“Mi levas mian kapon en ĉielon,
Sed per piedoj staras sur la ter';
Nur idealojn vidas kiel celon,
Sed nutras min per krudreala ver'.”
(Mia vojo)
Skribante belsone, belritme kaj fajne metaforike, Hohlov “survoje al iu fatala nenio”, kreas vivan kaj tre valoran poezion. Nur bedaŭrindas ke “semo (ne) arbiĝiŝ”, ke arbo de lia poezio ne plenkreskis, ĉar Hohlov estis gran-da talentulo. Li, kiu skribis “La lirikon mi ne kreas – / – min obsedas la liriko”, restis flanke de Kalocsay kaj Baghy, al kiuj li dediĉis po unu poemon en sia verko. Feliĉe, eĉ tiu sola poemaro prezentas al ni Hohlov kiel antologian poeton, kiu indus altiri pli da intereso ol ĝis nun al li estis dediĉite, kaj kiu al la legantaro donos pro-fundan ĝuon de vera liriko.
Zdravko Seleš
DE LA MUSIQUE, AVANT TOUTE CHOSE …