To igus me tre desfelica, respondis la princino porcelana. Komprenez, hike en nia propra lando ni vivas kontente, e povas parolar e movar quale ni deziras. Ma se ni esas forportita, nia junti quik rigideskas, e ni povas nur stacar rekte ed aspektar bele. Komprenende on expektas nulo plusa pri ni stacanta sur mantelo-tabuli ed armoreti e tabli en saloni, ma nia vivi esas multe plu agreabla hike en nia propra lando.
Me ne igus tu desfelica por la mondo! klamis Dorothy, do me nur adias.
Adio, replikis la princino.
Li sorgeme marchis tra la lando porcelana. La animaleti e lomna homi kuris ek lia voyo, timante ke la stranjeri ruptos li, e pos cirkume horo la voyajanti atingis la fora bordo dil lando e venis ad altra muro porcelana.
Tamen ol ne esis tam alta kam lunesma, e stacante sur la dorso dil Leono, li omna povis klimar al suprajo. Pose la Leono pozis sua gambi sub su e saltis adsur la muro; ma saltante lu renversis kirko porcelana per sua kaudo e tote frakasis ol.
To esis mala, dicis Dorothy, ma me advere opinionas, ke ni esis fortunoza ne plu domajir ca hometi kam ruptir gambo di bovino e kirko. Li omna esas tante frajila!
Li ya esas, dicis la Terorigilo, e me gratitudas, ke me esas facita ek palii e ne facile domajita. Esas en la mondo plu mala standi kam esar Terorigilo.
La Sorcisto de Oz, Chapitro 21
Chapitro 21
La Leono divenas Rejo dil Bestii
Decensinte del muro porcelana la voyajanti trovis su en desagreabla lando plena de marshi e fango e kovrita da herbi alta e ranca. Esis desfacila marchar sen falar aden fangoza trui, nam la herbaro esis tante densa ke ol celis ti. Tamen per sorgema serchado li iris sekure til ke li atingis solida tero. Ma hike la lando semblis mem plu sovaja, e pos marchado long e fatiganta tra bushi li eniris altra foresto ube larbori esis plu grand e plu olda kam irg arbori li vidabis.
Ca foresto esas tote charmanta, deklaris la Leono cirkumregardante pro joyo; me nultempe vidis plu belega loko.
Ol aspektas tenebroza, dicis la Terorigilo.
Tote ne, replikis la Leono; me dezirus habitar hike dum mea tota vivo. Videz quante mola esas la sika folii sub via pedi, e quante luxoza e verda esas la musko adheranta a ta old arbori. Certe nula bestio sovaja dezirus plu agreabla hemo.
Forsan esas bestii sovaja nun en la foresto, dicis Dorothy.
Me tale supozas, replikis la Leono; ma me ne vidas irgo de li.
Li marchis tra la foresto til ke la nokto esis tro obskura por irar plu fore. Dorothy e Toto e la Leono kushis su por dormeskar, dum ke la Hakisto e la Terorigilo gardis li segun kustumo.
Jorne li itere marchis. Ante ke li irabis tre fore li audis basa sonado quale grondado di multa sovaj animali. Toto kelke ploretis ma laltri ne pavoris e li restis marchante en la voyeto tre fulita til ke li venis a libera spaco en la foresto, en qua kolektesis centi de bestii de omna sorto. Esis tigri ed elefanti ed ursi e volfi e foxi ed omna altra sorti de natur-cienco, e dum instanto Dorothy pavoris. Ma la Leono explikis ke lanimali kunvenabis, e lu judikis pro lia grunado e grondado, ke li havis granda trublo.
Dum ke lu parolis, plura bestii remarkis lu, e quik la grand asemblo taceskis quaze per magio. La maxim granda tigro proximeskis a la Leono e reverencis, dicante,
Bonveno, Ho Rejo di Bestii! Vu venas en bona tempo por kombatar nia enemiko ed itere donar paco al omna animali dil foresto.
Quo esas via trublo? nelaute demandis la Leono.
Ni omna minacesas, respondis la tigro, da feroc enemiko qua recente eniris la foresto. Ol esas giganta monstro, quale grand araneo havanta korpo tam granda kam to di elefanto e gambi tam longa kam trunko di arboro. Ol havas ok de ta longa gambi, e marchante tra la foresto lu sizas animalo per gambo e tiras lu a sua boko, ube lu manjas ol quale araneo manjas musho. Nulu de ni esas sekura dum ke ca feroc ento vivas, e ni kunvenas por decidar quale havar sorgo pri ni, kande vu advenis inter ni.
