“Ho, kia grandioza seĝo! ”kriis Doroteo, kunfrapante siajn manojn admire.
“Ĉu ne? ”respondis la Reĝo fiere. “Ĝi estas mia plej amata sidilo, kaj mi opinias ke ĝi precipe konvenas por mia koloro. Pri tio: bonvolu peti al Glinda ke mi rajtu konservi ĉi tiun liliseĝon post mia foriro. ”
“Ĝi ne bone taŭgus en truo en la tero, ĉu? ”ŝi sugestis.
“Eble ne; sed mi kutimiĝis sidi sur ĝi kaj mi deziras kunpreni ĝin, ”li respondis. “Sed, jen venas la gesinjoroj de la kortego; do bonvolu sidi apud mi kaj mi prezentos vin. ”
Ĉapitro 21
Kiel la Regho Shanghis Sian Decidon
Ĝuste tiam kunikla bando de preskaŭ kvindek personoj enmarŝis, ludante orajn instrumentojn kaj vestite per bone aranĝitaj uniformoj. Sekvante la bandon venis la nobelaro de Kuniklio, ĉiuj estis riĉe vestitaj kaj saltetadis per siaj malantaŭaj kruroj. Kaj la inoj kaj la viroj havis blankajn gantojn sur siaj manoj, kun siaj ringoj sur la ekstero de la gantoj, kia ŝajne estis la modo tie. Kelkaj el la kuniklinoj portis lornetojn, dum multaj el la virkunikloj havis okulvitron en la maldekstra okulo.
La korteganoj kaj iliaj inoj paradis antaŭ la Reĝo, kiu konigis Princinon Doroteon al ĉiu paro tre gracie. Post tio la grupo sidigis sin en seĝoj kaj sur sofoj kaj rigardis anticipoplene al sia monarko.
“Estas nia reĝa devo, kiel ankaŭ nia reĝa plezuro, ”li diris, “provizi taŭgan distraĵon por nia distingita gasto.
Ni nun prezentos la Reĝan Bandon de Barbulaj
Farbuloj. ”
Dum li parolis la muzikistoj, kiuj jam aranĝis sin en angulo, ekludis dancmelodion kaj en la ĉambron dancis la Barbulaj Farbuloj. Ili estis ok belaj kunikloj vestitaj nur per gazaj purpuraj jupoj ligitaj ĉirkaŭ iliaj talioj per diamantaj rubandoj. Iliaj barboj estis riĉe purpurkoloraj, alie ili estis tute purblankaj.
Riverencinte antaŭ la Reĝo kaj Doroteo la Farbuloj komencis sian ŝercludadon, kaj ĝi estis tiom komika ke Doroteo ridis pro vera plezuriĝo. Ili ne nur kundancis turniĝante kaj girante tra la ĉambro, sed ili saltis unu trans la alian, staris surkape kaj saltis tien kaj tien tiel vigle ke estis malfacile kontroli ilin. Fine ili ĉiuj saltis duoble transkapen irante el la ĉambro.
La nobeloj entuziasme aplaŭdis, kaj Doroteo aplaŭdis kun ili.
“Bonege! ”ŝi diris al la Reĝo.
“Jes, la Barbulaj Farbuloj estas vere tre lertaj, ”li respondis. “Mi bedaŭregas devi lasi ilin kiam mi foriros, ĉar ili ofte amuzis min kiam mi estis tre mizeroplena. Ĉu eble vi petos al Glinda —”
“Ne, tute ne taŭgus, ”deklaris Doroteo firme. “Ne estus spaco en via truo en la tero por tiom da kunikloj, precipe ne kiam vi havos la liliseĝon kaj viajn vestojn tie.
Ne pensu pri tia afero, via Moŝto. ”
La Reĝo ĝemis. Li stariĝis kaj anoncis al la grupo:
“Ni nun rigardos militistan ekzercon de mia elektita
Korpogardistaro de Reĝaj Lancistoj. ”
Nun la bando ludis marŝmuzikon kaj grupo de kuniklaj soldatoj envenis.Ili surhavis verdajn kaj orajn uniformojn kaj marŝis tre rigide sed perfekte laŭtakte.Iliaj lancoj konsistis el nedikaj stangoj el polurita arĝento kun oraj kapoj, kaj dum la ekzerco ili manipulis tiujn armilojn mirinde lerte.
