— Oui, mon chef!
…La sekvan tagon tagmeze la persekutantoj atingis Torze-on. La usonano sentis dum momento, ke li povas ekbatali kontraŭ la proksimiĝantaj dudek kvin homoj sur la ebena tereno el malantaŭ monteto, poste li tamen rezignis tion. Se okazos unu pafo, lia mortkondamno jam estos certa. Li kapitulacis.
Vespere la alia taĉmento atingis Francis Berré-on. Kiam li jam kuŝis sur la tero sveninte. Lia akvofelsako estis trua. Ŝajnis, ke li ne ĝisvivos la sekvan tagon. Oni reportis lin sur brankardo, fiksita inter du kamelojn.
Nun iu taĉmento, konsistante el tridek homoj rapide ekiris norden por serĉi la trian. Li havis du tagan vojon de eskapo, sed sur la senespera tereno de Saharo. Liaj spuroj estis klare videblaj sur la sablo.
Ankoraŭ la sekvan tagon zigzagis antaŭ ili en la malproksimo multe da etaj makuloj, hufoj de kamelo.
— Eble li eltenos duon tagon soifante. La kamelo ne povas porti pli ol du felsakojn da akvo.
— Li havas malbenitan, skotan stomakon.
— Ili sciis pri Pittman, ke li estas tre forta. La temperaturo eble estis kvindek celsiusgradoj, kaj sufoka polvo ŝvebis super la dezerto. Malgranda aerblovo sufiĉus por kovri la spurojn de la persekutato. Sed fortuno, ŝajnas, ne favoris Pittman-on.
— Damne! — grakis la serĝento sufokiĝante — la fiulo bone scias, ke li ne povas forfuĝi, li tamen devigas nin rajdi! Mi rompos liajn ostojn!
La spuroj de la kamelo nur serpentumis plu antaŭ ili laŭ la sablodunoj, tiriĝantaj en la malproksimon, kaj la suno iom post iom fariĝis sangoriĝa kaj la ĉielo griza…
— Li estas tie!
Iu soldato montris en la lontanon kun etendita mano, kie estis videbla bunta, oblonga makulo. Ĝi povis esti nur figuro de homo sur kamelo.
— Antaŭen!
Sovaĝe galopante ili klopodis atingi la dunon, dividante la tridek homojn je du grupoj por ĉirkaŭi Pittman-on, kiu rapidis malantaŭ la monteton. Sed nun li estos kaptita!
Sed el tiu direkto, kie Pittman malaperis, la infero akceptis la persekutantojn.
Pafaro. Batalkrio el cent gorĝoj…
Mallonga miksbatalo.
La beduenoj, kurantaj el malantaŭ la montetoj, dum minutoj mortigis tiujn
kelkajn soldatojn, kiujn la pafaro indulgis.
Ŝejko Izmin reŝovis sian sabron en ties ingon.
— Alaho estas granda. Alia trupo da eŭropaj hundoj brulas nun en la fajro de geheno.
— Ŝejko! — elpaŝis Pittman el la batalantoj. — Vi mesaĝis, ke vi helpos min iri al la norda, granda fervojo por dudek kvin fusiloj. Tridek fusiloj kuŝas antaŭ vi en la sablo kaj multaj utilaj objektoj, kiujn havas la eŭropanoj.
La ŝejko rigardis lin dum sekundo kun kuntiritaj okuloj.
Ĝi estis danĝera momento. Pittman sciis tion bone. La vorto de beduena rabistestro ne estas sankta skribo.
— Ŝejko — li aldonis trankvile, — la soldatoj ekscios, ke mi liberiĝis, kaj tiam ĉiu fuĝinta legiano helpos vin denove, ĉar ili fidos vian vorton.
La ŝejko komprenis lin. Malgraŭ tio, ke li ne konis la vorton „propaganda”, tamen li estis klarvida pri la graveco de la informoj, flugantaj de buŝo al buŝo.
— Estu tiel, kiel mi diris, nekredanto. Miaj homoj akompanos vin, kaj vi ricevos trinkakvon, nutraĵon, kiom vi bezonas.
Post unu horo ok araboj kun Pittman ekvojis sur kameloj al nordo.
La skoto sciis bone, ke per tiu helpo ankoraŭ ne estas finita lia fuĝo. Pasis nur la danĝero de la momenta pereo.
— Kiu estas la plej unua oazo apud la fervojo? — li demandis la kameliston, rajdantan apud li.
— Okbur.
— Ĉu ĝi estas malproksime de tie ĉi?
— Du taga rajdado sur tiuj lacaj kameloj, se ni ne faros longan ripozon.
— Ni abolute ne faros! Eĉ mallongan ne! Antaŭen!
— Vi estas blankulo, sed la fortikaĵo apartenas al bedueno, sinjoro. Mi miras vin pro tio.
