Kaj en blanka kitelo… La „sinjoro Profesoro”! Kvastiĉ!
Ankaŭ ĉi tie li estis fortepianisto kaj kuracisto simultane. Li gratas sian kapon kaj ĉirkaŭrigardas senpove. Apud li staris malalta, altfrunta homo kun neĝe blanka barbo, havanta dratkadrajn okulvitrojn. Liaj konfuzaj okuloj maltrankvile moviĝas tien-reen.
— Kredu min, kolego, ĝi estas tipa kazo de ulcus pepticum… Eblas, ke mi operacias la koncernulon — li diras nun al Kvastiĉ.
— Mi petas vin, ne faru tion… — petegis la grandega, pala Kvastiĉ kaj kunmetis siajn ŝvelintajn, lentugajn manojn.
— Mi estas la ĉefkuracisto…! — li krias orgojle kaj rigardas sur nin. — Ĉu vi estas malsanuloj?
— Ne — respondas Neniulo.
— Estas egale — li diras per bonvola, trankviliga voĉo, — baldaŭ vi estos tiaj, kaj mi operacios vin. Mi estas profesoro Winter!
Li estas frenezulo! Ni rigardis sur Kvastiĉ-on. Li kapjesis ĝemante. Poste li flustras al ni:
— Hodiaŭ mi estas ĉi tie la unuan fojon. Terure!
Profesoro Winter iris plu dum sia vizitado.
— Kian problemon vi havas?! — li demandas iun veantan, negran malsanulon.
Li vi-diras al la indiĝeno! Kiu aŭdis tiaĵon!
— Nenian! — kriadas la malsanulo timiĝinte. — Nenian problemon! Simbu estas sana… Ne operacii lin!
En la okuloj de la homo nomata Simbu estis videbla, ke li havas altan febron.
— Mi eltiros viajn dentojn — diras la blanhara profesoro ridetante. — Vi havas ie pusan empiemon, kaj ĝi estas pro viaj dentoj.
— Mi petas vin, kolego — diras Kvastiĉ, — ĝi estas tutcerte malario… Palpadu lian hepaton…
Profesoro Winter balancas sian kapon kun bonvolema rideto:
— Ĝi estas metastazo de periostito… Tuja ekstrakto ankoraŭ povas malhelpi la sepson… kaj li jam iras plu. La dormemaj, ruĝaj, grandaj okulojde Kvastiĉ fariĝas maltrankvila. Poste li ragardas sur nin…
— Jes, ĝi estas tia hospitalo. Kion mi faru? — li diras, kvazaŭ li respondus al iu, kvankam ni diris nenion.
— Venu kun mi…
Li iris antaŭen, kaj ni sekvis lin. Li kondukis nin en la senhoman korton de la barako.
— Mi ne eltenos ĝin longe! Tiu Winter estas freneza kaj operacias! Sur kuireja tablo! Per malbonaj instrumentoj…! Li mortigas tiujn kompatindulojn… Dio mia…
Li apogiĝis al la pordofosto kaj viŝis sian frunton.
— Ĉu… oni ne scias, ke li estas frenezulo? — demandis Neniulo.
— Oni scias. Sed ili faras ian fabelmondon… Ĉiu povas kontentigi sian manion. Kaj tiu Winter manie operacias… Ni lasu tion… La Turko mesaĝis al vi.
— Ĉu tiu fripono?! — mi kriis. — Pro kiu ni estas ĉi tie?
— Nu kaj kiel plu — li rigardis sur min mirante, — ĉu ne vi diris al la Turko, ke vi ŝatus elveni el la fortikaĵo?
— Jes mi diris… hm.
— Ĉu vi diris ankaŭ tion, ke vi volas paroli kun Francis Barré?
— Ĉu vi diris tion al la Turko? — demandis Alfonso la Neniulo.
— Jes, sed…
— Vi do estas ekster la fortikaĵo — diras Kvastiĉ montrante al la vidalvida lignobudo, — kaj tie kuŝas Francis Barré malsane.
Ni kunrigardis. Kio estas nun? Diablo forportu tiun Turkan Sultanon, ke ni neniam scias, kiel opinii pri li.
— Atentu! Ankaŭ mi estos singardema. Se iu venos, mi avertos vin elveni — diris Kvastiĉ kaj forrapidis.
Ni enrigardis tra la fenestro de la kabano… Francis Barré kuŝis sur la lito.
— Ni trovis lin!
— Kion ni entreprenis, tio sukcesis! Eblas, ke ni pagos per la vivo por tio, sed ĝi sukcesis. Ni malfermas la pordon singarde… Ni staras en la malsanula ĉambro. Relative ĝi estis pura. Tio, ke lito estis en ĝi, kaj la malsanulo kuŝis tie sola, montris la privilegian staton de. Francis Barré.
