Li ne trovas konsolon en brua
Distriĝado de l’ homa amas',
Li sopiras kaj restas enua
Ĉe la vino, ŝaŭmanta en glas'.
Lin forlasis la gajo iama, –
Senrevene sin kaŝis la sun' –
Kvankam ŝajne li estas la sama,
Kiel iam en tagoj de l’ jun'.
Li forgesis la kantojn de l’ kredo,
La antaŭan impulson de l’ sent',
En la koro – amara obsedo,
En la haroj – tro frua arĝent' …
Kio miksis la blindan fatalon
Al la vivo, ridinta dum ir',
Kaj pro kio proksiman finalon
Li aŭguras en sia sopir'?
Kial longe li sidas vespere
Super iu malnova portret'
Kaj, statue-senmova ekstere,
Perdas larmon en peza kviet"?
Kial nokte marŝadas sur strato,
Kun kolumo levita, sen cel',
Per la paŝoj de hom'-aŭtomato,
Sub albrove tirita ĉapel'?
LA MOMENTOJ
Kiam ardas miaj lipoj sur la ŝultro de marmoro
Kaj ondiĝas plej elaste via brusto ĉe la koro,
Kiam sonĝas ĉi-okuloj duonferme, duonbrile