LA SORCISTO DE OZ [en Ido]

Ye la matino pos ke la balono acensabis kun Oz la quar voyajanti kunvenis en la Trono-Chambro e diskutis pri aferi. La Terorigilo sidis sur la granda trono e l’altri respektoze stacis avan lu.

‘Ni ne esas desfortunoza,’ dicis la nova regnanto; ‘nam ica Palaco e la Smeralda Urbo apartenas a ni, e ni povas agar segun nia plezuro. Rimemorante ke kurta tempo ante nun me esis sur stango en maizo-agro di farmisto, e ke me esas nun regnanto di ca belega Urbo, me tre satisfacesas pri mea destino.’

‘Me anke,’ dicis la Stana Hakisto, ‘esas tre plezita da mea nova kordio; ed, advere, to esas la nura kozo quon me deziris en la tota mondo.’

‘Pri me, me esas kontenta savar ke me esas tam brava kam irga bestio vivanta, se ne plu brav,’ humile dicis la Leono.

‘Se Dorothy nur kontentesus habitar en la Smeralda Urbo,’ dicis la Terorigilo, ‘ni omna esus kune felica.’

‘Ma me ne deziras habitar hike,’ kriis Dorothy. ‘Me deziras irar a Kansas, e lojar kun Onklino Em ed Onklulo Henry.’

‘Nu, quon ni facez?’ questionis la Hakisto.

La Terorigilo decidis pensar, e lu pensis tante forte ke la pingli ed aguli salieskis ek sua cerebro. Lu fine dicis:

‘Pro quo ne advokez l’Alizita Simii e demandez, ke li portez tu trans la dezerto?’

‘Me ne pensabis lo!’ Dorothy joyoze dicis. ‘La perfekt ideo. Me quik iros por l’Ora Chapeleto.’

Portinte ol aden la Trono-Chambro, el parolis la vorti magial, e balde la bando de Alizita Simii enflugis tra apertita fenestro e staceskis apud el.

‘Co esas la duesma foyo vu advokas ni,’ dicis la Rejo Simio reverencante avan la puerino. ‘Quon vu deziras?’

‘Me deziras, ke vi adportez me flugante a Kansas,’ dicis Dorothy.

Ma la Rejo Simio negis per kapsukusar.

‘Neposible,’ lu dicis. ‘Ni apartenas nur ad ica lando, e ne povas ekirar ol. Ne ja esis Alizita Simio en Kansas, e me supozas, ke nultempe esos, nam li ne apartenas ibe. Ni joyoze servos vu irgamaniere posibla, ma ni ne povas transirar la dezerto. Adio.’

E pos plusa reverenco la Rejo Simio extensis sua ali e forflugis tra la fenestro, sequata da sua tota bando.

Dorothy preske ploreskis pro senkurajigo.

‘Me vane disipis la sorco dil Ora Chapeleto,’ el dicis, ‘nam l’Alizita Simii ne povas helpar.’

‘Advere tre mala!’ dicis la bonkordia Hakisto.

La Terorigilo itere pensis, e lua kapo konvekseskis tante hororinde, ke Dorothy timis ke ol explozos.

‘Ni advokez la soldato havanta la verda vango-barbo,’ lu dicis, ‘e demandez ilua konsilo.’

Do la soldato advokesis ed timide eniris la Trono-Chambro, nam kande Oz vivis il nultempe permisesis irar plu adavane kam la pordo.

‘Ta puerino,’ dicis la Terorigilo al soldato, ‘deziras transirar la dezerto. Quale el povas?’

‘Me ne savas,’ respondis la soldato; ‘nam nulu ultempe transirabis la dezerto, ecepte Oz ipsa.’

‘Kad esas nulu qua povas helpar me?’ insisteme demandis Dorothy.

‘Forsan Glinda povas,’ il sugestis.

‘Qua esas Glinda?’ questionis la Terorigilo.

‘La Sorcerino del Sudo. El esas la maxim povoza del omna Sorcerini, e regnas la Quadlingi. Anke, elua kastelo situesas an la bordo dil dezerto, do el forsan savas pri maniero transirar ol.’

‘Glinda esas benigna Sorcerino, ka ne?’ demandis la puerino.

‘La Quadlingi opinionas, ke el es benigna,’ dicis la soldato, ‘ed el es benigna ad omni. Me audis, ke Glinda esas belega muliero savanta quale restar yuna malgre la multa yari dum ke el vivas.’

‘Quale me irus ad elua kastelo?’ demandis Dorothy.

‘La voyo al Sudo esas rekta,’ il respondis, ‘ma on dicas, ke ol havas multa danjeri por voyajanti. Esas sovaja bestii en la foresti, e raso de stranja homi qui ne prizas ke stranjeri transirez lia lando. Pro ta kauzo, nula Quadlingi ultempe venas al Smeralda Urbo.’

La soldato ekiris e la Terorigilo dicis,

‘Semblas, malgre la danjeri, ke esas maxim bona, ke Dorothy voyajez al Lando del Sudo e demandez, ke Glinda helpez el. Nam komprenende, se Dorothy restas hike, el nultempe retroiras a Kansas.’

