La Smeralda Urbo de Oz

“Bonvolu jam nun decidi pri mia fato. Mi ne volas resti ĉi tie dum la tuta tago nur por trovi kion vi faros pri mi. ”

“La afero fariĝas vere kruda, kaj necesas ke mi partoprenu, ”komentis granda rostkrado, antaŭen venante.

“Kion mi volas scii, ”diris ladskatol-malfermilo, per akra voĉo, “estas pro kio la knabino venis al nia arbaro, kaj kial ŝi renkontis Kapitanon Tremp —kiu devus esti nomita Kapitano Tramp —kaj kiu ŝi estas, kaj el kie ŝi venis, kaj kien ŝi iras, kaj kial kaj pro kio kaj tiam kaj kiam. ”

“Mi bedaŭras trovi, ”komentis la Reĝo al la ladskatolmalfermilo, “ke vi estas tiom penetrema. Efektive, ĉio menciita de vi tute ne estas nia afero. ”

Dirinte tion la Reĝo re flamigis sian pipon, kiu jam estingiĝis.

“Diru al mi, bonvolu, kio ja estas nia afero? ” demandis terpom-premilo, palpebrumante al Doroteo iom impertinente. “Mi mem tre ŝatas knabinetojn, kaj ŝajnas al mi ke ŝi tiom rajtas promenadi en la arbaro kiom ni. ”

“Kiu do akuzas la knabineton? ”demandis rulglatigilo.

“Pri kio ŝi kulpas? ”

“Mi ne scias, ”diris la Reĝo. “Pri kio ŝi kulpas, Kapitano Tremp? ”

“Jen la problemo, Moŝto. Ŝi kulpas pri nenio, ” respondis la Kapitano.

“Kian kulpon vi volas de mi? ”demandis Doroteo.

Tiu demando ŝajne konfuzis ĉiujn. Fine fondupoto kriis maltrankvile:

“Se neniu povas lumigi tiun temon vi devos pardoni min dum mi estingiĝos. ”

Post tio granda kuireja forkego ekatentis kaj diris per eta voĉo:

“Ni aŭskultu Juĝiston Kribrilo. ”

“Prave, ”respondis la Reĝo.

Do Juĝisto Kribrilo turnis sin malrapide plurfoje kaj post tio diris:

“Kontraŭ la knabino estas nenio, escepte de la ŝtona breto sur kiu ŝi sidas. Tial mi ordonas tuj forsendi ŝin. ”

“Forsendi! ”kriis Doroteo. “Ho, mi neniam dum mia vivo estis forsendita, kaj mi ne intencas tion nun. Se estas egale al vi, mi foriros. ”

“Estas tutegale, ”deklaris la Reĝo. “Vi estas liberaj —vi kaj viaj akompanantoj —kaj rajtas foriri kien ajn vi volas. ”

“Dankon, ”diris la knabineto. “Sed ĉu vi havas ion manĝeblan en via regno? Mi malsatas. ”

“Foriru en la arbaron kaj kolektu berojn, ”konsilis la Reĝo, rekuŝiĝante sur sia dorso kaj pretiĝante dormi. “Laŭ mia scio, tute ne ekzistas manĝeblaĵo en la tuta

Manĝilio. ”

Do Doroteo sin ekstarigis kaj diris:

“Venu, Toto kaj Vilĉinjo. Se ne ne povos trovi la tendaron almenaŭ eble ni trovos kelkajn berojn. ”

La manĝiloj detiris sin kaj lasis ilin pasi senproteste, kvankam Kapitano Tremp marŝigis la Kulero-Brigadon tuj post ili ĝis ili atingis la limon de la senarba spaco.

Tie la kuleroj haltis; sed Doroteo kaj ŝiaj akompanantoj reeniris la arbaron kaj komencis diligente serĉi la tendaron, por rekuniĝi kun sia grupo.

Ĉapitro 17 Kiel Ili Venis al Bulkio

VAGI tra la arbaro, sen scii kien oni iras aŭ kian aventuron oni baldaŭ renkontos, ne estas tiel plaĉe kiel oni eble supozus. La arbaro estas ĉiam bela kaj impona, kaj se oni ne perpleksas aŭ malsatas oni povas multege

ĝui ĝin; sed Doroteo ja estis perpleksa kaj malsata tiun matenon, do ŝi malmulte atentis la belon de la arbaro, kaj rapidis laŭeble plej multe. Ŝi penis iri unudirekte kaj ne ĉirkaŭiri, sed ŝi tute ne estis certa ke la direkto elektita kondukos ŝin al la tendaro.

