiurilate tre taŭga hejmo por ŝia bona amiko la Birdotimigilo.
“Li estus tre feliĉa ĉi tie, tute certe, ”ŝi diris, “se nur la Reĝo de la Knomoj lasus nin. Sed se Oz estos detruita kompreneble ankaŭ ĉi tiu loko detruiĝos. ”
“Jes, ”respondis la Stana Lignohakisto, “kaj ankaŭ mia bela stana kastelo, pri kiu mi ĝojas kaj fieras. ”
“Ankaŭ la domo de Joĉjo Kukurbokapo pereos, ” komentis la Sorĉisto, “kaj la Atleta Kolegio de Profesoro Ŝancelinsekto, kaj la reĝa palaco de Ozma, kaj ĉiuj aliaj niaj belaj konstruaĵoj. ”
“Jes, Oz fariĝos dezerto kiam la Reĝo de la Knomoj finos ĝin, ”ĝemis Ombi Ambi.
La Birdotimigilo elvenis renkonti ilin kaj elkore bonvenigis ilin.
“Mi aŭdis ke vi decidis loĝi por ĉiam en la Lando Oz de nun, ”li diris al Doroteo; “kaj tio ĝojigos mian koron, ĉar mi multe malamis niajn oftajn apartiĝojn. Sed kial vi ĉiuj tion malgajas? ”
“Ĉu vi aŭdis la informon? ”demandis la Stana Lignohakisto.
“Nenian informon malfeliĉigan, ”respondis la Birdotimigilo.
Do Noĉjo Hakisto rakontis al sia amiko pri la tunelo de la Reĝo de la Knomoj, kaj ke la fibestoj de la Nordo alianciĝis kun la subtera monarko por konkeri kaj detrui
Ozon. “Nu, ”diris la Birdotimigilo, “certe aŭguras malbone por Oz kaj ni ĉiuj. Sed mi kredas ke estas erare maltrankvili pri io ankoraŭ ne okazinta. Certe la horo por malfeliĉi estos kiam nia lando jam estos detruita kaj nia popolo sklavigita. Do ni ne mankigu al ni la malmultajn feliĉajn horojn restontajn al ni. ”
“Ha! Jen vera saĝeco, ”deklaris la Vilulo aprobe. “Kiam ni vere estos malfeliĉaj ni bedaŭros tiujn malmultajn horojn restontajn al ni, se ni ne plenĝuos ilin. ”
“Malgraŭe, ”diris la Birdotimigilo, “mi akompanos vin al la Smeralda Urbo kaj proponos servon al Ozma. ”
“Ŝi diras ke ni povos fari nenion por kontraŭi niajn malamikojn, ”anoncis la Stana Lignohakisto.
“Kaj sendube ŝi pravas, sinjoro, ”respondis la Birdotimigilo. “Tamen ŝi bonvenigos nian simpation, kaj la devo de la amikoj de Ozma estas stari apud ŝi kiam venos la fina katastrofo. ”
Post tio li kondukis ilin en sian kuriozan domegon kaj montris al ili la belajn ĉambrojn de ĉiuj kvin etaĝoj. La malsupra ĉambro estis granda akceptohalo, kun akordiono en unu angulo. Tiun instrumenton la Birdotimigilo, kiam sola, povis ludi por distri sin, ĉar li multe amis muzikon.
Sur la muroj pendis blanka silko, sur kiu aroj da nigraj korvoj estis broditaj per nigraj diamantoj. Kelkaj el la seĝoj havis la formon de grandaj korvoj kaj estis remburitaj per kusenoj el maizkolora silko.
La dua etaĝo enhavis belan bankedoĉambron kie la Birdotimigilo povis gastigi siajn gastojn, kaj la tri supraj etaĝoj estis litoĉambroj grandioze meblitaj kaj ornamitaj.
“El ĉi tiuj ĉambroj, ”diris la Birdotimigilo fiere, “oni povas bele vidi la ĉirkaŭajn maizkampojn. La maizo kiun mi kultivas estas ĉiam spikoplena. La spikoj estas mia armeo, ili ĉiuj amas Ozman do la regimentoj estas reĝamantoj. Mi faras miajn ĉarradojn el la eksspikoj, ĉar ili tiel fariĝas spokoj. Oni ankaŭ povus mueli la spikojn kaj fari el ili spicojn. Kaj neniu vidaĵo estas pli klara, ĉar kiam miaj flavaj kampoj brilas, ili fariĝas lampoj. ”
La vizitantoj iomete manĝis kaj poste hastis rekomenci sian veturon al la Smeralda Urbo. La Birdotimigilo trovis sidejon en la ĉarego inter Ombi Ambi kaj la Vilulo, kaj lia pezo ne multe pligrandigis la ŝarĝon ĉar li estis plena nur de pajlo.
“Rimarku ke mi havas unu avenkampon en mia bieno, ”li komentis, dum ili forveturis. “Avenpajlo estas, laŭ mia trovo, la plej bona pajlo per kiu min plenigi kiam mia interno fariĝas moska aŭ misforma. ”
“Ĉu vi povas replenigi vin sen helpo? ”demandis Onklino Em. “Mi supozus ke post la elpreno de la pajlo restus nur viaj vestoj. ”
“Vi preskaŭ pravas, sinjorino, ”li respondis. “Miaj servistoj plenigas min laŭ mia direktado. Ĉar mia kapo, en kiu estas bonega cerbo, konsistas el sako ligita malsupre. Mia vizaĝo estas nete pentrita sur unu flanko de la sako, kiel vi povas vidi. Mia kapo ne bezonas repleniĝi kiel mia korpo, ĉar ĝi bezonas nur ke oni refreŝigu la farbon de tempo al tempo. ”
La domego de la Birdotimigilo ne estis tre distanca de la kampoj de Joĉjo Kukurbokapo, kaj kiam Onklo Henriko kaj Onklino Em alvenis tien la kultivejo multe imponis al ili. La kultivejo estis unusola giganta kampo da kukurboj, kaj kelkaj el la kukurboj estis gigantaj. En unu el ili, kiu estis nete elĉizita, Joĉjo mem loĝis, kaj li deklaris ĝin tre komforta loĝejo. Li kultivis tiom da kukurboj por povi ŝanĝi sian kapon tuj kiam ĝi fariĝis ĉi fita aŭ baldaŭ putronta.
La kukurbokapa viro bonvenigis siajn vizitantojn ĝoje kaj proponis al ili plurajn bongustegajn kukurbajn pasteĉojn kiel manĝon.
“Mi mem ne manĝas kukurbajn pasteĉojn, pro du kialoj, ”li diris. “Unu estas ke se mi manĝus kukurbojn mi iĝus kanibalo, kaj la alia kialo estas ke mi neniam manĝas, ĉar mi ne estas vaka interne. ”