— Vidu, Hopkins… Tiu Neniu Alfonso… Tamen… hm…
— Kion vi balbutetas?! — li turnis sin al mi. La dikulo de post iom da tempo kverelis kun ĉiu. — Ne interesas min tiu idiota ulaĉo!
— Vi tute ne scias, kial li iras al Igori? — mi diris morne. — La agopreteco de la viro iafoje loĝas en la plej profunda kaŝejo de la animo.
Ĝi, mi pensas, estis tre bela diro.
— Vi parolas tiel, kiel duon idioto. Kio estas?
— „Serĉu la virinon” — mi citis malnovan anglan poeton. — Tial iras Alfonso la Neniulo al Igori.
— Ankaŭ ĉi tie mi povas serĉi virinon por mi, se necese. Tial li ne devas iri al Igori. Ĝi estas bela jupĉasado!
— Eble… ne li… sed mi devus iri al Igori — mi meditis melankolie.
— Iru, kien vi volas! Duonfrenezuloj! — li kriis kolere, kaj li preskaŭ glutis la estingiĝintan cigarstumpon, ĉar li vane faris fumsuĉojn por eksciti la ardaĵon.
Sed la dubo maturiĝis en mi decido. La nobla virino ne trompiĝos pri mi!
Vespere mi anoncis al la serĝento, ke mi perdis mian fusilon. Kvankam mi mem fosis ĝin en kavernon, malantaŭ la fortikaĵo.
Sekvonttage mi iris kun mia kvin kilograma pakaĵo en la ĉelon.
— Saluton, sinjoro! — diris la granda Levin. — Vi konvenas al ni, kiel la ruĝa vino al la omaro.
Kelkiuj rimarkis, ke li fermu sian buson kaj ne ekscitu la malsatajn homojn. Morozaj estis tiuj kondamnitoj, venintaj demalproksime, lacaj pro la bataloj en la dezerto, survoje al Igori, kie la infero atendas ilin.
— Kial vi volas sekvi min perforte? — demandis Alfonso la Neniulo.
— Mi travidas la vualon — mi respondis kaj rikanis inter liajn okulojn. — Vi ne forlogos Yvonne-on de mi malantaŭ mia dorso.
Ni sidis ĉirkaŭ naŭope sur la glua, malpura, insektoplena plano, kaj ni frostotremis pro malvarmo dum la vespero. Ne eblis moviĝi en la malvasta ejo. Iu rakontis pri Igori. Kongo! Terura klimato, malsekaj lignobarakoj, sovaĝe brutalaj gardistoj…
Hopkins havis pli multe da prudento. Li pravas. Estas frenezaĵo iri tien.
— Ĝi estas malpli bona ol la infero — diris la basvoĉa, grandkapa Colter, kiu estis kantoro iam en Kopenhago.
— Nur unu bona afero estas tie — klarigis Levin, — ke nenie troviĝas tiel blanka viando de testudoj kiel tie. Simila estas la situacio norde, rilate la viando de la ĉasbestoj. Fine de la naŭdekaj jaroj mi kuiris kapreolan spinaĵon kun legom-haketaĵoj, ajlite… Mi faris ĝin tiel, ke mi fandas duon kilogramon da lardo sur pikstango super la fritaĵo…
Dum monatoj neniu manĝis eĉ unu glutpecon. Ne estas mirinde, ke iom morozaj homoj estis kune. Diktrunka malliberulo ekstaris:
— Se vi ne ĉesos ĉi tiun historion tuj — li diris minace, — mi elpremos iun vian okulon per mia dikfingro.
— Mia afero estos elpremi la alian — diris la kantoro, kiu fariĝis iom laika dum la jaroj en la dezerto.
— Sed sinjoroj, ĝi estis tiel mirinda manĝaĵo, ĉar mi ne trafritas ĝin tute, por ke ĝi restu bongusta kaj…
Puf! Iu batis lin je la kapo per malplena gamelo, sed forte.
Mi diris, ke ili estis iom morozaj homoj…
La kapobato silentigis Levin-on dum la vespero eĉ dum nokto.
Matene malfermiĝis la pordo, kaj Hopkins enpaŝis, portanta kvin kilograman pakaĵon, kun eksterordinare morna vizaĝo.
— Alo! Ŝtipulo! — kriis Alfonso la Neniulo kun ĝojo. — Ĉu vi do enuis?
— La sinjoroj ne interesas min — li diris kaj eksidis mezen, pro kio tiuj perdis la spiron, kiuj alpremiĝis al la muro.
— Ĉu eble vi estas ĉi tie hazarde? — mi demandis ironie.
— Jes, se vi volas scii! Tute hazarde. — Li kondutis tre nervoze. — Iu fenestro rompiĝis sur la etaĝo.
— Oni kondamnas neniun al punlaboro pro tio.
— Sed iu falis tra ĝi sur la korton. Mia malnova malamiko. Kaporalo Marchande.
