“Domaĝe ke ŝi lernis paroli. ”
Povus esti nova malagrabla kverelo inter Onklino Em kaj Vilĉinjo se la viroj ne revenintus ĝuste tiam kun siteloj plenaj de klara, scintilanta akvo. La Sorĉisto diris al Doroteo ke ŝi estas bona kuiristo kaj ke li opinias ke la manĝo estas preta.
Do Onklo Henriko levis la kaldronon de la fajro kaj verŝis ĝian enhavon en grandan ujon kiun tenis por li la Sorĉisto. La ujo estis plenplena de tre bona stufaĵo, fume varmega, kun multaj diversspecaj legomoj kaj pastbuletoj kaj riĉa gustoplena saŭco.
La Sorĉisto triumfe metis la ujon sur la tablon en la manĝotendo kaj post tio ili ĉiuj sidiĝis sur tendoseĝoj por festeni.
Estis pluraj aliaj pladoj sur la tablo, ĉiuj zorge kovritaj, kaj kiam venis la momento por forpreni la kovrilojn ili trovis panon kaj buteron, kukojn, fromaĝojn, piklaĵojn, kaj fruktojn —inkluzive de kelkaj el la bongustegaj fragoj de Oz.
Neniu aŭdacis demandi pri kiel tiuj manĝaĵoj alvenis.
Ili kontentigis sin per ĝissata manĝado de la bonaĵoj provizitaj, kaj Toto kaj Vilĉinjo ankaŭ plene manĝis, ne dubu pri tio. Post la manĝo Onklino Em flustris al
Doroteo:
“Eble ja estis magia manĝaĵo, kara, kaj pro tio eble ĝi ne multe nutros; sed mi volonte agnoskas ke neniam mi gustumis ion pli plaĉan. ”Post tio ŝi pludiris, pli laŭtavoĉe:“Kiu lavos la pladojn? ”
“Neniu, sinjorino, ”respondis la Sorĉisto. “La pladoj jam lavis sin. ”
“Jadi! ”krietis la virino, levante siajn manojn pro mirego. Ĉar, tute vere, kiam ŝi rigardis la pladojn kiuj antaŭ momento estis ankoraŭ sur la tablo, ŝi trovis ilin jam lavitaj kaj sekigitaj kaj zorge aranĝitaj en stakoj.
Ĉapitro 15
Kiel Doroteo Hazarde Perdighis
ESTIS bela vespero, do ili kunaranĝis siajn tendoseĝojn cirkle antaŭ unu el la tendoj kaj komencis rakontadi por distri sin kaj pasigi la tempon antaŭ ol enlitiĝi.
Baldaŭ zebro videblis venante el la arbaro, kaj li trotis rekte al ili kaj diris ĝentile:
“Bonan vesperon, homoj. ”
La zebro estis neta besteto kaj havis maldikan kapon, mallongajn kolharojn kaj brosaspektan voston —tre similan al tiu de azeno. Lia belforma blanka korpo estis kovrata de laŭordaj strioj malhelbrunaj, kaj liaj hufoj estis delikataj kiel de cervo.
“Bonan vesperon, amiko Zebra, ”diris Ombi Ambi, responde al la saluto de la besto. “Ĉu ni povas iel helpi vin? ”
“Jes, ”respondis la zebro. “Mi deziras ke vi solvu disputon kiu de longe ĝenas min, pri ĉu ekzistas pli da akvo aŭ tero en la mondo. ”
“Kun kiu vi disputas? ”demandis la Sorĉisto.
“Kun molŝela krabo, ”diris la zebro. “Li loĝas en lageto kien mi iras ĉiutage por trinki, kaj li estas tre impertinenta krabo, mi certigas tion al vi. Mi diris al li multfoje ke la tero estas multe pli vasta ol la akvo, sed li rifuzas konvinkiĝi. Eĉ hodiaŭ vespere mem, kiam mi diris al li ke li estas sensignifa besto loĝanta en malgranda lageto, li asertis ke la akvo estas pli granda kaj pli grava ol la tero. Do, vidinte vian tendaron, mi decidis peti vin ĉesigi la disputon fin fine, por ke min ne plu ĝenu tiu senscia krabo. ”
Aŭskultinte tiun klarigon Doroteo demandis:
“Kie estas la molŝela krabo? ”
“Ne tre for, ”respondis la zebro. “Se vi akceptos juĝi inter ni mi kuros venigi lin. ”
“Do kuru, ”diris la knabineto.
