Ŝi rajtas ja pro via krim' adulta
Batali, por en sango venĝi sin.
* * *
Kaj kruce tuj premiĝis fleksaj spadoj,
Per fulma bril' ekludis glata ŝtal',
Kun ĉiu mov' varmiĝis la spiradoj,
Por morta bat' sin klinis la batal' …
Venuso mem ne povus ŝin superi
En la graci', elekto de la poz'.
Kaj tra la hont' komencis li fieri
Pri tiu miks' el tigro kaj mimoz'.
Sed kiam ŝi rimarkis strion ruĝan
Sur lia kol' – ŝi spadon ĵetis for,
Kaj kun ekĝem' la baton sangojuĝan
Malbenis tuj en la tremanta kor'.
Ne pro la vund' malgrava. Pikis larmoj.
Pro kiuj ŝi rekonis sin virin'.
De mola kor', ne taŭga por la armoj,
Kun stranga em': pardonc kisi lin.
AL JAUME GRAU CASAS
Amiko belkora, minstrelo de l' amo,
Floranta bukedo de l’ kantoj graciaj,
Intimaj kaj bravaj, en suda ornamo,
En freŝo de l’ ritmo kaj koremociaj,
La liron serenan, benitan de l' Muzo,
Fiere vi tenas kaj ludas inspire,