Tiuj momentoj vokas al kvito
Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj' –
Ĉar post la limo, froste signita,
Ĉesas subite la nuna voj' …
Ha, se almenaŭ estus ĝi paco
Kaj estingiĝo de l' vana brul',
Vera ripozo por ĉiu laca
Kaj dispremita sklava terul'!
K. DE KALOCSAY
El kruda argilo
Li skulptis por ni la penatojn,
El voĉ' sonorila
Komponis mirindajn sonatojn,
Al son' primitiva
Li donis magian signifon,
En vorto senviva
Li vekis la altan edifon.
Kantisto libera
Li flaton rampeman ne konis, Poeta fiero
Lin noble distingis kaj kronis.
En lando hungara
Li fondis la verdan Atenon,
Periklo malŝpara –
Ne ĉiam li trovis komprenon.
La griza inerto
La florojn velkiĝi instigis,
Je seka dezerto
La kantojn ĝermantajn formigis.
La liro arĝenta
Al ni jam nenion fabelas,
Kaj muto silenta
La buŝon artistan sigelas.
Nescio, ignoro