Vespere ili tamen ripozis unu horon. Poste tutan tagon ili fortosteĉe galopis, kaj sekvan tagon, tre malproksime, kvazaŭ forĵetita vesto kuŝus en la polvo: malhela makulo estis videbla en la dezerto.
— Tie estas Okbur.
— Iu el vi donu al mi vian burnuson, mi pensas, ke la suno bruligis min sufiĉe bruna, ke oni kredu min indiĝeno.
— Inter la berberoj de la montaro estas multaj miksdevenaj, ili ne estas plu brunaj ol vi… Jen estas la burnuso, sinjoro.
— Iu el vi iru en la oazon.
— Bone, sinjoro. Mi eniros tien. Dume ekbivaku ĉi tie.
La malhela, tropika ĉielo brilis en pompa stelornamo super la dezerto, kaj la indiĝenoj bakis ion sur fajraj ŝtonoj. Ankaŭ Pittman manĝis ion, poste ili ekkuŝis, envolvante sin per kovriloj. Tio estas certa antaŭ Pittman, ke ĉiu radiostacio jam menciis lin. Sed kie ne estas garnizono, tie li ne devas timi. Li mem venkos araban ĝendarmon.
Ĉirkaŭ noktomeze fariĝis frosta malvarmo, kiam la malpeza povo reradiis ĉiun kalorion da sorbita varmo… Aŭrore blanka prujno kovris la dezerton, kvazaŭ neĝo estus falinta. La suno jam leviĝis, kiam la sendito revenis.
— Nu?
— Nur du arabaj ĝendarmoj estas en la oazo. Vi mem povos venki ilin okaze de problemo.
— Ĉu la fervojo?
— Ĉe la malgranda stacidomo estas eŭropana gardisto. Li estas ebria ĉiam. Mi diris al la araba tribestro, ke vi estas amiko de ŝejko Izmin. Vi povas kalkuli ilin. Ili malamas la eŭropanojn, kaj la strangola, granda mano de la legio ankoraŭ ne atingis ĝis ĉi tie per ĉiu forto… Ili helpos vin…
— Dankon.
La unuaj radioj de la suno apenaŭ ekscintilis sur la degelanta prujno, kiam Pittman atingis la ruĝefarbitan palmotrunkon, sur kiu pendis tabulo:
OAZO OKBUR
200 kilometroj
Ĉio estas silenta en la proksimo de la gardistodometo. Kelkaj kaproj paŝtiĝis inter la reloj. Pittman malfermis la pordon. Trampa homo sidis ĉe la tablo. Lia vizaĝo similis al tiuj ŝrumpintaj homaj kapoj el Arizono, kiujn la sud-amerikaj indianoj preparas tiel admirinde lerte el plenkreskula kapo pugno-granda, ke la trajtoj tamen restas rekoneblaj.
— Bonan matenon — salutis la fuĝinto.
— Ni lasu tion — respondis la mumio-kapa, raŭka fervojisto. — Kion vi volas?
— Mi estas gvidanto de karavano. La trupo ekiris plu al Timbuktu, kaj mi deziras reveni denove al Marrakesch.
— Vi estas sufiĉe freneza… Kial vi ne iris al Timbuktu? Kie en la infero estas mi abrando.
Li trovis ĝin post mallonga serĉado.
— Kiam ekveturos la trajno, — demandis Pittman kaj komencis perdi sian paciencon.
La fervojisto metis duonon da fiŝo en sian buŝon, ke lia ŝvelis lia vizaĝo, kaj dum li manĝis, li nur levadis sian ŝultron.
— Homo! Ĉu vi ne scias, kiam ekveturos la trajno?
— Mi scias nur tion, kiam ĝi alvenos.
— Kiam do ĝi alvenos?!
— Dependas de tio…
— Kiam ĝi alvenis lastfoje?
— Nu… Tio alvenis hodiaŭ matene, sed ĝi jam pluiris.
— Kaj kiam alvenos la plej baldaŭa?
— Post du-tri semajnoj… Dependas de tio. Bonvolu sidiĝi.
Pittman staris malesperiĝinte.
— Ĉu vi estas fervojisto?
— Jes. Sed mi vizitis ankaŭ konservatorion. Mia onklo volis, ke mi fariĝu ĥorestro.
— Stultaĵo!
— Ĝi ne estas stultaĵo, nur mankas el mi la emo al tio. Tiel mi fariĝis fervojisto…
Li estas idioto — pensis la skoto.
La ŝrumpakapa fervojisto trinkis brandon post la manĝo de la haringo, kaj liaj ruĝaj okulkavoj estis tiaj, kvazaŭ li konstante plorus.
— Ĉu ekzistas nenia trafiko al nordo de tie ĉi? Ĉu nur la fervojo?
— Kaj la birdo ekzemple… He, ne ĵetadu ĉi tie… Vidu la mondo, kia afero!
— Respondu normale. Ĝis ne estis fervojo ĉi tie, tamen oni trafikis. De kiam ekveturas trajno de tie ĉi?