La kompatindulo povis suferi tre multe. Lia vizaĝo jam estis malgranda, kvazaŭ ĝi estus velkinta en la tombo tia. La kubutoj elstaris el liaj brakoj, maldikaj kiel paliseto, kaj iom da humido brilis en la nigraj kvaroj: du okuloj. Alfonso la Neniulo paŝis al la lito…..
— Barré…!
La malgranda, flava, ŝvita vizaĝo lace moviĝis, la malsanulo respondis duon laŭte:
— Kiuj… Vi estas?
— Legianoj. Via fratineto petis nin serĉi vin…
— Se vi atendas… iomete… vi povas sciigi ŝin pri mia morto — li respondas acerbe, sed kun milda mok-rideto de la saĝa, paciĝinta suferulo.
— Ne estas certe, ke ni sukcesos fuĝi de tie ĉi — diras Alfonso la Neniulo. Se ĝi tamen sukcesus, mi ŝatus malkaŝi tiun friponaĵon, kiu okazas ĉi tie…
— Ho… Se vi liberiĝos… mia patro… Yvonne kondukos vin al mia patro… Rakontu al li… Li estas potenculo…
Ŝajnas, ke li tute ne sciis pri tio, ke lia fratineto estas ĉi tie.
— Kiu estas via patro?
— Mi ne estas Barré, sed… Yvonne rakontos ĝin…
— Ne parolu longe. Tio lacigas vin…
— Ĝi ne lacigas… jam estas finite… demandu, sinjoro.
— Kiu estas tiu kapitano? Ĉu vi scias ion pri li?
— Li ne estas kapitano. Ni samtempe dungiĝis al la legio. Ni soldatservis en Rakhmar antaŭ kvin jaroj. Li nomiĝas Pittman… Li estas skoto… Ni dizertis kune… Li, Thorze kaj mi el la oazo Rakhmar… antaŭ kvin jaroj.
— Kie estas Thorze nun? — demandis Hopkins avide.
— Mi ne scias… Ni fuĝis en tri direktojn, por ke oni ne povu persekuti iun el ni. Oni kaptis Thorze-on… Ankaŭ min… La ceterajn mi scias de Pittman… Ĉar li sincere rakontis al mi multajn aferojn ĉi tie, kiam li volis, ke… mi fariĝu lia komplico…
— Kiel venis tiu Pittman ĉi tien, kiel kapitano?
— Li komplicadis kun ŝejko… tiel, ke li inside kaptis legianojn… Tiu ŝejko helpis lin fuĝi… Pittman atingis oazon. Dank’ al la ŝejko, la araba loĝantaro estis apud li… Ĝuste tiam traveturis la oazon… militista eksperto, sendita al la fervojkonstruo ĉe Kongo… Ĉeflaŭtenanto Fleurien… Laŭ la reserĉigo… — li senspiriĝis, sed li komencis denove — li volis kapti lin… Pittman provis fuĝi… La ĉefleŭtenanto alpafis kaj vundis lin… Sed la arabaj adeptoj de la ŝejko liberigis Pittman-on kaj mortigis la ĉefleŭtenanton… kiu estis survoje… al Igori… Tiam oni faris la planojn al la fervojkonstruo. Multe da aferoj dependis de la raporto de la ĉefleŭtenanto. Pittman venis en Igori-on kun la dokumentoj de la ĉefleŭtenanto… Tiam oni… nur mezuris la teron ĉi tie. De tiam li vivas ĉi tie en la nomo de la ĉefleŭtenanto… Li jam estas kapitano… Kaj ĉiu… farĝiis lia komplico… Kaj li establis… fabelmondon por la legianoj.
— Sed el kio? Kaj kion li faras ĉi tie?
— Nek mi scias… tion… Oni faris la planojn dum du jaroj… Ili estis homoj, transpostenigitaj pro puno… Estis facile trovi komplicojn… al io…
— Ĉu vi tute ne konjektas, kio estas lia celo,,
— Ĝi estas malklara… Multe da milionoj estas bezonataj al la fervojkonstruo… kaj certas, ke ili trompas, ŝtelas… sed mi ne komprenas tion, ĉar tamen… progresas la konstruado.
Li spiregis laciĝinte.
— Ĉu vi deziras ion…
— Mi… jam… nenion.
Kvastiĉ venis rapide.
— Foriru de tie ĉi — li diris nervoze. — Venas la kapitano kun tiu unuokula fripono.
Ni rapide reiris en la hospitalon.
— Tamen ne estas bone, ke ni venis ĉi tien — diris alfonso la neniulo survoje al Kvastiĉ.
— Kie estus pli bone?
— Mi ŝatus, se ni povus iri al la fervojkonstruo, ĉar mi ekscios nenion ĉi tie.
— Mi parolos kun laTurko.
Kiam la kapitano venis, ni jam diligente laboris en la terura malsanula ĉambrego.