LA SORCISTO DE OZ [en Ido]

‘Ka tu ne savis, ke aquo mortigos me?’ demandis la Sorcerino per voco lamentant e desesperanta.

‘Certe no,’ respondis Dorothy; ‘quale me povis savar lo?’

‘Nu, pos poka minuti me parfuzesos, e tu havos la kastelo por su ipsa. Me esis tre maligna, ma me nultempe pensis, ke puerino quale tu povus fuzar me e finigus mea malignaji. Regardez—me iras!’

Per ta vorti la Sorcerino falis kom bruna, fuzita, senform amaso e fluis trans la neta planki dil koqueyo-sulo. Vidante ke el ya fuzesis a nulo, Dorothy plenigis la sitelo per aquo e jetis ol adsur la sordideso. Pose el forbalayis to omna ek la pordeyo. Prenante l’arjenta shuo, l’unika restajo dil oldino, el netigis e sikigis ol per tuko ed itere pozis ol sur sua pedo. Lore, fine liberigita agar quale el deziris, el kuris al korteto por dicar al Leono, ke la Maligna Sorcerino del Westo esis mortinta, e ke li ne plus esas kaptiti en stranjera lando.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 13

Chapitro 13

La Salvo

La Poltrona Leono tre joyis audar ke la Maligna Sorcerino esis fuzita per sitelo de aquo, e Dorothy quik klef-apertis la pordo di sua karcero e liberigis lu. Li kune eniris la kastelo, ube l’unesma ago di Dorothy esis kunvokar l’omna Winkii e dicar a li, ke li ne plus esas sklavi.

La flava Winkii tre joyis, nam li mustis laboregar dum multa yari por la Maligna Sorcerino, qua sempre traktabis li per granda krueleso. Li celebris ca dio kom festo lore e sempre pose, e pasis la tempo per festinar e per dansar.

‘Se nia amiki, la Terorigilo e la Stana Hakisto, esus kun ni,’ dicis la Leono, ‘me esus felica.’

‘Ka ni ne povas salvar li?’ anxie demandis la puerino.

‘Ni povas esforcar,’ respondis la Leono.

Do li advokis la Winkii e demandis, ka li helpas salvar lia amiki, e la Winkii dicis, ke li joyas agar omno posibla por Dorothy, elqua liberigis li de sklaveso. Do el selektis plura Winkii qui aspektis savar plu multe kam l’altri, e li forireskis. Li voyajis dum ta dio e parto dil sequanta dio til ke li venis al rokoza lando ube jacis la Stana Hakisto batita e nochizita. Lua hakilo esis apud lu, ma la lamo esis rustizita e la mancho kurte ruptita.

La Winkii tenere levis lu per sua brakii e portis lu al flava kastelo, Dorothy plorante survoye pro la trista stando di sua amiko, e la Leono aspektante grav e regretoza. Atingante la kastelo, Dorothy dicis al Winkii,

‘Kad irgu de via populo esas ladisto?’

‘Ho yes, uli de ni esas bona ladisti,’ li dicis ad el.

‘Do duktez li a me,’ el dicis. E la ladisti veninte kunportanta lia omna utensili en korbi, el questionis li,

‘Ka vi povas rektigar ta nochi en la Stana Hakisto, e riformacar lu aden lua olima formo, e kunsoldar lu ube lu ruptesas?’

La ladisti sorgeme inspektis la Hakisto e respondis, ke li opinionis ke li povas reparar lu por ke lu esez tam bona kam antee. Do li laboreskis en un del flava chambregi dil kastelo, e laboris dum tri dii e quar nokti martelagante e tordante e kurvigante e soldante e polisante e batante ye la gambi e korpo e kapo dil Stana Hakisto, til ke fine lu esis rektigita en sua olima formo, e lua junti funcionis tam bone kam antee. Certe, esis plura rapecuri sur lu, ma la ladisti laborabis bone, e pro ke la Hakisto ne esis homo vanitatoza, lu tote ne suciis pri la rapecuri.

Kande fine lu marchis aden la chambro di Dorothy e dankis el por salvir lu, lu tante kontentesis ke lu ploris pro joyo, e Dorothy mustis forvishar singla lakrimo de lua vizajo, por ke lua junti ne rusteskez. Samatempe elua propra lakrimi falis dense e rapide pro la joyo de renkontrar itere sua bon amiko, e ca lakrimi ne mustis forvishesar. Relate la Leono, lu vishis sua okuli tante ofte per l’extremajo di sua kaudo ke ol esis trempita, e lu mustis ekirar aden la korteto e pozar ol sub la suno til ke ol sikeskis.

‘Se ni itere havus kun ni la Terorigilo,’ dicis la Stana Hakisto, pos ke Dorothy naracabis omno eventinta, ‘me esus tote felica.’

‘Ni mustas esforcar trovar lu,’ dicis la puerino.

