Kaj vi, kvazaŭ antikva, plej majesta diino,
De svenige-alloga kaj belkreska figur',
Pasis meze de l’ svarmo, en la lustrilumino,
Tra la flustra virina murmur'.
Ĝuavide-mienaj vin salutis la viroj,
Sub mizera knarado de l' usona fokstrot',
Kaj el ĉiu angulo vin minacis konspiroj
Aŭ senforta, kaŝita komplot'.
Sed vi restis dieca, malintima fiero,
Konservinta malvarmon de l’ statua marmor' …
Mi vin sekvis rigarde sen dezir', sen espero,
Kun la mano rigida ĉe l' kor'.
RESPONDE
Mian versaĵon leginte, vi nomis ĝin ultraviola,
Kun serpentuma metriko, afekta kaj nude-frivola,
En la parol' epikura vi trovis kaŝitan pozemon,
Kaj malkonfide tralegis al vi dediĉitan poemon …
Sed mi nevole rimarkis, ke io influis vin tamen,
Ke la okuloj legantaj ekbrilis, simile aclass="underline" amen,
Tuŝis la ultraviolaj daktiloj la sentojn transcendajn,
Kiam la penso jam forĝis la vortojn duone-ofendajn.
Ne – ne hodiaŭ montriĝos de l' strofoj mistera efiko,