‘Tu evidente pensis itere,’ komentis la Stana Hakisto.

‘Yes ya,’ dicis la Terorigilo.

‘Me iros kun Dorothy,’ deklaris la Leono, ‘nam me tedeskas pri tua urbo ed itere deziras la foresti e ruro. Me esas advere sovaja bestio, vi savas. Pluse, Dorothy bezonos ulo por protektar el.’

‘Lo es vera,’ konkordis la Hakisto. ‘Mea hakilo forsan esus utila ad el; do me anke iros kun el a la Lando del Sudo.’

‘Kande ni komencos?’ demandis la Terorigilo.

‘Ka tu iros?’ li suprizite demandis.

‘Certe. Sen Dorothy me nultempe havabus cerebro. El levis me del stango en la maizo-agro e duktis me al Smeralda Urbo. Do mea fortuno debesas ad el, e me nultempe livos el til ke el fine voyajeskos a Kansas.’

‘Danko,’ Dorothy dicis gratitudoze. ‘Vi omna esas tre benigna a me. Ma me deziras komencar tam balde posible.’

‘Ni iros morge matine,’ replikis la Terorigilo. ‘Do nun ni preparez, nam ol esos longa voyajo.’

La Sorcisto de Oz, Chapitro 19

Chapitro 19

Atakata dal Arbori kombatanta

Ye la sequanta matino Dorothy adiis per kiso la beleta verda yunino, e li omna presis la manuo dil soldato havanta la verda vango-barbo, qua marchabis kun li til la pordego.

Rividante li, la Gardisto dil Pordego multe astonesis ke li livos la belega Urbo por trovar nova tribulo. Ma il quik klef-apertis lia orel-binokli, olquin il itere pozis aden la verda buxo, e donis a li multa bondeziri por portar kun li.

‘Vu esas nun nia regnanto,’ il dicis al Terorigilo; ‘do vu mustas rivenar a ni tam balde posible.’

‘Me certe facos lo se posible,’ replikis la Terorigilo; ‘ma me mustas unesme helpar Dorothy irar adheme.’

Dorothy donante al afabla Gardisto final adio dicis,

‘Me esis tre benigne traktita en tua belega Urbo, ed omni esis tre komplezant a me. Me ne povas dicar quante gratitudoza me esas.’

‘Ne esforcez to, mea karo,’ il replikis. ‘Ni tre prizus retenar tu kun ni, ma se tu deziras retroirar a Kansas, me esperas ke tu trovez moyeno.’ Lore il apertis la pordego dil extera muro e li ekiris e komencis lia voyajo.

La suno multe brilis dum ke nia amiki turnis sua vizaji vers la Lando del Sudo. Li omna esis tre gaya, e ridis e kune babilis. Dorothy itere esis esperoza irar adheme, e la Terorigilo e la Stana Hakisto joyis esar utila ad el. Pri la Leono, lu ravisate sniflis la liber aero e jetis sua kaudo ambalatere pro pura joyo esar itere en la ruro, e Toto kuris cirkum li e chasis falenti e papilioni dum ke lu gaye aboyas.

‘La vivo dil Urbo tote ne konvenas a me,’ komentis la Leono dum ke li briske marchis. ‘Me perdis multa karno depos ke me lojas hike, e nun me deziregas demonstrar a l’altra bestio, quante kurajoza me esas.’

Li nun turnis su e juis lasta regardo al Smeralda Urbo. Li povis vidar nur amaso de turmi e turmo-pinti dop la verda muri, ed alte super omno la klosho-turmi e kupolo dil Palaco di Oz.

‘Oz konkluze ne esis desbona Sorcisto,’ dicis la Stana Hakisto sentante sua kordio kliktiganta en sua sino.

‘Il savis quale donar cerebro a me, ed anke tre bona cerebro,’ dicis la Terorigilo.

‘Se Oz glutabis dozo del sama kurajo quan il donis a me,’ anke dicis la Leono, ‘il esabis bravulo.’

Dorothy dicis nulo. Oz ne satisfacabis sua promiso ad el, ma il agabis segun posibleso, do el pardonis il. Quale il dicabis, il esis bona homo, mem se il esis desbona Sorcisto.

La voyajo dil unesma dio esis tra verd agri e brila flori extensanta omnalatere cirkum la Smeralda Urbo. Tanokte li dormis sur la herbaro, nulo super li ecepte la steli; e li repozis ya tre bone.

Matine li duris voyajar til ke li venis a densa foresto. Esis nula voyo cirkum ol, nam ol semblis extensar al sinistra latero ed al dextra latero tam fore kam li povas vidar; e pluse li ne audacis chanjar la direciono di sua voyajo pro timo perdesar. Do li serchis loko ube li maxim facile povus enirar la foresto.

La Terorigilo avaniranta fine deskovris grand arboro havanta tante larje extensita branchi, ke esis spaco sube por la trupo pasar. Do lu avane marchis al arboro, ma jus irante sub l’unesma branchi, oli bendis adinfre e tordis su cirkum lu, e quik lu levesis del sulo e jetesis kapavane adinter sua kompananta voyajanti.