LA SORCISTO DE OZ [en Ido]

Lore Dorothy senkurajeskis. El sideskis adsur la herbaro e regardis sua kompani, e li sideskis e regardis el, e Toto trovis ke, unesmafoye dum sua vivo, lu tro fatigesas por chasar la papiliono preterfluganta proxim sua kapo; do lu extensis sua lango ed anhelis e regardis Dorothy quaze demandar, quon ni nun facez?

‘Ka ni advokez l’Agro-Musi?’ el sugestis. “Li probable povas dicar a ni la voyo al Smeralda Urbo.’

‘Li certe povos,’ kriis la Terorigilo; ‘pro quo ni ne antee pensis pri to?’

Dorothy sonigis la siflileto quan el sempre portabis cirkum sua kolo depos ke la Rejino dil Musi donacabis ol ad el. Pos poka minuti li audis la batado di mikra pedeti, e multi de la griza museti kuris ad el. Inter li esis la Rejino ipsa, qua demandis, per sua stridanta voceto,

‘Quon me povas facar por mea amiki?’

‘Ni misiras,’ dicis Dorothy. ‘Ka vu povas dicar, ube esas la Smeraldo Urbo?’

‘Certe,’ respondis la Rejino; ‘ma ol esas tre fora, nam vi marchis kun ol dop vi dum la tota tempo.’ Lore el remarkis l’Ora Chapeleto di Dorothy, e dicis, ‘Pro quo vu ne uzas la sorco dil Chapeleto ed advokez l’Alizita Simii a vu? Li portos vi al Urbo di Oz dum min kam horo.’

‘Me ne savis, ke esas sorco,’ astonate respondis Dorothy. ‘Quo esas?’

‘Ol esas skribita en l’Ora Chapeleto,’ replikis la Rejino dil Musi; ‘ma se vu advokos l’Alizita Simii, ni mustas forkurar, nam li esas plena de malaji e havas granda joyo per tormentar ni.’

‘Ka li ya nocos me?’ anxie demandis la puerino.

‘Ho no; li mustas obediar ta qua portas la Chapeleto. Adio!’ Ed el forkuris e l’omna musi hastis sequante el.

Dorothy regardis en l’Ora Chapeleto e vidis ula vorti skribita sur la futero. Ti, el pensis, esas la sorco, do el sorgeme lektis l’instruciono e pozis la chapeleto adsur sua kapo.

‘Ep-pe, pep-pe, kak-ke!’ el dicis stacante sur sua sinistra pedo.

‘Quon tu dicis?’ demandis la Terorigilo, qua ne savis to quon el facis.

‘Hil-lo, hol-lo, hol-la!’ Dorothy duris stacante sur sua dextra pedo.

‘Hola!’ kalme replikis la Stana Hakisto.

‘Ziz-zy, zuz-zy, zik!’ dicis Dorothy nun stacante sur amba pedi. Lo finigis la sorco, e li audis granda babilado e bruiso de ali dum ke la bando de Alizita Simii flugis a li. La Rejo profunde reverencis avan Dorothy, e demandis,

‘Quon vu komandas?’

‘Ni deziras irar al Smeralda Urbo,’ dicis la puero, ‘e ni misiras.’

‘Ni portos vi,’ replikis la Rejo, e quik pose du del Simii kaptis Dorothy en lia brakii e forflugis kun el. Altri prenis la Terorigilo e la Hakisto e la Leono, e mikra Simio sizis Toto e flugis dop li, quankam la hundo forte esforcis mordar lu.

Komence la Terorigilo e la Stana Hakisto kelke pavoris, nam li memoris quante male la Simii traktabis li antee; ma li balde vidis, ke nulu intencis nocar li, do li vehis tra la aero tre gaye, e juis regardar la bela gardeni e foresti sub li.

Dorothy trovis su komfortoze vehanta inter du del maxim granda Simii, un de li la Rejo ipsa. Li facabis sidilo ek lia manui e suciis ne nocar el.

‘Pro quo vi mustas obediar la sorco dil Ora Chapeleto?’ el demandis.

‘To esas longa naraco,’ ridante respondis la Rejo; ‘ma pro ke ni havas longa voyajo, me pasos la tempo per naracar pri to, se vu deziras.’

‘Me joyos askoltar,’ el replikis.

‘Olim,’ komencis la chefo, ‘ni esis libera populo, joyoze vivis en la granda foresto e flugis de arboro ad arboro, manjis nuci e frukti, ed agis quale ni deziris sen nomizar irgu kom mastro. Forsan uli de ni esis ulfoye kelke tro plena de malaji, flugis por tirar la kaudi dil animali qui havis nul ali, chasis uceli, e jetis nuci al homi marchanta tra la foresto. Ma ni esis sensuciema e felica e gaya, e juis omna minuti dil dio. To omna esis yari ante nun, longatempe ante ke Oz venis ek la nubi por regnar ca lando.

