Alia okazaĵo kaŭzis al ni plian malesperiĝon. La poŝto alveni en ĉiu dia semajno. Ni raportis dum la pridemandado, ke ni komencos nian karcerpunon. Poste ni staris en la kontoro!
La suboficiro murmuris la nomojn, kaj la serĝento notis tiujn en libron.
— Herman Thorze!
Hopkins la Ŝtipulo antaŭenpaŝis. Ĉar li servis en la legio laŭ la nomo Herman Thorze. Kial li servis efektive en la legio, kaj kiel li akiris la nomon Thorze, baldaŭ ni transiros al tio. Sed nun gravas nur la afero de la letero. Hopkins do etendis sian manon por transpreni la poŝton.
— Kial vi vagaĉas ĉi tie? — kriis Potrien kolere al li. — La karcerpuno signifas nek ricevi leteron!
— Mi ankoraŭ ne komencis ĝin, mon chef — diris Hopkins pale.
— Forportu vin, paviano, ĉar vi estos ŝnurpendigita! Ankaŭ vi ĉiuj! Ek…
Ni malrapidiris tra la korto, honte brogitaj. Ne ekzistas pli amara puno en Afriko, ol ne ricevi poŝton. La tre atenditan leteron.
— Li diris tion, ke paviano — grumblis Hopkins la Ŝtipulo grincante la dentojn. — Ŝajnas, ke mi ne plaĉas al li.
Nia amiko, kies iom balanciĝanta irmaniero restis el liaj maristaj tempoj, li koleris pleje pro tiu ofendo.
Alfonso la Neniulo, havanta sinjoran karakteron, sciiĝis pri la pli nova insulto kun sia kutima flegmo. Li ekfumis cigaredon, mallaŭte fajfis, baldaŭ li diris nur tion:
— La olda Potrien ricevos de ni dekutimigan terapion. Ni devas dekutimigi lin, ke li okupiĝu pri ni.
Dume ni alvenis al la prizono kaj anonciĝis ĉe la gardistejo. Kelkaj armiloj estis apigitaj al la muro. La gardistoj enue sidadis aŭ kuŝis sur la benkoj, du soldatoj ludis damludon. La suboficiro skribis. Lia bajoneto kuŝis sur seĝo.
Ni viciis:
— Anonciĝas la senrangaj soldatoj numero naŭ, numero dudek unu, numero sepdek unu por plenumi siajn po du semajnan karcerpunon.
— Nu, vi faris tion bone — diris la suboficiro, kiu estis la gardestro kun iom da kompato.
— Kion volas Potrien de vi? — demandis la alia, kiam li supraĵe traserĉis niajn poŝojn. Dume Hopkins la Ŝtipulo renversis hazarde seĝon. Kelkaj bajonetoj kaj mapoj falis sur la teron. Ni helpis kolekti tiujn…
— Nu, antaŭen!
Ni iris kun la provoso.
…Jam estis iu en la ĉelo. La oda Levin. Ni sciis, ke li estas tie, sed ni ne konis lin. Kiam ni alvenis ĉi tien, li jam sidis en la prizono. Li servis sian dekan jaron kiel senrangulo. Li estis bona soldato. Sed Levin kelkfoje sovaĝiĝis. Li ŝtelis monon de ie, se tio ne sukcesis aliameniere, li eventuele rompŝtelis aŭ batfaligis iun sur la strato, estas egale! Li bezonis monon kaj fuĝis. Sed nur ĝis la unua urbo. Enirinte en bonfaman restoracion, li manĝis bongustajn manĝaĵojn, rostitan viandon kaj kremajn dolĉaĵojn ĝissate. Eble li mendis maroan pureon kaj turkan mielon, kiuj estas tre elegantaj manĝaĵoj. (Mi scias tion, ĉar iam mi ofte vizitis sinjoran societon.) Poste li anonciĝis ĉe la plej proksima gardistejo kaj atendis sian punon.
Tre longe nenia problemo estis al li. Poste ĝi denove okazis. Akiro de mono, fuĝo, manĝado. Kelkfoje li deziris kun neestingebla pasio bongustajn manĝaĵojn, kiel la amok-kuranto la sangon kaj la kuron. Tiel li soldatservis sian dekan jaron anstataŭ la devigaj kvin jaroj, ĉar la tempo de la punoj ne estas imputitaj.
Nun li atendis transporton el nordo por kuniri kun ĝi al Igori, kie la bagnanoj kaj la indiĝenoj konstruas la fervojon apud la rivero Kongo. Ĝuste antaŭ unu semajno kaptis lin la „kremaĵ-epidemio aŭ kotlet-rabio”. Estas egale, kiel ni nomas ĝin. Ŝtelinte mil frankojn el la kaso de la regimento, li manĝis en Ain-Sefra ĝissate. Aŭ nun la unuan fojon li estis kaptita dum manĝado. Levin defendis sin kolere, ĉar li ankoraŭ estis malsata. Li defendis la postaĵon de la meleagro ĝis la lasta spiro, kaj oni devis tordi el liaj manoj la krespon perforte.
