La sufoka, malbonodora aero de la drinkej preskaŭ krevadas pro la varmego, kaj zumis milio da muŝoj.
Skeleta, maljuna arabo, kovrita per ciketroj en ekstazo de fumado de opio iafoje ŝiradas sian barbon kaj akre kriadas kiel papago.
Du ŝvitantaj soldatoj kartludas en la fono de la drinkejo kun flava vizaĝo
Ronda horloĝo sur la muro ekstertoras en ĉiu kvaronhoro, kvazaŭ ĝi batsignalus la kvaronon, sed poste ĝi tiuj eksilentas. Ĝia rusta aparato nur memoras tiujn malnovajn, bonajn tempojn, kiujn la batmekanismo precize signalis iam.
Ĉu ne pravas tiu rabisto, kiu lernis la kuirarton ĉe Levin? Kian parolindan aferon oni havas ĉi tie, kio estas sekreto?
Malpli ol nenion: konstante la samon.
— Alortu la vinon! — diris la revema, pala kapo, nomata Francis. — Ni parolas pri familiaj aferoj, ne pri fuĝo.
La drinkejestro forrapidis kaj revenis kun la vino. Tamen li kunportis la mapon.
— Ankaŭ en familiaj aferoj vi pli bone orientiĝas helpe de militista mapo. Mi esperas, ke vi havas kompason?
— Por kio?…
— Eble ĝi estos bezonata pro ia stranga, familia afero…
Tiam Leila (la araba demono) saltis mezen por amuzi la gastojn per sia dancado. Sed iu kartludanto alkriis ŝin, grincante siajn dentojn:
— Tuj ĉesu! Ni volas kartludi, maljuna sorĉistino!
Leila (la araba demono) residis malgaje en la angulon.
— Kiel vi imagas? — diris Francis, kiu havis reveman vizaĝon
— Ankaŭ min interesas tio — ekparolis Thorze, la dika usonano.
Pittman, la anglo, unue plenigis sian pipon, poste li rigardadis la mapon, fine li kapjesis kontente.
— Bone. Ankaŭ vi rigardu ĝin. Al sudo, okcidento kaj oriento prezentiĝas ebloj por fuĝi. Norde Saharo estas antaŭ ni.
— Jes. Tie ne estas vojo.
— La sola eblo estas, ke iu saviĝu el ni, se hodiaŭ vespere tri homoj fuĝos al tri direktoj. Ni aranĝos la aferon tiel, ke oni malkovru ĝin nur matene.
— Kial disiĝi, kiam ni luktis kune ĝis nun? — demandis la pala Francis mallaŭte.
— Parolu klare! Per la sep sakramentoj al via skota menso, kiu estas tia, kiel korktirilo! — blasfemis la dikulo.
— La personaro de la garnizono konsistas el naŭdek kvin homoj — diris Pittman, la skoto kaj premadis sian pipon.
— Ankaŭ ni scias tion.
— Minimume la duono de la soldatoj ĉiam devas restadi malantaŭ la muroj por defendi la fortikaĵon. Tio estas la plej severa punkto de la reglamento. Ĉu vi jam komprenas?!
— Mi komprenas… Saĝe elpensite — murmuris Thorze, la usonano.
— Mi ne komprenas — diris Francis Barré.
— Persekutanta taĉmento konsistas minimume el dudek kvin homoj — klarigis Pittman.
— Mi scias tion.
— Kvardek sep homoj devas resti en la fortikaĵo. Dudek kvin soldatoj iros al oriento por serĉi iun fuĝinton, dudek kvin sekvos la spuron de la alia, do la trian, kiu iros suden, neniu povas persekuti, ĉar ne estas pli da soldatoj en la fortikaĵo de la oazo Rakhmar ol naŭdek kvin.
Thorze forte frapis sur la tablon:
— Klaral afero! Se nia trio fuĝos al tri direktoj, tiam oni ne povas persekuti iun el ni!
— Tiu homo trankvile povas atingi la limon de blega aŭ angla kolonio! Kiu estos tiu, ĝi estas nur hazarda ludo, kion ekscios la koncernulo, ke oni ne persekutos lin post dudek kvar horoj.
Tiam Leila (la araba demono) facilmove iris mezen por amuzi la gastojn per sia dancado.
— Malbenita sorĉistino! — hurlis multaj homoj samtempe. — Lasu nin kartludi kaj drinki.
La dancistino facilmove reiris al sia loko kaj ekfumis pipon.
— Ĉu la du homoj, kiujn oni kaptos? — demandis Francis Barré.
