“Jen la Algebro-Piloloj, ”diris la Profesoro, prenante unu el la boteloj. “Unu nokte, kiam oni enlitiĝas, egalas al kvar horoj da studado. Jen la Geogra fiaj Piloloj —unu nokte kaj unu matene. En ĉi sekva botelo estas la Latinaj
Piloloj —unu trifoje dum la tago. Sekvas la Gramatikaj Piloloj —unu antaŭ ĉiu manĝo —kaj la Literumaj Piloloj, kiujn oni prenas laŭbezone. ”
“Viaj studentoj evidente devas gluti multe da piloloj, ” komentis Doroteo penseme. “Kiel oni glutas ilin, en pomsaŭco? ”
“Ne, kara. Ili estas kovritaj per sukero kaj estas rapide kaj facile englutataj. Mi kredas ke la studentoj preferus la pilolojn al studado, kaj certe la piloloj estas multe pli e fika metodo. Komprenu, antaŭ ol inventiĝis ĉi Lernejaj
Piloloj ni malŝparis multan tempon per studado, tiun tempon ni povas pli bone uzi per atletikado. ”
“Ŝajnas al mi ke la piloloj estas bonaĵo, ”diris Ombi Ambi, kiu memoris kiel dolorigis lian kapon kiam li estis knabo studado de aritmetiko.
“Tiel estas, sinjoro, ”deklaris la Ŝancelinsekto fervore.
“Ili donas al ni avantaĝon kompare kun ĉiuj aliaj kolegioj, ĉar tute sen tempoperdo niaj knaboj plene familiariĝas kun la Greka kaj Latina, Matematiko kaj Geogra fio, Gramatiko kaj Literaturo. Komprenu, ili neniam bezonas interrompi siajn ludojn por enmensigi la malpli altajn fakojn de lernado. ”
“Tre valora invento, laŭ mi, ”diris Doroteo, rigardante admire la Sorĉiston, kiu modeste ruĝiĝis pro la laŭdo.
“Ni vivas dum epoko de progreso, ”anoncis Profesoro
Ŝancelinsekto, pompe. “Estas pli facile gluti scion ol akiri
ĝin perlabore el libroj. Ĉu ne, amikoj? ”
“Kelkaj uloj glutas kian ajn koncepton, ”diris Onklino Em, “sed laŭ mi ĉi tio tro similas al engluto de medikamentoj. ”
“Junuloj en kolegio ĉiam devas gluti malagrablaĵojn iel, ”komentis la Sorĉisto, ridetante; “kaj, kiel diras nia Profesoro, tiuj Lernejaj Piloloj montriĝis granda sukceso.
Unu tagon dum mi faris ilin mi senintence faligis pilolon, kaj unu el la idoj de Vilĉinjo glutis ĝin. Kelkajn minutojn poste tiu ido ekstaris sur stango kaj deklamis ‘Sur Ferdeko
Brula Staris Knab’’tute sen eĉ unu eraro. Post tio ĝi deklamis ‘Antaŭiro de l’Brigado, ’kaj post tio ‘Ekscelsior. ’
Sciu, la kokido manĝis Elokvento-Pilolon. ”
Ili nun adiaŭis la Profesoron, kaj dankinte lin pro lia afabla gastigo ili reeniris la ruĝan ĉaregon kaj daŭrigis sian veturon.
Ĉapitro 10
Kiel Vivis la Tranchtondoj
LA veturantoj ne kunprenis manĝaĵojn ĉar ili sciis ke ili estos bonvenaj kien ajn ili iros en la Lando Oz, kaj ke la popolo manĝigos kaj loĝigos ilin tute vere gastame.
Do ĉirkaŭ la tagmezo ili haltis ĉe domo de kultivisto kaj al ili estis donita bonega lunĉo el pano kaj lakto, fruktoj kaj patkukoj kun acera siropo. Post iom da ripozo kaj promenado tra la fruktoĝardenoj kun sia gastiganto — ronda, gaja kultivisto —ili eniris la ĉaregon kaj repaŝigis la Segĉevalon laŭlonge de la bela, serpentuma vojo.
Estis vojdirektiloj ĉe ĉiuj anguloj, kaj fine ili atingis indikilon sur kiu legeblis:
UZU ĈI TIUN VOJON AL LA TRANĈTONDOJ
Mano ankaŭ indikis la ĝustan direkton, do ili turnis la Segĉevalon laŭ tiu direkto kaj trovis ĝin vere bona vojo sed ŝajne nemulte uzata.
“Mi neniam ĝis nun vizitis la Tranĉtondojn, ”komentis
Doroteo.
