Ekde tiam, neniu sciis, el kiu kasto devenis Sunita, kaj neniu traktis lin kun malŝato kaj krueleco.
Lin respektis ĉiuj homoj, eĉ reĝoj, ministroj kaj generaloj.
32. La Budho kaj malsana monaĥo
Iutage, la Budho vizitis monaĥejon. Li preterpasis ĉelon, en kiu kuŝis monaĥo suferanta de
terura malsano. Kvankam en la monaĥejo loĝis aliaj monaĥoj, tamen neniu el ili zorgis pri sia
malsana frato. Vidinte la bedaŭrindan situacion, la Budho ekprizorgis la suferanton. Li alvenigis Anandan kaj ili kune banis la monaĥon, ŝanĝis lian malpuran litaĵon kaj mildigis lian doloron.
Poste la Budho deadmonis la monaĥojn de ilia senhelpemo kaj kuraĝigis ilin prizorgi la
malsanulojn kaj suferantojn. Li konkludis per diro: “Kiu ajn servas al malsanuloj kaj suferantoj, tiu servas simile al mi.”
PARTO 2
2-1. La taga rutino de la Budho
La taga rutino de la Budho konsistis el kvin partoj: la matena aktivado, la posttagmeza
aktivado, la frua periodo, la meza periodo kaj la lasta periodo.
La matena aktivado daŭris de la kvara matene ĝis la dekdua tagmeze.
La Budho ellitiĝis je la kvara matene, kaj tuj post kiam li sin lavis, li sidiĝis por mediti unu horon. De la kvina ĝis la sesa matene li rigardis tra la mondo per sia mensa rigardo por vidi, ĉu iu bezonas helpon. Je la sesa matene li surmetis sian robon kaj eliris por helpi la bezonantojn aŭ
almozpeti manĝaĵon.
Dum almozpetado la Budho kutime iris de domo al domo kun rigardo fiksita al la tero, silente
ricevante ĉiun manĝaĵon metitan en sian bovlon. Fojfoje li iris kun siaj disĉiploj, kiuj sekvis lin en vico. Oni ofte invitis lin al sia domo por manĝi, kaj li kutime faris predikadon al ili kaj siaj sekvantoj.
La posttagmeza aktivado daŭris de la dekdua tagmeze ĝis la sesa posttagmeze.
La monaĥoj kutime iris al la Budho posttagmeze por fari demandojn kaj ricevi instruon kaj
konsilojn. Poste la Budho kutime retiriĝis en sian ĉelon kaj rigardis la tutan mondon per sia mensa rigardo por vidi, ĉu iu bezonas lian helpon. Li instruis ilin en la maniero, ke ĉiu trovas la Budhon speciale instruanta al tiu per la metodo doni ĝojon al saĝuloj, pliigi saĝon al ordinaruloj kaj forigi nescion de malsaĝuloj.
La frua periodo daŭris de la sesa posttagmeze ĝis la deka posttagmeze.
En la frua periodo la sekvantoj kutime iris al la Budho aŭskulti lin aŭ fari demandojn al li por solvi siajn dubojn.
La meza periodo daŭris de la deka posttagmeze ĝis la dua frumatene.
En la meza periodo la ĉielanoj kutime kaptis bonŝancon por viziti la Budhon kaj lerni pri la
Vero de la vivo. La Budho pasigis la mezan periodon en la nokto respondante iliajn demandojn.
La lasta periodo daŭris de la dua matene ĝis la kvara matene.
La Budho kutime iris tien kaj reen por unu horo meditante aŭ sin vigligante el malkomforteco
de la tuttaga sidado. Poste li dormis por unu horo. Tiel ni povas vidi, ke la Budho okupiĝis tutan tagon. Fakte li nur dormis unu horon ĉiutage dum la 45 jaroj de la instruado. En la fruaj horoj de la tago li rigardis la tutan universon, kaj benis kaj feliĉigis milionjn da vivestaĵoj per sia senlima amo.
2-2. La monaĥiĝo de Jaŝa
Kiam la Budho restis ĉe la Cerva Parko en Benareso, riĉa junulo nomata Jaŝa venis vidi lin.
Jaŝa aŭskultis la instruon de la Budho kaj tiel absorbiĝis en ĝi, ke li tuj fariĝis monaĥo.
Vespere, maljunulo venis al la Budho kaj diris, ke lia filo forlasis hejmon en la mateno
dirante, ke li vizitos la Budhon, sed ne plu reiris hejmen. Ambaŭ li kaj lia edzino maltrankviliĝis opiniante, ke eble la filo estis mortigita de rabistoj. La Budho diris al la patro, ke li ne
maltrankviliĝu pri tio kaj lia filo jam fariĝis monaĥo. Poste la Budho eksplikis siajn instruojn al la patro de Jaŝa, kaj tiu ankaŭ fariĝis lia sekvanto.
Jaŝa havis 54 amikojn. Ili venis al la Budho por aŭskulti liajn instruojn kaj ankaŭ fariĝis
monaĥoj. Tiel en mallonga tempo aperis 60 sekvantoj de la Budho.
