LA SORCISTO DE OZ [en Ido]

‘Ma lo ne esas justa. La Rejo di Bestii ne esez poltrono,’ dicis la Terorigilo.

‘Me savas lo,’ replikis la Leono forvishanta lakrimo del okulo per l’extremajo di sua kaudo; ‘to esas mea granda tristajo, e facas mea vivo tre desfelica. Ma irgekande esas danjero, mea kordio rapide batas.’

‘Forsan tu esas kordiika,’ dicis la Stana Hakisto.

‘Forsan me esas,’ dicis la Leono.

‘Se yes,’ duris la Stana Hakisto, ‘tu devas joyar, nam to pruvas, ke tu havas kordio. Meaparte, me havas nula kordio; do me ne povas esar kordiiko.’

‘Forsan,’ penseme dicis la Leono, ‘se me havus nula kordio, me ne esus poltrono.’

‘Ka tu havas cerebro?’ demandis la Terorigilo.

‘Tale me supozas. Me nultempe regardis por trovar ol,’ respondis la Leono.

‘Me iras al grand Oz por demandar, ke lu donez cerebro a me,’ komentis la Terorigilo, ‘nam mea kapo esas burizita per palii.’

‘E me iras por demandar, ke lu donez kordio a me,’ dicis la Hakisto.

‘E me iras por demandar, ke lu retrosendez me e Toto a Kansas,’ anke dicis Dorothy.

‘Ka vi opinionas, ke Oz povas donar kurajo a me?’ demandis la poltrona Leono.

‘Tam facile kam lu povas donar cerebro a me,’ dicis la Terorigilo.

‘O donar kordio a me,’ dicis la Stana Hakisto.

‘O sendar me a Kansas,’ dicis Dorothy.

‘Do, se vi permisas, me iros kun vi,’ dicis la Leono, ‘nam mea vivo es tote netolerebla sen kurajo.’

‘Tu esas tre bone aceptate,’ replikis Dorothy, ‘nam tu helpos fortenar l’altra sovaja bestii. Semblas a me, ke li certe esas plu poltrona kam tu, se li lasas, ke tu pavorigez li tante facile.’

‘Li ya esas,’ dicis la Leono; ‘ma lo ne facas me plu brava, e dum ke me savas ke me esas poltrono, me esos desfelica.’

Do itere la trupeto voyajeskis; la Leono marchis per impozanta pazi apud Dorothy. Komence Toto ne aprobis ta nova kamarado, nam lu ne obliviis, ke lu preske aplastesis inter la granda maxilo e mandibulo dil Leono; ma pos kurta tempo lu tranquileskis, e balde Toto e la Poltrona Leono divenis bon amiki.

Dum la restajo dil dio nul altra aventuro trublis la tranquileso di lia voyajo. Ulfoye, kompreninde, la Stana Hakisto fulis skarabeo reptanta alonge la voyo, e mortigis la kompatinda ento. To tristigis la Stana Hakisto, nam lu sempre suciis, ke lu ne nocas irga vivanto; e marchante lu ploris plura lakrimi trista e regretoza. Ta lakrimi lente fluis sur lua vizajo e la junti di lua boko e rustigis oli. Balde Dorothy questionis lu, e la Stana Hakisto ne povis apertar la boko, pro ke ol esis klozita per rusto. Lu tre pavoris pro to e multe gestis a Dorothy por helpar lu, ma el ne komprenis. La Leono anke perplexesis savar la problemo. Ma la Terorigilo sizis l’oleuyo ek la korbo di Dorothy ed oleizis la boko dil Hakisto, e pos poka instanti lu parolis tam bone kam antee. ‘To esas averto por me,’ dicis lu, ‘regardar ube me pazos. Nam se me mortigus altra insekto o skarabeo, me certe itere plorus, e plorado rustigas mea boko por ke me ne povas parolar.’

Pose lu marchis tre sucieme, regardante vers la voyo, e vidanta mikra formiko laboranta, lu superpazis ol, por ne nocar ol. La Stana Hakisto bone savis, ke lu havas nula kordio, e pro to tre suciis esar nultempe kruela o nebenigna ad irgo.

‘Vi homi havanta kordii,’ lu dicis, ‘havas ulo por guidar vi, e nultempe darfas agar neyuste; ma me havas nula kordio, e pro to mustas tre suciar. Pos ke Oz donabos kordio a me, kompreninde, me ne bezonas tante suciar.’

La Sorcisto de Oz, Chapitro 7

CHAPITRO 7

La Voyajo al Grand Oz

Li mustis kampar tanokte sub grand arboro en la foresto. L’arboro esis kovrilo bona e dika kontre la roso, e la Stana Hakisto hakis ligno-amasego per sua hakilo e Dorothy facis splendida fairo olqua varmigis el, ed el sentis su min sola. El e Toto manjis le lasta pano, e nun el ne savis quon li facos por la dejuneto.