Do el advokis la Winkii por helpar el, e li marchis dum la tota dio e parto dil sequanta dio, til ke li venis al alt arboro aden la branchi di qua l’Alizita Simii jetabis la vesti dil Terorigilo. Esis tre alt arboro, e la trunko esis tante glata, ke nulu povis klimar ol; ma la Hakisto quik dicis,

‘Me hakos ol, e lore ni havos la vesti dil Terorigilo.’

Dum ke la ladisti laborabis reparar la Hakisto ipsa, altra Winkio, qua esis orforjisto, facabis hakilo-mancho ek pura oro e fixigis ol al hakilo dil Hakisto vice l’olda mancho ruptita. Altri polisis la lamo til ke l’omna rusto esis forigita ed ol brilis quale brunisit arjento.

Tam balde kam lu dicabis, la Stana Hakisto hakeskis, e balde l’arboro falis bruisoze, e la vesti dil Terorigilo falis del branchi e rulis adsur la sulo.

Dorothy prenis oli ed igis la Winkii portar oli al kastelo, ube oli esis burizita per palii bona e neta; e yen! hike esis la Terorigilo tam bona kam antee, e lu multafoye dankis li por salvir lu.

Nun riunionita, Dorothy ed elua amiki pasis poka felica dii ye la Flava Kastelo, ube li trovis omno bezonata por komforto. Ma uldie la puerino pensis pri Onklino Em, e dicis,

‘Ni mustas retroirar ad Oz, e reklamacar lua promiso.’

‘Yes,’ dicis la Hakisto, ‘me fine ganos mea kordio.’

‘E me ganos mea cerebro,’ anke dicis la Terorigilo.

‘E me ganos mea kurajo,’ dicis la Leono.

‘E me retroiros a Kansas,’ joyoze kriis Dorothy. ‘Ho, ni irez al Smeralda Urbo morge!’

Li decidis facar to. Ye la sequanta jorno li kunvokis la Winkii ed adiis li. La Winkii regretis ke li foriros, e li tante afecioneskabis la Stana Hakisto, ke li pregis ke lu restez e regnez li e la Flava Lando del Westo. Saveskante ke li rezolvas irar, la Winkii donacis a Toto e la Leono single ora koliaro; ed a Dorothy li prizentis belega braceleto kovrita per diamanti; ed al Terorigilo li donacis bastono havanta ora kapo, por preventar mispazo; ed al Stana Hakisto li ofris arjenta oleuyo inkrustita per oro e juveli.

Singla voyajanto reciproke facis bela diskurso al Winkii, e li omna presis la manui til ke lia brakii doloris.

Dorothy iris al armoro dil Sorcerino por plenigar sua korbo per nutraji por la voyajo, ed ibe vidis la Ora Chapeleto. El metis ol sur sua propra kapo e trovis, ke ol exakte fitis el. El tote ne savis pri la sorco dil Ora Chapeleto, ma vidis ke ol esas bela, do el decidis portar ol e pozis sua boneto aden la korbo.

Lore preparita por la voyajo, li marcheskis vers la Smeralda Urbo; e la Winkii trifoye voco-salutis li e donis multa bondeziri por portesar kun li.

La Sorcisto de Oz, Chapitro 14

Chapitro 14

L’Alizita Simii

Vu rimemorez, ke esis nula voyo—ne mem voyeto—inter la kastelo dil Maligna Sorcerino e la Smeralda Urbo. Kande la quar voyajanti iris por serchar la Sorcerino, el vidabis li venanta, e do sendabis l’Alizita Simii por portar li ad el. Esis plu multe desfacila trovar voyo duktanta retroe tra la prategi de ranunkuli e flava margriti kam esis adportesar. Li savis, komprenende, ke li mustas irar rekte este, vers la levanta suno; e li komencis segun la justa direciono. Ma dimeze, lu suno esanta super lia kapi, li ne konocis quo esas esto e quo esas westo, e pro to li misiris en la grand agri. Tamen li duris marchar, e nokte la luno aparis e brilegis. Do li kushis su inter la flori odoranta dolce e dormis profunde til matino—omni ecepte la Terorigilo e la Stana Hakisto.

Ye la sequanta matino la suno esis dop nubo, ma li marcheskis quaze li certesas pri qua direciono li sequis.

‘Se ni marchas sat fore,’ dicis Dorothy, ‘ni ultempe arivos ulloke, me esas certa.’

Ma dio pos dio pasis, e li ankore vidis nulo avane ecepte la flav agri. La Terorigilo plendacheskis.

‘Ni certe misiras,’ lu dicis, ‘e sen ke ni itere trovos la voyo en bona tempo por atingar la Smeralda Urbo, me nultempe ganos mea cerebro.’

‘Nek me mea kordio,’ deklaris la Stana Hakisto. ‘Semblas a me ke me ne povas vartar til ke ni arivabos ad Oz, e vi konfesez, ke ico esas tre longa voyajo.’

‘Komprenez,’ plendante dicis la Poltrona Leono, “me ne havas kurajo por sempre pezoze marchar sen arivar irgaloke.’