Doroteo ĝojegis, tamen ne estis multe surprizita, ĉar ŝi forte tenegis la esperon ke Ozma kompleze plenumos ŝian peton. Kiam, vere, ŝia potenca kaj fidela amikino rifuzis al ŝi ion ajn?
“Sed vi devos ne nomi min ‘Princino, ’”ŝi diris; “ĉar post nun mi loĝos sur la kultivejeto kun Onklo Henriko kaj Onklino Em, kaj princinoj ne loĝu sur kultivejoj. ”
“Ne Princino Doroteo, ”respondis Ozma, kun sia dolĉa rideto. “Vi loĝos en viaj propraj ĉambroj en ĉi tiu palaco, kaj estos mia konstanta kunulino. ”
“Sed Onklo Henriko —”komencis Doroteo.
“Nu, li estas maljuna, kaj su fiĉe laboris dum sia vivo, ” interrompis la knabina Reganto; “do ni devos trovi lokon por viaj onklo kaj onklino kie ili estos komfortaj kaj feliĉaj kaj ne necesos ke ili laboru pli ol ili volas. Kiam ni transportu ilin ĉi tien, Doroteo? ”
“Mi promesis revidi ilin antaŭ ol ili devos forlasi sian dometon, ”respondis Doroteo; “do —eble la venontan sabaton —”
“Sed kial tiom atendi? ”demandis Ozma. “Kaj kial reveturi al Kansas? Ni surprizu ilin, kaj alportu ilin senaverte ĉi tien. ”
“Mi ne certas ke ili kredas pri la Lando Oz, ”diris
Doroteo, “kvankam mi rakontis al ili pri ĝi multafoje. ”
“Ili kredos kiam ili vidos ĝin, ”deklaris Ozma; “kaj se ili informiĝus ke ili magie veturos al nia felando, eble ili nervoziĝus. Mi opinias ke plej bone estos uzi la Magian Zonon sen averti ilin, kaj post ilia alveno vi povos klarigi al ili kion ajn ili ne komprenas. ”
“Eble tiel estos plej bone, ”decidis Doroteo. “Ne multe utilus ilia restado ĉe la kultivejo ĝis ili estos forpelitaj, ĉar estas multe pli agrable ĉi tie. ”
“Do morgaŭ matene ili venos ĉi tien, ”diris Princino Ozma. “Mi ordonos al Ĵelea Kon fitaĵ, kiu estas la mastrumistino de la palaco, preparigi ĉambrojn por ili, kaj post la matenmanĝo ni prenos la Magian Zonon kaj per ĝi transportos viajn onklon kaj onklinon al la Smeralda Urbo. ”
“Dankon, Ozma! ”kriis Doroteo, kisante sian amikinon danke.
“Kaj nun, ”proponis Ozma, “ni promenu en la ĝardenoj antaŭ ol vesti nin por la manĝo. Venu, Doroteo kara! ”
Ĉapitro 4
Kiel la Regho de la Knomoj Planis Venghon
La plej multaj personoj estas malbonaj ĉar ili ne penas esti bonaj. Nu, la Reĝo de la Knomoj neniam penis esti bona, do li estis vere tre malbona. Decidinte konkeri la Landon Oz kaj detrui la Smeraldan Urbon kaj sklavigi ĝian tutan popolon, Reĝo Rokato la Ruĝa planadis metodojn fari tiun fiagon, kaj ju pli li planis des pli li kredis ke li povos plenumi ĝin.
Ĉirkaŭ la tempo kiam Doroteo iris al Ozma, la Reĝo de la Knomoj vokis sian Ĉe fintendanton al si kaj diris:
“Kaliko, mi kredas ke mi faros vin Generalo de miaj armeoj. ”
“Mi kredas ke vi ne faros tion, ”respondis Kaliko, emfaze.
“Kial ne? ”demandis la Reĝo, etendante sian manon por preni sian sceptron kun la granda sa firo.
“Ĉar mi estas via Ĉe fintendanto, kaj scias nenion pri militado, ”diris Kaliko, preta sin ekklini se io estos ĵetita kontraŭ lin. “Mi mastrumas vian regnon pli bone ol vi mem povus, kaj neniam vi trovos egale bonan Intendanton. Sed cent Knomoj pli taŭgas por komandi vian armeon, kaj viaj Generaloj estas tiel ofte forĵetataj ke mi ne deziras esti inter ili. ”
“Ha, estas iom da vero en viaj komentoj, Kaliko, ” komentis la Reĝo, decidante ne ĵeti la sceptron. “Alvoku mian armeon kuniĝi en la Granda Kaverno. ”
Kaliko riverencis kaj foriris, kaj post kelkaj minutoj li revenis por diri ke la armeo estas kuniĝinta. Do la Reĝo eliris sur balkonon de kiu estis videbla la Granda Kaverno, kie kvindek mil Knomoj, ĉiuj armitaj per glavoj kaj pikstangoj, laŭvice staris pretaj por militi.