Do la besto trotkuris en la arbaron kaj baldaŭ revenis trotante al ili. Kiam li proksimiĝis ili vidis molŝelan krabon firme kroĉintan sin al la rigidaj haroj de la kapo de la zebro, kie ĝi tenis sin per unu pinĉilo.
“Nu, do, S-ro Krabo, ”diris la zebro, “jen la homoj pri kiuj mi parolis al vi; kaj ili scias pli ol vi, kiu loĝas en lageto, kaj pli ol mi, kiu loĝas en arbaro. Ĉar ili veturis tra la tuta mondo, kaj konas ĉiun parton de ĝi. ”
“La mondo ampleksas pli ol Ozon, ”deklaris la Krabo per obstina voĉo.
“Estas vere, ”diris Doroteo; “sed antaŭe mi loĝis en Kansas, en Usono, kaj mi vizitis Kalifornion kaj Aŭstralion —ankaŭ Onklo Henriko. ”
“Kaj mi, ”aldonis la Vilulo, “mi vizitis Meksikon kaj Bostonon kaj multajn aliajn fremdajn landojn. ”
“Kaj mi, ”diris la Sorĉisto, “vizitis Eŭropon kaj Irlandon. ”
“Do komprenu, ”daŭrigis la zebro, parolante al la krabo, “jen homoj vere gravaj, kiuj scias pri kio ili parolas. ”
“Do ili scias ke ekzistas pli da akvo en la mondo ol da tero, ”asertis la krabo, per akra, malafabla voĉo.
“Ili scias ke vi eraras per tiu absurda deklaro, kaj verŝajne ili kredos vin omaro anstataŭ krabo, ”respondis la besto kolere.
Aŭdinte tiun de fion la krabo etendis sian alian pinĉilon kaj kaptis orelon de la zebro, kaj la besto ekkriis pro doloro kaj komencis kuri tien kaj reen, penante deskui la krabon, kiu forte kroĉis sin.
“Ĉesu pinĉi! ”kriis la zebro. “Vi promesis ne pinĉi se mi alportos vin ĉi tien! ”
“Kaj vi promesis trakti min respektoplene, ”diris la krabo, forlasante la orelon.
“Nu, ĉu mi ne faras tion? ”demandis la zebro.
“Ne; vi nomis min omaro, ”diris la krabo.
“Gesinjoroj, ”daŭrigis la zebro, “bonvolu pardoni mian povran amikon, ĉar li estas senscia kaj stulta, kaj ne komprenas. Ankaŭ lia pinĉado estas tre ĝena. Do bonvolu informi lin ke la mondo enhavas pli da tero ol da akvo, kaj post via decido mi reportos lin kaj ĵetos lin en lian lageton, kie espereble li estos de nun pli modesta. ”
“Sed ni ne povas diri tion al li, ”diris Doroteo, serioze, “ĉar estus malvere. ”
“Kio? ”kriis la zebro, miregante; “ĉu mi ĝuste aŭdis? ”
“La molŝela krabo pravas, ”deklaris la Sorĉisto.
“Ekzistas multe pli da akvo ol da tero en la mondo. ”
“Neeble! ”protestis la zebro. “Nu, mi povas kuri dum tagoj sur la tero, kaj trovi nur malmulte da akvo. ”
“Ĉu foje vi vidis oceanon? ”demandis Doroteo.
“Neniam, ”agnoskis la zebro. “Nenia oceano ekzistas en la Lando Oz. ”
“Nu, ekzistas pluraj oceanoj en la mondo, ”diris
Doroteo, “kaj oni velas en ŝipoj sur tiuj oceanoj dum semajnoj post semajnoj, tute sen vidi eĉ iomete da tero.
Kaj la gegra fioj informos vin ke ĉiuj oceanoj kune estas pli grandaj ol ĉiuj landoj kune. ”
Aŭdinte tion la krabo komencis ridi per kuriozaj sonoj kiuj memorigis al Doroteo la manieron de la kelkfoja gakado de Vilĉincjo.
“Nun ĉu vi cedos, S-ro Zebro? ”ĝi kriis, moke; “nun
ĉu vi cedos? ”
La zebro aspektis multe humiligita.
“Kompreneble mi ne kapablas legi geogra fiojn, ”li diris.
“Vi povus gluti Lernejan Pilolon de la Sorĉisto, ” sugestis Vilĉinjo, “kaj tio klerigus kaj saĝigus vin sen studado. ”
La krabo rekomencis ridadi, kaj tio tiom provokis la zebron ke li penis deskui la besteton. Tio okazigis pli da orelpinĉado, kaj fine Doroteo diris al ili ke se ili ne povos bone konduti ili nepre devos reiri en la arbaron.