‘Lore habitis fore Norde belega princino qua esis anke povoza sorcistino. Elua tota magio uzesis por helpar la homi, ed el nultempe nocis irgu bona. Elua nomo esis Gayelette, ed el lojis en bela palaco konstruktita ek grandega rubino-bloki. Omni amis el, ma elua maxim granda regreto esis, ke el ne povis trovar ulu por reciproke amar, pro ke l’omna viri esis tro stupida e leda por mariajeskar kun el tre belega e saja. Tamen fine el trovis yunulo bela e viral e plu saja kam lua evo. Gayelette decidis ke, kande il adulteskas, el mariajeskos kun il, do el duktis il a sua palaco ek rubini ed uzis sua tota magio por facar il tam forta e bona e bela kam irga homino dezirus. Il adulteskinte, on dicas ke Quelala—tale il nomesis—esis la maxim bona e maxim saja viro en la tota lando, ed ilua beleso viral esis tante grand, ke Gayelette tre amis il, ed hastis preparar la mariajo-festo.

‘Mea avulo esis tatempe la Rejo dil Alizita Simii habitanta la foresto proxim la palaco di Gayelette, e l’oldulo plu prizis jokajo kam bona dineo. Uldie ante la mariajo-festo mea avulo flugis kun sua bando e vidis Quelala marchanta apud la fluvio. Il vestizesis per richa kostumo ek rozea silko e purpura veluro, e mea avulo decidis deskovrar to quon lu povas facar. Segun lua vorto la bando adflugis e sizis Quelala, portis il en sua brakii til ke li esis super la mezo dil fluvio, e lore faligis il aden la aquo.

‘ “Natez ek to, mea bel amiko,” kriis mea avulo, “e videz, ka la aquo makulizis tua vesti.” Quelala esis tro saja ne natar, e tote ne dorlotesis pro sua fortuno. Il ridis, kande il venis al suprajo dil aquo, e natis al rivo. Ma Gayelette ekkurante ad il trovis ilua silki e veluri tote ruinita dal fluvio.

‘La princino tre iraceskis, ed el komprenende savis, qui facis to. El imperis adduktesar omna Alizita Simii avan el, ed el unesme dicis, ke lia ali ligesez e ke li traktesez quale li traktabis Quelala, ed esez faligita aden la fluvio. Ma mea avulo multe pledis, nam il savis ke la Simii kun ligita ali dronos en la fluvio, e Quelala anke pledis por li; por ke Gayelette konkluze indulgis li, kondicione ke l’Alizita Simii por sempre obediez trifoye la posedanto dil Ora Chapeleto. Ca Chapeleto facesis kom mariajo-donaco a Quelala, ed on dicas ke ol kustis la duimo di elua rejolando. Komprenende mea avulo e l’omn altra Simii quik konsentis al kondiciono, e tale eventis ke ni esas trifoye la sklavi dil posedanto dil Ora Chapeleto, irgu qua esas.’

‘E quo eventis a li?’ demandis Dorothy.

‘Quelala, kom l’unesma posedanto dil Ora Chapeleto,’ respondis la Simio, ‘esis l’unesma homo imperar ni. Pro ke ilua spozino ne toleris vidar ni, il vokis ni omna a su en la foresto pos la mariajo ed imperis, ke ni sempre esez ube el nultempe povos vidar Alizita Simio, e ton ni joyoze facis, pro ke ni omna timis el.

‘To esas nia nura komando til ke l’Ora Chapeleto venis al manui dil Maligna Sorcerino del Westo, qua igis ni sklavigar la Winkii, e pose fugigar Oz ipsa ek la Lando del Westo. Nun l’Ora Chapeleto esas la vua, e trifoye vu darfas komandar ni.’

La Rejo Simio kompletiginte sua naraco, Dorothy regardis adinfre e vidis avan li la muri verd e brilanta dil Smeralda Urbo. El astonesis pri la rapida flugo dil Simii, ma joyis, ke la voyajo finigesis. La stranj enti sorgeme pozis la voyajanti avan la pordego dil Urbo, la Rejo profunde reverencis a Dorothy, e pose rapide forflugis, sequata da sua tota bando.

‘To esis bona vehado,’ dicis la puerino.

‘Yes, e rapida moyeno de nia trubli,’ replikis la Leono. ‘Esis tre fortunoza ke tu forportis ta marveloza Chapeleto!’

La Sorcisto de Oz, Chapitro 15

Chapitro 15

La Deskovro pri Oz, la Terorinda

La quar voyajanti marchis a la granda pordego dil Smeralda Urbo e sonigis la klosho. Pos sonigir ol plurfoye, la pordego esis apertita da la sama Gardisto dil Pordego quan li antee konoceskis.

‘Quo! vi itere venas?’ il demandis surprizite.

‘Ka tu ne vidas ni?” respondis la Terorigilo.

‘Ma me supozis, ke vi iris por vizitar la Maligna Sorcerino del West.”

‘Ni ya vizitis el,’ dicis la Terorigilo.

‘Ed el permisis, ke vi itere livez?’ la viro demandis astonate.

‘El ne povis evitar to, pro ke el esas fuzita,’ explikis la Terorigilo.