Kun li estis la unuokululo, laTurka Sultano kaj kelkaj homoj, kiuj estis aŭ inĝenieroj, aŭ ili rolis tiel, kvazaŭ ili estus tiuj.
La kapitano, pri kiu ni jam sciis, ke li estas Pittman kaj dizertinta legiano, ŝajnis ridetema, bonvolema homo kun agrabla vizaĝo.
— Nu, kio nova, sinjoro profesoro? — li demancis Winter-on ŝerceme.
— Mi havis multe da operacion… La laboro estas multa. Vespere mi antaŭpreparas ekstrakton…
— Nur diligente. Ĉu vi?
— Sinjoro kapitano… — li rigardis al la profesoro, kiu forestis. — Mi ne povas toleri la agadon de profesoro Winter.
— Ba! Li estas ĝuste tia kuracisto, kia fortepianisto vi estas.
— Eble mia ludo estas falsa, sed neniu mortas pro tio.
— Estas egale. Ni ne ĝenu la amuziĝon unu de la alia. Ĉiu faras tion, kion li volas ĉi tie…
— Se tio ne plaĉas al vi, vi povas iri en la inferon! — kriis la unuokululo. — Kiu invitis vin?
— Ĝoju — alkriaĉis lin laTurka Sultano, — ke vi bone vivas ĉi tie, kion vi povas danki al mi! En Oran estis bone, se vi povis ŝteli! Jen vidu! Vi facile havos la sorton de tiuj tri homoj.
Li venis al mi kaj piedbatis min. Sed nun ni bone sciis, ke ĉio ĉi estas nur ŝajno.
— Dum tiuj tri homoj estas ĉi tie, armita gardisto staru antaŭ la pordo de Barré — diris la kapitano. — Nokte ili dormu kun la laboristoj.
— Kaj mortpafu ilin je la unua suspektinda signo — aldonis Turko, — precipe tiun dikan friponon! — Kaj li piedbatis Ŝtipulon.
Hopkins paliĝis pro la kolero. La kapitano iris plu.
— Mi tamen ne fidas tiun Turkon — diris Hopkins, kiam ni restis solaj.
Alfonso la Neniulo reveme rigardis en la aeron kun tre serioza vizaĝo.
— Ni devas fuĝi de tie ĉi — li ripetis. Al la fervojkonstruo… Tie estas la solvo de la sekreto.
Kvastiĉ preterrapidis min. Dume li transdoni slipon al Alfonso la Neniulo.
„Knaboj!
Resti ĉi tie ne estus bone por vi. Se vi jam parolis kun Francis, kion vi volas! Kien iri?! Se mi piedbatas vin, ne zorgu pri tio. Ĝi estas nur pro ŝajno.
Kun alta estimo:
mesaĝu kun Kvastiĉ.”
— Li jam denove komencas — diras Hopkins. Ankaŭ tiu korespondado estas nervoziga kutimo fare de la Turko.
Ni trinkigis la ĝemetantajn negrojn unu post la alia. Estis terura karbolodoro, la sufoka varmego, proksimume inter okdek indiĝenaj malsanuloj, en moriga aero. Kaj zumadis miliono da muŝoj.
— Li devas sunbaniĝi — diris Winter al iu malsanulo. — Portu lin sub la sunon — li mansinis al ni.
— Sinjoro profesoro! Minimume sepdek celsiusgrada varmo estas sub la suno! — diris Alfonso la Neniulo.
— Estas egale, amiko mia… Li bezonas multe da ultraviolajn radiojn. Vi ne estas sperta pri tio. Vi nur portu lin — li klarigis ridetante, kaj frostotremo trakuris mian dorshaŭton.
— Ni ne portos lin tien — diris Alfonso la Neniulo. — Ĝi estas murdo!
— Tiam mi operacios vin — li instigis nin afable.
— Vian estimatan onklinon kaj aliajn, laŭplaĉajn parencoj de via gepatra devenlinio! — respondis Hopkins la Ŝtipulo. La kapitano ĵus revenis kun kelkaj akompanantoj, pri kiu ni nun jam sciis, ke li ne estas oficiro, sed dizertinta legiano, nomata Pittman.
— Mi petas vin! — raportis Winter kolere. — La flegistoj rifuzis obei al mi.
— Sinjoro kapitano! — defendis sin Alfonso la Neniulo. — Mi diris nur tion, ke ni ne metos negran malsanulon sub la sepdek celsiusgradan sunon! Ĝi estas murdo.
La kapitano ekfumis cigaredon kaj ridetis.
— Nu, profesoro mia — li diris al Winter, — oni havas malmulte da kompreno rilate vian terapion. Kion mi faru?
Ia grandstila superco estis en la malico de la kapitano, tio certas. Li ne faris problemon el ĉio.