Post kelka tempo, multe ĝojige, ŝi trovis padon. Ĝi iris dekstren kaj maldekstren, kaj perdiĝis inter la arboj ambaŭdirekte, kaj tuj antaŭ ŝi, sur granda kverko estis du a fiŝoj, kun brakoj montrantaj ambaŭdirekte. Unu a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL BULKIO kaj la dua a fiŝo diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL KUNIKLIO

“Nu! ”kriis Vilĉinjo, okulumante la a fiŝojn, “laŭaspekte ni reatingas la civilizacion. ”

“Mi ne certas pri la civilizacio, kara, ”respondis la knabineto; “sed laŭaspekte ni eble reatingas ien, kaj tio multe esperigas, jes. ”

“Kiun padon ni prenu? ”demandis la Flava Kokino.

Doroteo gapis la a fiŝojn penseme.

“Bulkio sonas io manĝebla, ”ŝi diris. “Ni iru tien. ”

“Tutegale al mi, ”respondis Vilĉinjo. Ŝi bekumis su fiĉe da insektoj el la musko dummarŝe por satigi sin, sed la kokino sciis ke Doroteo ne povas manĝi insektojn; nek Toto.

La pado al Bulkio aspektis malmulte uzata, sed ĝi estis su fiĉe videbla kaj kondukis zigzage inter la arboj ĝis fine ĝi kondukis ilin al senarba spaco plena de la plej kuriozaj domoj kiujn iam vidis Doroteo. Ili ĉiuj konsistis el biskvitoj, laŭ malgrandaj kvadratoj, kaj havis multajn belajn kaj ornamajn formojn; ili havis balkonojn kaj verandojn kun fostoj el panstangoj kaj tegmentoj ŝinditaj per kukoblatoj.

Estis trotuaroj el pankrustoj kondukantaj de domo al domo kaj formantaj stratojn, kaj la loko laŭaspekte havis multajn loĝantojn.

Kiam Doroteo, sekvate de Vilĉinjo kaj Toto, eniris la lokon, ili trovis ulojn marŝantaj laŭ la stratoj aŭ grupiĝintaj kaj kunparolantaj, aŭ sidantaj sur la verandoj kaj balkonoj.

Kaj kiaj kuriozuloj ili estis!

Viroj, virinoj kaj infanoj ĉiuj konsistis el bulketoj kaj panoj. Kelkaj estis maldikaj kaj aliaj dikaj; kelkaj estis blankaj, kelkaj helbrunaj kaj kelkaj tre malhelbrunaj.

Kelkaj bulketoj, kiuj ŝajne estis la plej grava klaso de la popolo, estis bele sukerkovritaj. Kelkaj havis vitberojn kiel okulojn kaj ribajn butonojn sur siaj vestoj; aliaj havis kario filajn okulojn kaj krurojn el cinamo, kaj multaj surportis ĉapelojn kaj kufojn kovritajn per palruĝa kaj verda sukero.

Okazis iom da ekscitiĝo en Bulkio kiam la fremduloj ekaperis inter ili. Virinoj kaptis siajn infanojn kaj rapidis en siajn domojn, kaj zorge fermis la biskvitajn pordojn post si. Kelkaj viroj kuris tiel haste ke ili stumblis unu pro la alia, dum aliaj, pli kuraĝaj, grupiĝis kaj frontis la entrudiĝantojn malamike.

Doroteo tuj komprenis ke ŝi devos tre zorge agi por ne timigi tiujn timidulojn, kiuj evidente ne kutimis al la ĉeesto de nekonatoj. Estis plaĉega odoro de freŝa pano en la vilaĝo, kaj tio des pli malsatigis la knabineton. Ŝi ordonis al Toto kaj Vilĉinjo ke ili restu malantaŭe dum ŝi malrapide antaŭeniros al la grupo kiu staras silente atendante ŝin.

“Pardonu ke mi venis neanticipite, ”ŝi diris softavoĉe, “sed vere mi ne sciis ke mi venas ĉi tien ĝis mi alvenis.

Mi perdiĝis en la arbaro, sciu, kaj mi malsategas. ”

“Malsatas! ”ili murmuris ĥore, kun sono de teruriĝo.

“Jes; mi nenion manĝis post la vespermanĝo hieraŭ, ”ŝi klarigis. “Ĉu ekzistas manĝeblaĵoj en Bulkio? ”

Ili rigardis unu la alian sendecideme, kaj post tio unu dike impona bulkviro, kiu aspektis gravulo, antaŭenpaŝis kaj diris:

“Knabineto, mi parolos honste al vi: ni ĉiuj estas manĝeblaj. Ĉio en Bulkio estas manĝebla laŭ nesatigeblaj homuloj kiaj vi. Sed precize por eskapi manĝiĝon kaj pereon ni kaŝis nin en ĉi tiu forfora loko, kaj estas nek prave nek juste ke vi venas ĉi tien por manĝi nin. ”