La Leono pensis dum instanto.
Kad esas altra leoni en ica foresto? lu demandis.
No; esis uli, ma la monstro manjis li omna. Ed ultre, nulu de li esis tam grand e brava kam vu.
Se me mortigus via enemiko, ka vi reverencus a me ed obedius me kom Rejo dil Foresto? questionis la Leono.
Ni joyoze facos lo, respondis la tigro; e lomna altra bestii bramis granda bramo: Ni facos lo!
Ube nun es via grand araneo? demandis la Leono.
Ibe fore inter la querki, dicis la tigro indikante per sua avana pedo.
Bone gardez ta mea amiki, dicis la Leono, e me quik iras por kombatar la monstro.
Lu adiis sua kamaradi e fiere formarchis por kombatar lenemiko.
La grand araneo jacis dormante kande la Leono trovis ol, ed aspektis tante leda ke sua enemiko levis la nazo pro repugno. Olua gambi esis tam longa kam la tigro dicabis, e lua korpo esis kovrita per hari long e grosa. Ol havis granda boko kun rango de akuta denti longa de futo; ma olua kapo juntesis a la dika korpo per kolo tam dina kam la tayo di vespo. To sugestis a la Leono la maxim bona maniero kombatar la ento, e pro ke lu savis ke esas plu facila kombatar ol dum ke ol dormas, lu grande saltis rekte adsur la dorso dil monstro. Lore, per un frapego da sua pezoza pedo armizita per akuta ungli, lu frapis la kapo dil araneo de olua korpo. Saltinte al sulo, lu spektis til ke la longa gambi cesis friskar, e lu savis ke ol esis vere mortinta.
La Leono retroiris a la libera spaco ube la bestii dil foresto vartis, e fiere dicis,
Vi ne plus timez via enemiko.
Lore la bestii reverencis a la Leono kom lia Rejo, e lu promisis rivenar e regnar li tam balde kam Dorothy sekure ireskabos a Kansas.
La Sorcisto de Oz, Chapitro 22
Chapitro 22
La Lando dil Quadlingi
La quar voyajanti sekure trapasis la restajo dil foresto, ed ekirinte olua tenebro, li vidis avan li eskarpa kolino kovrita de somito al bazo per granda rokaji.
To esos harda por klimar, dicis la Terorigilo, ma malgre to ni mustas transirar ol.
Do lu iris adavane e laltri sequis lu. Li preske atingis lunesma rokajo kande li audis rauka voco kriar,
Fortenez vi!
Qua tu esas? demandis la Terorigilo. Lore kapo montris su super la roko e la sama voco dicis,
Ca kolino apartenas a ni, e ni ne permisas ke irgu transirez.
Ma ni mustas transirar ol, dicis la Terorigilo. Ni iras a la Lando dil Quadlingi.
Ma vi ne iros! replikis la voco, e pasis de dop la roko la maxim stranja homo quan la voyajanti ultempe vidabis.
Lu esis tre kurta e plumpa ed havis granda kapo plata ye la suprajo e subtenita da dika kolo rugoza. Ma lu havis nula brakii, e vidante to, la Terorigilo ne timis, ke tal impotento povas preventar li klimar la kolino. Do lu dicis,
Me regretas ne facar to quon tu deziras, ma ni mustas transpasar tua kolino, sive tu permisas sive ne.
Tam rapide kam fulmino-stroko la kapo dil homo lansesis adavane e lua kolo extensesis til ke la plata suprajo dil kapo frapegis la mezo dil Terorigilo, ed igis lu rulfalar kulbutante del kolino.
Preske tam rapide kam ol lansesabis, la kapo retrovenis al korpo, e la homo rauke ridis e dicis,
Esas ne tam facila kam tu opinionis!
Koro de ridado tumultoza venis de laltra roki, e Dorothy vidis centi del senbrakia Martelo-Kapi sur la kolino, unu dop omna roko.
La Leono tre iraceskis pro la ridado pri lacidento dil Terorigilo, e bramante lauta bramo resonanta quale tondo, lu hastoze kuris a la kolino.
Itere kapo rapide lansesis, e la granda Leono rulfalis del kolino quaze lu pafesis da kanono-kuglego.
Dorothy kuris ed elevis la Terorigilo a sua pedi, e la Leono proximeskis kelke kontuzita e doloranta, e dicis,
Esas vana kombatar homi havanta frapanta kapi; nulu povas rezistar li.