…Baldaŭ tamen evidentiĝis, ke antaŭ ol puni tiun malnovan malamikon, Hopkins la Ŝtipulo drinkis multe da vino en la kantino kaj vendis sian unumonatan soldon al la kantinestro duonpreze.
Li do jam sciis antaŭe, ke li ne ricevos soldon en la fortikaĵo Manson, ĉar li iros fari punlaboron.
K V A R A Ĉ A P I T R O
…Alfonso la Neniu ne pravis. Tamen estas pli bone nenifari en la enua fortikaĵo, ol marŝi en la dezerto dum la tuta tago.
En la ladbotelo kun litro da malfreŝa akvo. Kies duonon ni devas verŝi en la kaserolegon vespere, ĉetere ni ne havas supon.
Varmo: kvindek-kvindek kvin celsiusgradoj.
La dezerta pulo boras sin sub niajn ungojn, ke la fingroj inflamas kaj pusas.
Polvo, ŝvito iritas la haŭton, dum ĝi estas ruĝa, kio jukas kaj brulumas…
Ni iris unu apud la alia tieclass="underline" du soldatoj kaj unu civilulo.
Ĉar Ŝtipulo ankoraŭ nun estas nur honora legiano, kiu laŭdire nomiĝas Thorze, kaj li havas nenio farendan en la dezerto. Sed kiam li trud-insistas tiun temon, li ĉiam havas malagrablaĵon pro tio.
Kaj ankaŭ nia patro Potrien venas kun ni al Igori! Li gvidas la transporton. Estas fatale, kiaj aferoj okazas al la kompatindulo, de kiam malaperis la malgranda monsako de sur la tablo kun la soldoj.
Nekompreneble.
Se li ne estus senmakula, malnova soldato, oni starigus lin antaŭ la militan tribunalon. Tiel la kompatindulo estas nur transpostenigita al Igori.
Li iras avane, kaj preterirante la vicon, li strange rigardas sur nin, kvazaŭ li kolerus pro io. Krom la kvin kilograma pakaĵo ni tute bone ekipis nin. Selim, la naŭdek jara kafkuiristo, portis ĉion post nin en la dezerton, kie jam ne estas kontrolo.
Pro tio li ricevis tutan sakon da moneroj de ni, li do faris ĝin volonte.
Ni jam marŝis du tagojn en la dezerto. La varmo estas infera. Kompreneble ni parolas pri la afero de la kompatinda Francis Barré.
— Diablo forportu la Turkan Sultanon — kriis Hopkins, kaj li ŝvitie tiel, kvazaŭ li estus el graso. — Ke ĉesis skribi, la fiulo!
— Kaj li forprenis de la knabino la kopion de la letero de Francis Barré.
Alfonso la Neniulo kuntiris siajn brovojn, kiam Hopkins menciis nian suspektindan amikon.
— Tiu Turka Sultano iam havos malagrablaĵon pro liaj privataj vojoj — li diris enpensiĝante.
— Li ĉiam estas suspektinda!
— Sed li ĉiam klarigas tion!
Ĝi estas stranga afero rilate la Turkon. Li faras ĉion sola laŭ lia ruza, kaŝema maniero, kaj li konstante estas suspektinda, sed fine, antaŭ ol mortbati lin, li klarigas sin, kaj evidentiĝas, ke ni devas esti dankemaj al li.
— Unuavice mi ĉirkaŭrigardos tie — diris Alfonso la Neniulo, — poste mi skribos al la knabino.
— Mi skribos — mi kriis.
— Prave — diras Hopkins, — li estas la verkisto.
Kaj li kraĉis.
Vespere nia taĉmento ekbivakis, kaj post la vespermanĝo ni ekripozis. Ekscito de stranga antaŭsento streĉiĝis en ni.
Ni konkjektis, ke strangaj eventoj rapidas al ni. Malnovaj aventuristoj eksentas tiaĵon.
Ĉirkaŭ noktomeze ni vekiĝis pro granda bruo. Kelkaj soldatoj volis enterigi Levin-on. Li diradis receptojn en sia sonĝo, kaj li tute ekscitis la malsatiĝintajn homoj per tio.
— Sed sinjoroj… — li balbutaĉis, kiam li jam estis premita en la polvon — mi sonĝis pri sep plada fiŝ-vespermanĝo. Ĝi povas okazi al kiu ajn.
— Ĉi tie ne sonĝu pri bonaj manĝaĵoj, per la sep sakramentoj!
— Sonĝu pri tio, ke estas bone, se ni almenaŭ havas ion manĝi!
Ili estus draste batintaj lin, se Alfonso la Nemiulo ne intervenas. Li kaptis trankvile la brakon de la plej atakema homo, tiu falis sur la genuojn kaj laŭte ekkriis pro doloro. Du aliaj malliberuloj volis flankenpuŝi la hispanon, kaj komenciĝis interbatado. Hopkins kaj mi tuj estis tie. Pasis proksimume dudek minutoj, kiam ni triope draste draŝis la tutan transporton.