Kaj kun fajfoj de l’ kugloj, orgie,
Ĉien flugis malbenoj kaj ĝemoj.
Freneziĝe, la homoj sin ĵetis
Post la niĉojn, al strataj anguloj,
Puŝis en la tumulto, faletis,
Kun teruro en larĝaj okuloj.
Sub la boro de l’ plumbaj hajleroj
Multaj falis kun raŭka stertoro –
Nekonataj, sennomaj oferoj
Al la blinda, despota teroro.
Per fluetoj la sango martira
Kolorigis la tonojn pavimajn
Dum viciĝis en kurba spaliro
Bajonetoj, serĉantaj viktimojn.
Kaj okazis la murdo plej bruta:
La vunditojn trapikis la ŝtalo,
Kaj post unu freneza minuto
Venis kruda, ĉesiga finalo …
Kaj ankoraŭ post unu momento
Ĉion regis kadavra silento,
Nur ŝiritan kantadon kun pento
Ĉiam portis de ie la vento …
DIAMANTO (Libera soneto)
Sur via broĉo diamanto brilis,
Refrakte semis lumon de la bal'
Kaj en nuanco spektra ĵus similis
Intense-flaman ruĝon de l’ koral'.
Jam pensis mi. ke sangas la juvelo,