“Mi supozus ke vi vin sentus tre sekura kun tiel bona Korpogardistaro, ”komentis Doroteo.
“Jes ja, ”diris la Reĝo.“Ili protektas min kontraŭ ĉia minaco.Ĉu eble Glinda —”
“Ne, ”interrompis la knabino.“Mi estas certa ke ne.
La Korpogardistaro estas nur por la Reĝo, kaj kiam vi ne plu estos Reĝo vi ne rajtos al ĝi.”
La Reĝo ne respondis, sed li aspektis iom malfeliĉa dum kelka tempo.
Kiam la soldatoj estis elmarŝintaj li diris al la grupo:
“La Reĝaj Ĵonglistoj nun aperos.”
Doroteo jam antaŭe vidis multajn ĵonglistojn, sed neniam tiel interesajn.Ili estis ses, vestitaj per nigra sateno brodita je kuriozaj arĝentaj simboloj —kostumo kiu kontrastis forte kun ilia neĝblanka felo.
Unue ili enpuŝis grandan ruĝan globon kaj tri el la kuniklaj ĵonglistoj staris sur ĝia supro kaj rulis ĝin.Post tio du el ili kaptis trian kaj ĵetis lin en la aeron, kaj ĉiuj ekmalaperis, ĝis restis nur du.Post tio unu el ili suprenĵetis la alian kaj restis sola sen siaj kunuloj.Tiu lasta ĵonglisto nun tuŝis la ruĝan globon, kiu estis malplena, kaj la kvin kunikloj kiuj estis malaperintaj en la aeron rampis el la malplena globo.
Post tio ili ĉiuj kroĉis sin unuj al la aliaj kaj ruliĝis rapide sur la planko.Kiam ili ekhaltis nur unu dika kunikla ĵonglisto videblis, la aliaj ŝajne estis interne de li.
Tiu saltis leĝere en la aeron kaj surteriĝinte li eksplodis kaj apartiĝis kaj fariĝis la originaj ses. Post tio kvar el ili rulis sin kaj fariĝis rondaj globoj kaj la aliaj du disĵetis ilin kaj pilkludis per ili.
Jen nur kelkaj el la lertaĵoj faritaj de la kuniklaj ĵonglistoj, kaj ili estis tiel lertaj ke la tuta nobelaro kaj eĉ la Reĝo aplaŭdis tiom laŭte kiom Doroteo.
“Mi supozas ke neniuj kuniklaj ĵonglistoj en la tuta mondo estas kompareblaj kun ĉi tiuj, ”komentis la Reĝo.
“Kaj ĉar mi ne povos kunhavi la Barbulajn Farbulojn nek mian Korpogardistaron, eble vi petos al Glinda ke ŝi permesu ke mi kunprenu nur du aŭ tri el ĉi tiuj
ĵonglistoj. Ĉu? ”
“Mi demandos, ”respondis Doroteo, duboplene.
“Dankon, ”diris la Reĝo; “tre grandan dankon. Kaj nun vi aŭskultos la Karajn Kapablajn Kantistojn, kiuj ofte gajigis min dum miaj momentoj de malfeliĉo. ”
La Karaj Kapablaj Kantistoj montriĝis kvarteto de kuniklaj kantistoj, du viraj kaj du inaj. La Virkantistoj surhavis formalajn vostohavajn vestokompletojn el blanka sateno, kun perloj kiel butonoj, dum la Kantistinoj surhavis blankajn satenajn robojn kun longaj trenaĵoj.
Ilia unua kanto komenciĝis ĉi tieclass="underline"
“Jen kutimo de animo:
Loĝi en la urbo, Kun vestoj kaj kun gestoj, Gemoj kun belkurbo, Sen prefero por la tero
Kaj truo en la sablo — Superlativo por la vivo
Sen minackapablo. ”
Doroteo rigardis la Reĝon kiam ŝi aŭdis tiun kanton kaj rimarkis ke li aspektas maltrankvila kaj ĝenata.
“Al mi ne plaĉas tiu kanto, ”li diris al la Kantistoj.
“Donu al ni ion gajan kaj vigligan. ”
Do ili kantis laŭ ĝoja vigla melodio tieclass="underline"
“