2-3. La patrono Reĝo Bimbisara
Reĝo Bimbisara iam proponis duonon de sia regno al la asketo Gotamo, sed la lasta fordankis
ĉar li volis klopodi por iluminiĝo. Poste Reĝo Bimbsara petis promeson de Gotamo reveni al
Raĝagaha por ilumini lin post la atingo de iluminiĝo.
Gotamo iluminiĝis kaj fariĝis la Budho, sed li ne forgesis la promeson reveni al Raĝagaha. Li
decidis viziti Raĝagahan kun granda nombro de siaj disĉiploj. Lia famo kiel religia instruisto
cirkulis en la urbo kaj ankaŭ atingis la orelojn de Reĝo Bimbisara.
Aŭdinte, ke la Budho jam atingis la urban pordon, la reĝo eliris kun multaj korteganoj por
bonvenigi lin kaj liajn disĉiplojn. La reĝo proksimiĝis al la Budho kaj esprimis sian respekton, sed iuj el la korteganoj ne sciis bone, al kiu el la Budho kaj Kasapa ili devas esprimi sian respekton. Ili konfuziĝis, ĉu la Budho havas sanktan vivon sub Kasapa aŭ inverse, ĉar ambaŭ estis ege
respektindaj religiaj instruistoj.
La Budho elvidis iliajn pensojn kaj demandis la respektintan Kasapan, kial li rezignis sian
adoradon al fajro. Kompreninte la motivon de la demando, la respektinta Kasapa eksplikis, ke li
preferas la pacan staton de nirvano al senutilajn sensajn plezurojn. Post tio, li genuiĝis ĉe la piedoj de la Budho kaj diris: “Mia instruisto, la Sinjoro, estas Sanktulo. Mi estas lia disĉiplo.”
La piaj homoj ekĝojis aŭdinte la konversacion. La Budho predikis pri la Darmo kaj Reĝo
Bimbisara atingis la unuan ŝtupon de sankteco kaj fariĝis sotapano. Kompreninte la doktrinon,
Reĝo Bimbisara diris al la Budho: “Estimata Sinjoro, Antaŭe, kiam mi estis reĝido, mi havis kvin dezirojn. Nun ili ĉiuj realiĝis. Mia unua deziro estis fariĝi reĝo. Mia dua deziro estis, ke
iluminiĝinto vizitu mian landon. Mia tria deziro estis, ke mi konatiĝu kun iluminiĝinto. Mia kvara deziro estis, ke li prediku la doktrinon al mi. Mia kvina deziro estis, ke mi povos kompreni la
doktrinon. Nun ĉiuj kvin deziroj plenumiĝis.”
Pro sia dankemo por la spirita donaco fare de la Budho, Reĝo Bimbisara donacis parkon kun
kvieta bambuaro al la Budho kaj liaj disĉiploj. La parko estis nomita Bambuaro. La Budho restis
tie dum tri sinsekvaj pluvsezonoj kaj aliaj tri pluvsezonoj poste.
Aŭdinte la Darmon, la reĝo fariĝis reganto bona kaj pia, sed poste, li mortis mizere kaj
antaŭtempe pro sia estinta malbona karmo kaj la malbona konduto de sia filo.
4. Visaka, granda subtenantino de Budhismo
Visaka estis pia kaj malavara filino de milionulo. Kiam ŝi estis nur sep-jara, la Budho vizitis
ŝian hejmlokon. Aŭdinte la viziton de la Budho, ŝia avo ordonis ŝin eliri kaj inviti la Budhon.
Kvankam ŝi estis infano, ŝi estis pia kaj virta. Do tuj post aŭdo de la Budha Darmo, ŝi atingis la unuan ŝtupon de sankteco.
Kiam ŝi estis dekkvin-jara, kelkaj bramanoj vidis ŝin kaj pensis, ke ŝi estos ideala edzino por
ilia mastro Punavadana, la filo de milionulo nomata Migara. Visaka posedis kvin virinajn belecojn: juneco, belaj haroj, bela haŭto glata kaj ora, bela figuro kaj bela korpa proporcio. Do ili edzinigis ŝin al Punavadana.
En ŝia geedziĝa tago, ŝia saĝa patro donis al ŝi dek konsilojn:
1. Edzino nek rajtas kritiki siajn bogepatrojn kaj edzon en publiko nek rajtas diskonigi iliajn
mankojn aŭ familiajn kverelojn ekstere.
2. Edzino ne rajtas aŭskulti rakontojn aŭ onidirojn pri aliaj familioj.
3. Ŝi rajtas pruntedoni objektojn al tiuj, kiuj redonos ilin.
4. Ŝi ne rajtas pruntedoni objektojn al tiuj, kiuj ne redonos ilin.
5. Ŝi devas helpi malriĉajn parencojn kaj amikojn eĉ se ili ne povos repagi ŝin.
6. Edzino devas sidi gracie. Vidinte siajn bogepatrojn aŭ edzon, ŝi devas stariĝi de sur la
sidejo por montri sian respekton al ili.
7. Manĝonte, edzino devas unue certi, ke ŝiaj bogepatroj kaj edzo jam havas manĝaĵon, kaj