Li komprenis la veron, ke ĉio ekzistanta aŭ ekzistonta devas malestiĝi. Li diris: “Se tio estas la budha instruo, vi jam trovis la staton liberan de malĝojo kaj sufero, kaj plenan de paco kaj feliĉo.”
Dankinte al Asaĝi, Ŝariputa tuj trovis sian amikon Mogalana por informi lin pri la grava novaