Sekvan tagon antaŭtagmeze mi tenis miajn okulojn malfermite kaj serĉis ŝin ĉie. Sed mi vidis ŝin nenie.
Kelkaj oficiroj promenis sur la ĉefplaco, antaŭ la stabejo. Kaj kelkaj civiluloj en korkoĉapelo. Ili certe estas inĝenieroj…
Sed la junulaĉo Yvonne Barré estas nenie. Ĉar mi rapidis, ĉe iu turniĝejo mi puŝiĝis al alta inĝeniero…
Mi volis diri ian sin ekskuzon, sed la vorto haltis al mi en la gorĝo.
La Turka Sultano!
Li staris antaŭ mi!
Sed kian ravan eksteraĵon li havis! Botoj kun longaj kruringoj, korkoĉapelo, jako el tolo, kaj kio preskaŭ sendubigis lian identecon: pura ĉemizo!
La Turka Sultano!
Kompreneble ledujo pendas sur lia flanko, ĉar same kiel Hopkins la Ŝtipulo, ankaŭ li ŝatis tiajn elegantajn objektojn. Li tute ne surpriziĝas, kiel li rigardas sur min:
— Saluton, Ŝinketo! Kion vi faras ĉi tie?
— Mi venis kun Alfonso la Neniulo kaj Hopkins la Ŝtipulo — mi diras, — ĉar ni kontrolas kelkajn aferojn.
Li rapide flustras al mi:
— Oni pensas ĉi tie, ke mi estas fripono.
— Ĉu ĝi ne estas tiel.
— Bone atentu! Se mi sukcesos akiri ilian fidon, tiam ni venkos… Gravas gardi la ŝajnon…
— Kian ŝajnon?
— Tion, ke mi kunlaboras kun ili. Mi sukcesis atingi, ke ili akceptis min kiel komplicon, kio estas unuaranga ofico. Ili ankoraŭ nun fidas min. Tio gravas… Ne rigardu malantaŭen! Atentu! Nun mi estos groba kun vi pro la ŝajno. Kiu ĵus venas malantaŭ vi, tiu estas la ĉefrabisto.
Kaj li subite batis min je la brusto pro ŝajno.
— Mi diras tion — li kriis laŭte, — ke zorgu pri nenio ĉi tie, kio ne estas via afero!
Mi tusadis iomete:
— Mi tute ne zorgas…
— Silentu! Mi konvas vin bone! — kaj li piedbatis min pro ŝajno tiel, ke ĉio fariĝis violkolora antaŭ miaj okuloj. Kiu venis malantaŭ mi, li nun estis apud mi. Li estis grandega, unuokula homo, en samtia vestaĵo, kiel Turko, sed li tenis skurĝon en sia mano kaj cigaris.
— Mi konas vin ĉiujn bone! Sed nun vi traktos vin draste! Ĉi tie ekzistas nenia flaresploro — kriegis mia suspektinda amiko kaj batis.
La unuokululo rigardis tien preterkure kaj iris plu.
— Vi estas perdiĝintaj homoj sen mi, Ŝinketo. Kredu min — li ekskuzis sin. — Gravas la ŝajno.
Ĉi-meze de la ĉefplaco estis tiel pompa angla ĝardeno en la mezo de grandega, tutee rondforma asfalt-strio, ke ĝi konvenis al iu grandsinjora kvartalo de Parizo. Laŭ la rando de la cirklo estis multaj etaj, bele konstruitaj domoj el argilbrikoj, drinkejo, tabakvendejo, sukeraĵejo, apoteko!.. Oni nur miras. Ĉu ĝi estus la Kongo-regiono?!..
Igori?!
— Diru… ĉu ĉiu povas aĉeti ĉi tie?
— Jes kompreneble! Kaj mono ne estas bezonata al tio. Venu…
Ili eniris en la tabakvendejon. Elefante grasiĝinta legiano sidis malantŭ la breto. Li ekstaris suspirante kaj drasta alkriis nin kun kolera vizaĝo:
— Nu, kion vi volas?
— Alvenis nova homo — diris Turko afable. — Donu al li, kara Graham, kvin skatolojn da egiptaj cigaredoj, dek pecojn da havanajn cigarojn, dekduon da bildkartojn kaj kelkajn sekurajn pinglojn…
Post unu minuto, kaj ĉio ĉi kuŝas antaŭ mi… Kvin skatoloj: Turmac, Laurens, Simon Arzt, Giuberq!.. Kaj dek veraj, malhelbrunaj cigaroj havanaj, en lignokesteto, sur ĉiu cigaro estas po unu celofano!..
— Sankta ĉielo. Ĉu ĝi estas la sovaĝa regiono?! Kien venas nur rezolutaj homoj malofte, kun bone ekipita ekspedicio?
— Ĉu mi sonĝas?…
— Nu, kial vi gapas — diris Turko kaj batas min je la stomako pro ŝajno. — Se vi kondutos bone, fiulo, tiam vi povos vivi bone!
