Sed en la valoj kuŝas mia pan',
Altiras la animon ĉiu foro,
Sed ankre tenas ĝin la karna man'.
Al ĉiu bel' mi venas tra la tera,
Tra la dolora aŭ ĝuiga prov';
Sen tiu voj' ĝi estus nur nimera,
Tuj paliĝonta post la brila nov'.
Samtiel preĝas mi dum ardaj kisoj
Kaj pliĉastiĝas en volupta trem',
Kaj la anim' la blankon de narcisoj
Ne perdas en frivolo de l’ poem'.
MALTRAFA PAFO
En vintra, frosta, prujna tag'
Sur ĉefa strato de Ljubljano,
Al mi per venenita sag'
Minacis la Amora mano …
Kaj ne mirinde: – la glaci'
Ne ĉion kovras dum la frosto –
Eĉ sub la pelto la graci'
Pensigas pri la Pentekosto.
La viro ofte estas bov'
En remburita vintra pelto;
Kontraŭe, la virina mov'
Nur gajnas pro kaŝita svelto.
Okul' cejana, roza naz',
Papavaj lipoj – jen bukedo!
Eĉ lana ŝtrumpo dum trapas'
Ne multe rabas de l’ piedo.
Kaj se aldoni ke ridet'