— Ili estos citiaj antaŭ la militan tribunalon. Ili estos mortpafitaj aŭ kondamnitaj al multjara punlaboro — respondis Thorze.
— Sed unu komforte fuĝos — diris Pittman.
La horloĝo ekstertoris raŭke, kaj fariĝis silento.
Nur la miliono da muŝoj zumis.
La tri divers-nacianoj interkonsentis: ili triope fuĝos, du certe estos kaptita, unu certe saviĝos.
— Ĉiu el ni kunportos tion, kion li povas, sed ĝi estos tre malmulta. Mi proponas, ke jam nun ni donacu nian ĉiun havaĵon unu al la alia. Nu, tiuj du, kiuj estos kaptitaj, akiros la bagaĝon de la tria. Kial lasi, ke oni metu ĝin en la deponejon?
— Prave!
— Dinkejestro!
— Sinjoroj!
— Portu plumon kaj inkon!
— Sinjoroj, sur la mapo nur per kajero estas permesate desegni la vojliniojn, koncernantajn la farmiliajn aferojn.
— Ĉu vere?… Nu, ankaŭ vi estos bona, kiel atestanto.
Li portis la skribilojn, kaj la tri homoj konceptis la jenan dokumenton:
„Subskribintoj testamentas niajn ĉiujn moveblajn kaj nemoveblajn havaĵojn al nia amiko ………………………………………………., kun kiu ni pasigis kune la malfacilajn jarojn de la soldateco en Afriko.
Ĝi datiĝis en la oazo Rakhmar, la 17-an de februaro en jaro 19….”
— He! Fadeno, ankaŭ vi venu ĉi tien.
La soldato, kiu havis la moknomon Fadeno, estis tre maldika, kaj li ĉiam zumkantis. Ne pro sia bonhumoro, sed pro la stulteco.
— Ni volals tion — diris la usonano al Brigeron kaj al la idiota Fadeno, — se iu mortos el ni en tiu ĉi nesto, tiam la aliaj heredu liajn havaĵojn.
— Kiu heredu? — demandis la rabistestro.
— Kiu restos vivanta.
— Kiu restos vivanta ĉi tie? — li respondis kun malestima mansvingo.
— Estas egale. Vi kaj Fadeno atestos.
Fadeno rikanis tiel, ke liaj buŝanguloj preskaŭ atingis liajn disstarantajn, grandajn orelojn kaj fiere ripetis:
— La eta Fadeno estas atestanto!
Infanece, li ofte parolis pri si mem en la tria persono.
La suno subiris, kaj la aero preskaŭ tuj fariĝis senteble malvarma.
— Mi iros al sudo — diris Thorze.
— Ĉu vi? — demandis Pittman kavalire, kvazaŭ proponante al Francis Barré la rajton de la elekto.
— Ĉu ne estas egale? — demandis la franco iom malgaje. — Mi neniel povas saviĝi.
Tiam Leila (la araba demono) salte leviĝis kaj iris mezen por amuzi la soldatojn per sia dancado, sed ĵetita bajoneto preterflugis ŝian vizaĝon je har-distanco, kaj ŝi residis sur sian lokon ofendite.
— Ĉu ne estas eble iri norden? — demandis Francis Barré, ĉar li plej volonte estus elektinta la plej malgrandan ŝancon.
— Norde Saharo estas antaŭ ni — respondis Pittman. — Tie eĉ ekspedicio povus trairi malfacile.
…Post la vespersignalo la tri homoj malsuprengrimpis sur la malantaŭa muro de la fortikaĵo, ili premis la manon unu de la alia kaj ekmarŝis.
Thorn suden.
Francis okcidenten.
Ĉu Pittman? Li iris norden, rekte al Saharo, kie nek ekspedicio povus trairi liaopinie…
Ĉe la alviciĝo evidentiĝis, ke tri homoj mankas.
La leŭtenanto tuj konstatis, ke oni ŝtelis tri kamelojn nokte. Dizerto! Ili scias dum minutoj, kiuj estas la fuĝantoj. La spuroj de la kameloj estas klaraj: iu ekiris suden, la alia okcidenten, la tria norden.
— Kiel vi opinias, mon cher? — li demandis la serĝenton. — Ni povas sendi nur du persekutantajn taĉmentojn. Ili povas esti ruzaj homoj!
— Estas simple, sinjoro leŭtenanto. Kiu iris al nordo, tiu mortos, aŭ li neniel povos saviĝi.
— Do ekiros po unu persekutanta taĉmento suden kaj okcidenten, alian ni ne povas sendi el la etato de la fortikaĵo. Kiu revenos plej baldaŭ, tiu ekiros norden serĉi la trian.