Mi malamas bonulojn; mi malamegas feliĉulojn; mi kontraŭas ĉiun kontentan kaj prosperan personon. Tial mi tiom amas vian Moŝton. Faru min via Generalo kaj mi promesos konkeri kaj detrui la Ozan popolon. Se mi malsukcesos, mi akceptos esti maldike distranĉita kaj ĵetita kiel manĝaĵo al la sepkapaj hundoj. ”
“Tre bone! Vere tre bone! Tiel parolu! ”kriis Rokato la Ruĝa, al kiu multe plaĉis la respondo. “Kiel vi nomiĝas, Generalo? ”
“Oni nomas min Guf, Moŝto. ”
“Nu, Guf, venu kun mi al mia privata kavo kaj ni diskutos la detalojn. ”Poste li turnis sin al la soldatoj.
“Knomoj kaj soldatoj, ”diris li, “vi obeu la komandojn de Generalo Guf ĝis li fariĝos hundomanĝaĵo. Kiu ajn malobeos sian novan Generalon estos tuj forĵetita. Nun foriru. ”
Guf iris al la privata kavo de la Reĝo kaj sidiĝis sur ametistan seĝon kaj metis siajn piedojn sur la brakon de la rubia trono de la Reĝo. Post tio li ardigis sian pipon kaj ĵetis la ardantan karbon kiun li prenis el sia poŝo sur la maldekstran piedon de la Reĝo kaj blovis la fumon en la okulojn de la Reĝo kaj komfortigis sin. Ĉar li estis saĝa maljuna Knomo, kaj li sciis ke la plej bona metodo amikigi Rokaton la Ruĝan estis montri ke li ne timas lin.
“Mi pretas por la diskuto, Moŝto, ”li diris.
La Reĝo tusis kaj feroce rigardis sian novan Generalon.
“Ĉu ne tremigas vin tiel senrespekte trakti vian monarkon? ”li demandis.
“Ho, ne, ”diris Guf trankvile, kaj li blovis ringon de fumo kiu ĉirkaŭis la nazon de la Reĝo kaj ternigis lin.
“Vi volas konkeri la Smeraldan Urbon, kaj mi estas la sola Knomo en via regno kiu kapablas konkeri ĝin. Do vi devos tre atenti ne damaĝi min ĝis mi plenumos viajn dezirojn. Post tio —”
“Nu, kio post tio? ”demandis la Reĝo.
“Post tio vi estos tiom dankema al mi ke vi ne volos damaĝi min, ”respondis la Generalo.
“Jen tre bona argumento, ”diris Rokato. “Sed se vi malsukcesos? ”
“Do ekfunkcios la distranĉilo. Mi akceptas tion, ” anoncis Guf. “Sed se vi obeos miajn ordonojn ne estos malsukceso. Via problemo, Rokato, estas ke vi ne zorge pripensas. Mi jes. Vi ekmarŝus tra via tunelo en Ozon kaj estus venkita kaj repuŝita. Mi ne. Kaj la kaŭzo estas ke kiam mi marŝos mi estos farinta ĉiujn miajn planojn, kaj mi havos aron da alianculoj por helpi miajn Knomojn. ”
“Kion vi celas diri? ”demandis la Reĝo.
“Mi klarigos, Reĝo Rokato. Vi intencas ataki felandon, potencan felandon. Nenia forta armeo ekzistas en Oz, sed la Princino reganta ilin havas fesceptron; kaj la knabineto Doroteo havas vian Magian Zonon; kaj Sude de la Smeralda Urbo loĝas lerta sorĉistino nomata Glinda la Bona, kiu komandas la aerspiritojn. Ankaŭ mi aŭdis ke estas mirinda Sorĉisto en la palaco de Ozma, kiu estas tiel lerta ke oni pagadis monon al li en Usono por rigardi lin agi. Do komprenu ke ne estos facile superi tiom da magio. ”
“Ni havas kvindek mil soldatojn! ”kriis la Reĝo fiere.
“Jes; sed ili estas Knomoj, ”komentis Guf, prenante silkan tukon el la poŝo de la Reĝo kaj viŝante siajn proprajn pintigitajn ŝuojn per ĝi. “Knomoj ne povas morti, sed ili ne estas magie fortaj. Kiam vi perdis vian faman Zonon la plejparto de via propra forto forlasis vin.
Kontraŭ Ozma vi kaj viaj Knomoj tute ne povus sukcesi. ”
La okuloj de Rokato ardis kolere.
“Do for al la distranĉilo! ”li kriis.
“Ankoraŭ ne, ”diris la Generalo, plenigante siajn pipon per tabako el la privata ujo de la Reĝo.