Li estis kondamnita al tri jara punlaboro
Nun li iros al Igori, kiam la transporto de la bagnanoj alvenos el nordo. Sed ŝajnas, tio ne ĝenas lin.
Liaj revemaj okuloj estas langvoraj, malstreĉaĉaj, lia malsupra lipo, kiel ĉifona, dika kurteno lasas vidigi liajn brunajn, trivitajn dentojn. Li tenas leĝere cigaredon en sia virine mola, granda mano, kaj la haŭto kelkfoje ektremas nervoze sur lia ŝvelinta, funel-simila nazo, kiel tiu de hundo, kiam muŝo flugas sur ĝin.
— Ĉu vi kunportis cigaredon? — li demandis per laca, basa, raŭka voĉo.
— Jes.
Oni kunportis cigaredon en sia ĉapo, se nur li ne estis malamata pro io ĉe la gardistoj, li povis esti certa pri tio, ke oni forgesos kontroli lian ĉapon, kiam la suboficiro malplenigos liajn poŝojn. Ni donis al nia samkarcerano kelkaj cigaredoj Caporal.
— Dankon. Morgaŭ enportu iel fiŝeton. Estas vendredo, kaj mi ricevas ĉi tie nur supon — li diris per tia voĉo, kvazaŭ li petegus en la dezerto por ricevi glason da akvo.
— Ĉu vi tiel ŝatas la fison?
— Jes. La fiŝo estas la plej bongusta manĝajo en la mondo. Mi manĝas eĉ tiun malbonan kuiraĵon el ĝi, kion oni donas ĉi tie. Kvankam oni gratenas ĝin en faruno.
— Ĉu ne tiel devas fari tion? — miris Hopkins.
Levin ridetis moke. Profunda malestimo sidis sur lia vizaĝo, kvazaŭ li dirus tion: „kial vivas tia homo!” Fine li diris malestime:
— Kompreneble en sekaj bulkeroj. Sed mi pensas ne tiun etburĝan fiponaĵon, kiam oni sekigas ordinarajn panpecojn en la kamero, metitajn en sakon — kaj li frostotremis, — sed ni devas la freŝajn bulkojn tute subrosti super aperta flamo sengrase, poste rosti ĝin.
— Mi vidas, ke vi estas specialisto — esprimis Alfonso la Neniulo sian rekonon.
— Mi estas Levin — li rimarkis kun drameca memmalestimo de martiro, kvazaŭ li estus certa, ke ankaŭ ni teruriĝos aŭdinte tiun nomon. Sed neniu sciis el ni, kiu estis tiu Levin en la civila vivo. Ni ne kuraĝis eĉ demandi tion, se li jam diris ĝin tiel orgojle. Eble dolorus lin nia misinformiteco rilate faman nomon.
— Ĉu vere? — interesiĝis Hopkins la Ŝtipulo ruze, ĉar li tamen deziris sciis la kaŭzon de la famekonateco de nia militkamarado. — Ĉu vi estus Levin, tiu fama… iu? Nu…
La trampa veterano kapjesis kun heroa sindeteno, kun kulisofenda memironio
— Mi estas tiu! La fama Levin. Kaj nun jam vi scias ĉion!
Ni sciis nenion.
— Mi petas vin nur pri tio, ke mia konfeso restu inter ni.
— Mi konfesas sincere — mi diris poste, — mi ne scias… kiu vi estis… kara… Levin…
— Nur moku min!
— Kredu min…
— Sufiĉe! Vi scias tre bone, kiu mi estas. Sed jen! Primoku min, se tio amuzas vin!
Kaj li deturnis sin. Kion fari nun?
La provoso alportis la buljonon. Ni ne ricevis tendenan viandon en ĝin, nur kelkaj noketoj kaj napopeco naĝis tie.
— Mi proponas al vi ne cigaredi, ĉar la suboficiro hodiaŭ estas tre malbonhumora — diras la gardisto bonvole. — Lia bajoneto malaperis.
— Kiel tio povas esti?
— Li asertas, ke ĝi estis sur la seĝo apud la skribotablo. Sed tio ne estas verŝajna. Kiu ŝtelus la bajoneton de suboficiro? Kaj kial?
Tio estas vere neimagebla.
— Diru al la suboficiro — rimarkis la Ŝtipulo flegme, — se li volas, mi torvos lian bajoneton.
— Ĉu eble vi scias, kie ĝi estas? Atentu min, Thorze — li diris la legianan nomon de Hopkins, — tiu afero ne estas ŝerco. Vespere estos pridemandado, kaj se la kompatinda kaporalo ne trovos sian armilon, tiam li estos punita. Ĉu eble vi vidis ĝin ie?
— Ne. Sed mi estis artisto en cirko. Mi vokis spiritojn sur trapezo kaj ĉevalo. Mi trovas ĉiun kaŝitan objekton, se mi estiĝos en…
— Trancon — ekparolis Alfonso la Neniulo
— Jes. Diru tion al li. Mi diros, kie estas la bajoneto, se mi ektrancos, kiu estas tia malsano, kiel la epilepsio, sed trovitaĵoj estas reakireblaj pere de ĝi.