Sed nun kure alvenis la Turko. Li rapidis rekte al mi ekscitite kaj piedbatis min. Kial li gardas ĉiam la ŝajnon pere de mi?
— Kanajloj! Vi mortaĉos… Sinjoro kapitano! Tiuj tri homoj parolis kun Francis Barré!
— Kion vi diras?
Nun mi vere estus ĵetinta min sur tiun hipokritan friponon, sed la unuokululo kaj la du aliaj inĝenieroj elprenis sian revolveron.
— Atendu — diris la kapitano avertante ilin. — Kio ĝi estis?
— Mi nun parolis kun Kvastiĉ. Li diris, ke ili estis ĉe Barré!
Li estas tia fiulo! La vizaĝo de Ŝtipulo estis violkolora. Se li nun povus kapti la Turkon, li tramordus lian gorĝon.
— Ĉu vi parolis kun Francis Barré?
— Jes! — respondis Alfonso la Neniulo.
— Pendumu ilin! — kriis la unuokululo.
— Jes! — diris la Turko konsente.
La kapitano rigardadis nin tedeme.
— Neniu estos ekzekutita ĉi tie — li diris poste. — Ili devas iri al la fervojkonstruo, sed en la „Trogon”. — Li demandis preskaŭ ĝentile: — Ĉu vi scias, kio estas la „Trogo?” Sekiĝinta morta branĉeto de la rivero inter la rokoj. Ŝlimo, centmil mortintaj fiŝoj, amaso de kolubroj, hirudoj kaj insektaĉoj troviĝas tie. Ombro ne ekzistas. Kaj kompreneble la ĉefa nesto de la moskitoj kaj musoj estas tie. Ĉiusemajne cent laboristoj iras tien por deŝanĝi la aliajn, sed neniu revenas el ili. Ĝi estas la „Trogo”. Forkonduku ilin!
Tri gardistoj ĉirkaŭis nin, kaj Winter rimarkis adiaŭante:
— Ĉu ne estintus pli bone meti tiun malsanulon sub la sunon?
— Ne! — diris Neniulo, kaj Winter mansvingis ridetante:
— Vi estas frenezulo, sinjoro. Operaciigu vin.
S E S A Ĉ A P I T R O
La gardistoj ĉirkaŭis nin, kaj ni sekvis ilin. La pulmo lancinis kaj pikdoloris dum ĉiu spiro en la langvoriga, humida varmego…
Kia klimato!
Kvazaŭ fer-ringo estus forĝita ĉirkaŭ nia frunto, kaj tiu premo volis frakasi la kranion, tiel obtuze doloris mia kapo…
— Kien vi kondukas nin? — demandis Alfonso la Neniulo, ĉar ni iris ne al la fervojkonstruo.
— Al la loka oficejo de la stacidomo.
— Kiel?… Ĉu ankaŭ tiu ekzistas?…
Tute novaj aferoj por ni, bonvolu kredi.
— Vi vidos tion! Kiu iras labori en la „Trogon”, ties nomon oni notas tie. Ĉar en la Trogo estas la ĉefa nesto de la dormomalsano, malario kaj tifo… Kiu estas sendita tien, oni notas tiun, por ke li ne estus poste transpostenigita ien hazarde.
Belaj perspektivoj!
Nun ni preterpasis sub iu tiel nomata teracement, kiun oni uzis kiel taluson. La bagnejo estis bone videbla. Malpuraj, fetoraj lignobarakoj. Sufoka polvo leviĝis el la rokmuro, kavigita kaldronege. Malmulte da malfeŝa akvo, skurĝo, veado, vundoj, odoro de puntrantaj fiŝoj estas ĉirkaŭ la kureja ĉaro, tute malfortiĝintaj negroj, konsistantaj nur el ostoj kaj haŭto, kaj malsupre sur la bordo de Kongo sunbaniĝas krokodiloj kun abomendinda svarmado.
La taluso jam estis preta sur longa parto. Tra mallarĝa breĉo malgranda fervojponto arkas super Kongo, kaj iom pli supre oni sternas relojn ĉe sufiĉe granda konstruaĵo. Ĝi estas la fervojstacio. Aŭdiĝas bruo de kurpaŝoj malantaŭ ili.
La Turka Sultano venis rapide kun la unuokululo kaj staris antaŭ nin rikanante.
— Haltu! — Lia granda, hoka nazo estis multe pli malbela, ol alifoje. — Ni traserĉos vin, amiĉjoj.
Li kaj la unuokululo traserĉas niajn poŝojn. Sed ili trovas nenion kulpigan. Ŝajnas, ke tio kolerigas la Turkon. La leda ujo de la binoklo pendis sur la flanko de Hopkins. Li malfermis ĝin kaj forprenis la cigarojn de la dikulo.