“Nek mi, ”diris la Kapitana Generalo.
“Nek mi, ”diris la Sorĉisto.
“Nek mi, ”diris Vilĉinjo.
“Mi apenaŭ estis ekster la Smeralda Urbo post mia alveno en ĉi tiun landon, ”aldonis la Vilulo.
“Nu, do neniu el ni estis ĉi tie antaŭ nun, ”krietis la knabineto. “Kiaj povas esti la Tranĉtondoj? ”
“Tion ni baldaŭ trovos, ”diris la Sorĉisto, ruze ridante.
“Mi aŭdis ke ili estas iom malfortikaj uloj. ”
La domoj de la kultivistoj fariĝis malpli multaj dum ili pluiris, kaj la vojo estis kelkfoje tiel malfacile videbla ke la Segĉevalo malfacile sekvis ĝin. La ĉarego ankaŭ komencis balanciĝi; tiel ke ili devis malrapidi.
Post iom laciga veturo ili ekvidis altan muron, blukolorigitan kaj kun palruĝaj ornamaĵoj. Tiu muro estis cirkla, kaj laŭaspekte ĉirkaŭis grandan spacon. Ĝi estis tiel alta ke nur la suproj de la arboj estis videblaj super ĝi.
La vojo kondukis al pordeto en la muro, kiu estis fermita kaj riglita. Sur la pordo estis a fiŝo kun oraj literoj kiuj legeblis tieclass="underline"
Ni petas VIZITANTOJN sin MOVI
MALRAPIDE k a j ZORGE, k a j e v i ti
TUSADON aŭ fari ian ajn BLOVON aŭ
AERMOVIĜON
“Strange, ”diris la Vilulo, laŭtleginte la a fiŝon. “Kiuj estas la Tranĉtondoj, do? ”
“Nu, ili estas paperaj pupoj, ”respondis Doroteo. “Ĉu vi ne sciis tion? ”
“Paperaj pupoj! Do ni iru aliloken, ”diris Onklo Henriko. “Ni ĉiuj estas tro aĝaj por ludado per pupoj, Doroteo. ”
“Sed ĉi tiuj estas diferencaj, ”deklaris la knabineto. “Ili vivas. ”
“Vivas! ”elspiris Onklino Em, miroplene.
“Jes. Ni eniru, ”diris Doroteo.
Do ili ĉiuj eliris el la ĉarego, ĉar la pordo en la muro ne estis su fiĉe larĝa por ke ili trairigu la Segĉevalon kaj la ĉaregon.
“Restu ĉi tie, Toto! ”ordonis Doroteo, skuante sian
fingron je la hundeto. “Vi estas tiel senzorga ke vi eble farus aermoviĝon se mi lasus vin eniri. ”
Toto svingis sian voston kvazaŭ malfeliĉa pro sia postresto; sed li tute ne penis sekvi ilin. La Sorĉisto malriglis la pordon, kiu malfermiĝis eksteren, kaj ili ĉiuj fervore rigardis internen.
Tuj interne de la enirejo estis vico de etaj soldatoj, kun uniformoj brilkoloraj kaj paperaj pa filoj sur siaj ŝultroj. Ili estis precize identaj, de unu ekstremo de la vico ĝis la alia, kaj ĉiuj estis tonditaj el papero kaj kunligitaj ĉe la mezoj de siaj korpoj.
Kiam la vizitantoj eniris la lokon la Sorĉisto lasis la pordon svingiĝi en sian pozicion, kaj tuj la vico de soldatoj ekfalis, sterniĝante sur siajn dorsojn, kaj kuŝis penante movi sin sur la tero.
“Ho, vi! ”kriis unu el ili; “pro kio vi batfermis la pordon kaj perblove renversis nin? ”
“Mi pardonpetas profunde, ”diris la Sorĉisto, bedaŭroplene. “Mi ne sciis ke vi estas tiel delikataj. ”
“Ni ne estas delikataj! ”koleris alia soldato, levante sian kapon de la tero. “Ni estas fortaj kaj sanaj; sed ni ne povas elteni aerblovon. ”
“Ĉu mi helpu vin stariĝi? ”demandis Doroteo.
“Bonvolu, ”respondis soldato ĉe unu vic fino. “Sed ege zorge, knabineto. ”
Doroteo zorge starigis la vicon de soldatoj, kiuj unue senpolvigis siajn pentritajn vestojn kaj poste salutis la vizitantojn per siaj paperaj pa filoj. De la flanko estis facile vidi ke la tuta linio estas tondita el papero, kvankam de antaŭe la soldatoj aspektis iom solidaj kaj imponaj.