Kiam ne bezonataj kiel soldatoj ĉiuj tiuj Knomoj estis metalistoj kaj ministoj, kaj ili tiom marteladis per la forĝiloj kaj tiom forte fosis per pioĉoj kaj ŝoveliloj ke ili akiris grandegan muskolan forton. Ili estis kurioze formitaj uloj, iom rondaj kaj ne tre altaj. Iliaj pied fingroj estis buklemaj kaj iliaj oreloj estis larĝaj kaj plataj.
Dum milito ĉiu Knomo forlasis sian forĝilon aŭ minon kaj fariĝis parto de la granda armeo de Reĝo Rokato. La soldatoj surhavis rokkolorajn uniformojn kaj estis tre bone trejnitaj.
La Reĝo rigardis tiun gigantan armeon, kiu staris silente envice antaŭ li, kaj kruela rideto kurbigis la angulojn de lia buŝo, ĉar li vidis ke liaj legionoj estas tre potencaj. Li parolis al ili de la balkono, dirante:
“Mi forĵetis Generalon Blug, ĉar li ne plaĉis al mi. Do mi volas alian Generalon por komandi ĉi tiun armeon.
Kiu estas laŭvica komdandisto? ”
“Mi, ”respondis Kolonelo Ĉif, elegantaspekta Knomo, dum li antaŭenpaŝis por saluti sian monarkon.
La Reĝo rigardis lin zorge kaj diris:
“Mi volas ke vi marŝigu ĉi tiun armeon tra subteran tunelon, kiu mi boros, al la Smeralda Urbo de Oz. Mi volas ke, veninte tien, vi konkeru la popolon de Oz, detruu ilin kaj ilian urbon, kaj alportu iliajn tutajn oron kaj arĝenton kaj valorajn ŝtonojn al mia kaverno. Ankaŭ vi devos rekapti mian Magian Zonon kaj redoni ĝin al mi. Ĉu vi faros tion, Generalo Ĉif? ”
“Ne, via Moŝto, ”respondis la Knomo; “ĉar tio ne estas farebla. ”
“Ho, ĉu! ”kriis la Reĝo. Post tio li turnis sin al siaj servistoj kaj diris:“Bonvolu konduki Generalon Ĉif al la torturoĉambro. Tie bonvolu tre maldike distranĉi lin.
Post tio vi povos ĵeti lin kiel manĝaĵon al la sepkapaj hundoj. ”
“Kion ajn via Majesto deziras, ”respondis la servistoj, ĝentile, kaj ili forkondukis la kondamniton.
Post ilia foriro la Reĝo denove parolis al la armeo.
“Aŭskultu! ”diris li. “La Generalo kiu komandos miajn armeojn devos promesi plenumi miajn ordonojn. Se li ne faros tion li havos saman faton kiel povra Ĉif. Nu, do, kiu proponos sin por gvidi miajn armeojn al la Smeralda Urbo? ”
Dum kelka tempo neniu moviĝis kaj ĉiuj silentis. Post tio maljuna Knomo kun blanka barbo tiel longa ke ĝi estis ligita ĉirkaŭ lia talio por neebligi ke ĝi stumbligu lin, paŝis el la vico kaj salutis la Reĝon.
“Mi deziras fari kelkajn demandojn, Moŝto, ”li diris.
“Demandu, ”respondis la Reĝo.
“Tiuj Ozanoj estas tre bonaj, ĉu ne? ”
“Bonaj kiel pomtorto, ”diris la Reĝo.
“Kaj mi supozas ke ili estas feliĉaj? ”pludiris la maljuna Knomo.
“Feliĉaj kiel longas la tago, ”diris la Reĝo.
“Kaj kontentaj kaj prosperaj? ”demandis la Knomo.
“Tre multe, ”diris la Reĝo.
“Nu, Moŝto, ”komentis la blankbarbulo, “mi opinias ke mi volas entrepreni la taskon, do mi estos via Generalo.