‘Se tu deziras,’ dicis la Leono, ‘me iros aden la foresto e mortigos cervo por vi. Tu povos rostar ol ye la fairo, pro ke tua gusto esas tante stranja ke tu preferas koquita manjaji, e lore vi havos tre bona frua dejuno.’

‘Ne agez to! Me pregas, no,’ pledis la Stana Hakisto. ‘Me certe plorus se tu mortigus kompatinda cervo, e lore mea boko itere rustizeskus.’

Ma la Leono foriris aden la foresto e trovis lua propra dineo, e nulu saveskis quo to esis, pro ke lu ne parolis pri to. E la Terorigilo trovis arboro plena de nuci, e lu plenigis per oli la korbo di Dorothy, por ke el ne hungrez dum longa tempo. El opinionis, ke to esis tre benigna ed atencema de la Terorigilo, ma el totkordie ridis pro la deshabila maniero per qua la kompatinda kreuro koliis la nuci. Lua burizita manui esis tante negracioza e la nuci tante mikra, ke lu faligis preske tam multa kam lu pozis aden la korbo. Ma la Terorigilo ne suciis pri quante longatempe bezonesis plenigar la korbo, nam to retenis lu for la fairo, pro ke lu timis ke cintilo povus enirar lua palii e parbrular lu. Do lu restis for la flami, e nur proximeskis por kovrar Dorothy per sika folii kande el kushis su por dormar. Oli facis el komfortoza e varma ed el profunde dormis til jorno.

Jorne la puerino lavis sua vizajo en ondatra rivereto e balde pose li omna ireskis vers la Smeralda Urbo.

Esos memorinda dio por la voyajanti. Li marchabis apene dum horo kande li vidis avan li granda fosato transiranta la voyo e separanta la foresto tam fore kam on povas vidar ambalatere. Ol esis tre larja foresto, e reptinte al bordo e regardante aden ol, li vidis ke ol esas anke tre profunda, e funde esis multa roki grand e dentoza. La flanki esis tante abrupta ke nulu de li povus decensar, e dum instanto semblis, ke lia voyajo finesis.

‘Quon ni facos?’ demandis desesperante Dorothy.

‘Me tote ne savas,’ dicis la Stana Hakisto; e la Leono sukusis sua piloza krinaro ed aspektis pensema. Ma la Terorigilo dicis:

‘Ni ne povas flugar, certe; ni neanke povas decensar aden ca granda fosato. Do, se ni ne povas transsaltar ol, ni mustas haltar ube ni esas.’

‘Me opinionas, ke me povas transsaltar,’ dicis la Poltrona Leono, pos evaluir mentale e sucieme la disto.

‘Do ni standas bone,’ respondis la Terorigilo, ‘nam tu povas portar ni omna unope sur la dorso.’

‘Nu, me probos,’ dicis la Leono. ‘Quo iros unesme?’

‘Me iros,’ deklaris la Terorigilo; ‘nam, se tu trovus ke tu ne povas transsaltar l’abismo, Dorothy mortigesus, o la Stana Hakisto esus grave nochizita sur la suba roki. Ma ne importas se me esus sur tua dorso, pro ke la falo tote ne domajus me.’

‘Me ipsa tre pavoras pri falar,’ dicis la Poltrona Leono, ‘ma me supozas, ke esas nul alternativo ecepte probar. Do acensez mea dorso e ni probos.’

La Terorigilo sideskis sur la dorso dil Leono, e la granda bestio marchis al bordo dil abismo e squatis.

‘Pro quo tu ne kuras e saltas?’ demandis la Terorigilo.

‘Pro ke to ne es la maniero per qua ni Leoni agas,’ lu respondis. Quik saltante, lu precipitis su tra la aero e sekure venis al altra latero. Li omna multe joyis vidar quante facile lu facis to, e pos ke la Terorigilo decensabis del dorso, la Leono itere springis trans la fosato.

Dorothy decidis, ke el irez nun; do el prenis Toto aden sua brakii ed acensis la dorso dil Leono, e tenis forte lua krinaro per un manuo. Tainstante semblis ke el flugas tra la aero; e lore, ante ke el povis pensar pri to, el esis sekura ye l’altra latero. La Leono retroiris la triesma foyo e queris la Stana Hakisto, e pose li omna sideskis dum kelka minuti por donar repozo al bestio, nam la granda salti igabis lu indijar la respirado, e lu anhelis quale hundego qua tro longatempe kurabis.

Li trovis calatere ke la foresto esis tre densa, ed ol aspektis obskura e tenebroza. Pos la repozo dil Leono, li marchis alonge la voyo ek flava briki e single taceme pensis en sua mento, kad li ultempe venos al terminajo dil foresto ed itere atingos la brilanta sunlumo. Por augmentar lia jeneso, li balde audis stranja bruisi en la profundaji dil foresto, e la Leono susuris a li, ke en ca regioni habitas la Kalidahi.