— Kial vi venis ĉi tien? — mi demandis la grasiĝintan tabakvendiston, kiam mi regajnas mian spiron, ĉar spasmo kunpremis mian stomakon por iom da tempo.
— Iru en la inferon, via parolo lacigas min — li respondas spiregante, ĉar li estas tiel dika.
— Nu, li ne estas tre delikatkonduta vendisto… — mi diras, kiam ni estas ekstere.
— Lasu tion. Li estus taŭga ankaŭ en Eŭropo, se li vendus senpage la cigaron Havano. Malmultaj aĉetantoj forirus pro lia konduto… Ili ne ŝatas vendi, sed ĝi estas deviga, ĉar oni designi ili por fari tion. Ĉu vi volas manĝi kukon? Jen estas la sukeraĵejo…
— Nekredeble!
Ni eniras en spegul-muran, bril-plankan ejon, kie estas pluŝ-foteloj, kelkaj malhelruĝaj tapiŝoj kaj bildoj sur la muro… La aero estas malvarmeta, ĉar ok-dek ventoliloj funkcias…
Santiel dika homo venas, kiel la tabakvendisto. Ĉiu dikiĝas ĉi tie. Ne estas mirinde.
— Kion vi volas? — li demandas malafable.
— Mi ŝatus regali tiun ĉi fifaman ulaĉon, por ke li vidu, kiel vivas tiu, kiu kondutas dece… Vi, ĉarlatano!
Kaj li surkraĉis min pro ŝajno.
— Kion vi volas! — demandas la sukeraĵisto kolere, kiu estas malliberulo.
— Glaciaĵon — mi respondas, post kiam mi viŝis mian vizaĝon.
— Vi povintus diri tion eĉ pli frue — li grumblas kaj foriras blasfemante.
— Ŝajnas, ke li laboras ne volonte — mi rimarkas.
— Ne miru tion — respondas Turko, — fine ja neniu ĝojas pro la punlaboro.
Sed la sukeraĵisto jam revenas. Li metas la glaciaĵon antaŭ nin dirante:
— Jen manĝu!..
Ĝi estas bela tono en sukeraĵejo. Priservante verkiston!
— Kiam ni denove estas ekstere, jam vesperiĝas. Samtempe eklumas multaj elektraj lampoj… La malgranda solenplaco komencas brili, kaj sonas muziko. Per megafono, oni dissendas ĵazmuzikon de eŭropa radiostacio.
— Diru… kiu faras tion kaj kial? Ĉu tiu homo estas freneza?
— Mi opinias, ke la plej saĝa fripono de la memoreblaj tempoj faras la plej grandan negocon ĉi tie en Igori. Mi ankoraŭ ne vidas tion klare… Atentu… iu venas malantaŭ vi… — kaj ŝajne li batas min je la kapo, ke mi ekmordas mian langon, kaj mi havas orelzumadon.
La magra kaporalo kun kretena rideto, kiu kelkfoje zumkatas, nun preteriras min.
— Se vi spionados, mi elpremos viajn okulojn! — kriegis la Turka Sultano, kaj li forte vangofrapis min pro ŝajno.
La kaporalo iras plu, mi levas mian ĉapon kaj senpolvigas ĝin.
— Tiu malata kaporalo — diras la Turka Sultano — estas la plej fia spiono. Li havas la moknomon Fadeno… li subaŭskultas ĉiam…
— Kian celon oni havas ĉi tie?
— La malliberuloj estas feliĉaj. Ne ekzistas patrolo en Saharo. Ili vivas en la paradizo anstataŭ la infero de Igori, tio estas ilia celo.
— Sed nur idioto povas vivi tieclass="underline" blinde, surde kredi tion, ke ĝi estas la paradizo.
— Jes, kiel vi diras! Estu idioto, tiam vi povas vivi en la paradizo! Rigardu tiun sloganon, pentritan sur la muron.
Super la pordego interne, jen tio estis skribita majuskle:
ATENTON! ESTAS KONSIDERINDE!
„Feliĉaj estas la malriĉaj en spirito,
ĉar ilia estas la regno de la ĉielo!”
— Prefere oni estus pentrintaj sur la fasadon tion — mi diras, — kiu kuraĝas pensadi, tiun forportas la diablo.
— Tiel tamen estas pli bele. Ne estas bone pentri diablon sur muron… Ĉu vi priparolis ian planon? — li demandas.
— Alfonso la Neniulo diras tion, ke ni devas forlasi la fortikaĵon por paroli kun Francis Barré.
— Li estas grave malsana… Kio eblas, gardante la ŝajnon, mi provas fari ĉion por vi.
— Tamen, sciu… hm… vi ĉiam manipulas tre suspektinde.
— Sed mi atingas ion, ĝi gravas — li respondis kaj ŝajne piedbatis min je la genuo, ke ĉio mallumiĝis antaŭ mi. Mi ne rigardis malantaŭen, sciante, ke denove venas iu malantaŭ mi, pro kiu estas bezonate gardi la ŝajnon.