“Kion vi proponas fari? ”demandis la monarko.
“Mi proponas akiri la povon kiun ni bezonas, ” respondis Guf. “Ekzistas tre multaj mavuloj kiuj havas magian potencon su fiĉan por detrui kaj konkeri la Landon Oz. Ni amikigos ilin, kungrupigos ilin ĉiujn, kaj surprizatakos Ozman kaj ŝian popolon. Estas tre simple kaj facile kiam oni scias la kielon. Solaj ni tute ne povus damaĝi la Reganton de Oz, sed helpe de la mavaj potenculoj alvokeblaj ni facile sukcesos. ”
Reĝo Rokato ĝojegis pro tiu ideo, ĉar li komprenis kiom lerta ĝi estas.
“Certe, Guf, vi estas la plej granda Generalo kiun iam mi havis! ”li kriis, kaj liaj okuloj scintilis pro ĝojo. “Iru tuj aranĝi ke la mavaj potencoj helpu nin, kaj intertempe mi komencos fosi la tunelon. ”
“Mi kredis ke vi konsentos kun mi, Rokato, ”respondis la nova Generalo. “Mi komencos jam ĉiposttagmeze, vizitante la Ĉefon de la Kapricloj. ”
Ĉapitro 5
Kiel Doroteo Farighis Princino
Kiam la popolo de la Smeralda Urbo informiĝis ke
Doroteo revenis al ili ĉiu fervoris vidi ŝin, ĉar la knabineto estis ĉies favorato en la Lando Oz. De tempo al tempo kelkaj el la homoj el la granda ekstera mondo trovis eblon eniri tiun felandon, sed kun unu escepto
ĉiuj estis akompanantoj de Doroteo kaj montriĝis tre agrablaj personoj. La escepto kiun mi menciis estis la mirinda Sorĉisto de Oz, prestidigitisto el Omaha kiu supreniris en balono kaj estis portita de aer fluo al la Smeralda Urbo. Liaj kuriozaj kaj enigmaj lertaĵoj dumtempe kredigis la popolon de Oz ke li estas granda sorĉisto, kaj li regis ilin ĝis Doroteo alvenis dum sia unua vizito kaj pruvis ke la Sorĉisto estas nur ĉarlatano.
Li estis milda, bonkora vireto, kaj Doroteo poste amikiĝis kun li. Kiam, post foresto, la Sorĉisto revenis al la Lando Oz, Ozma akceptis lin gracie kaj hejmigis lin en parto de la palaco.
Aldone al la Sorĉisto du aliaj el la ekstera mondo ricevis permeson hejmi en la Smeralda Urbo. La unua estis agrable kurioza Vilulo, kiun Ozma nomumis Registo de la Reĝaj Magazenoj, kaj la dua estis Flava Kokino nomata Vilĉinjo, kiu havis belan domon en la ĝardenoj malantaŭ la palaco, kie ŝi vartis grandan familion. Ili ambaŭ estis malnovaj kamaradoj de Doroteo, do vi komprenas ke la knabineto estis tre grava persono en Oz, kaj la popolo opiniis ke ŝi bonfortunigis ĝin, kaj amis ŝin preskaŭ tiom kiom Ozman. Dum siaj pluraj vizitoj tiu knabineto estis la detruinto de du fisorĉistinoj kiuj perfortis la popolon, kaj ŝi trovis vivantan birdotimigilon kiu estis nun unu el la plej popularaj personoj en la tuta felando. Helpate de la Birdotimigilo ŝi savis Noĉjon Hakiston, Stanan Lignohakiston kiu ests rustiĝinta en soleca arbaro, kaj la stanulo nun estis la Imperiestro de la Lando de la Palpbrumoj kaj multe amata pro sia afabla koro. Ne mirigas ke la popolo opiniis ke Doroteo bonfortunigis ĝin! Tamen, kvankam ŝajnas strange, ŝi faris ĉiujn tiujn mirindaĵojn ne ĉar ŝi estis feino aŭ havis iajn ajn magiajn povojn, sed ĉar ŝi estis simpla, dolĉa kaj fidela knabineto kiu estis honesta kaj al si mem kaj al ĉiuj renkontatoj. En ĉi tiu lando en kiu ni loĝas simpleco kaj afableco estas la solaj magiaj sceptroj kiuj faras mirindajojn, kaj en la Lando Oz Doroteo trovis ke tiuj samaj kvalitoj akiris por ŝi la amon kaj admiron de la popolo. Efektive, la knabineto akiris multajn varmajn amikojn en la felando, kaj la sola vera malĝojo iam spertita de la Ozanoj estis la foriro de Doroteo kiam ŝi reiris al sia hejmo en Kansas.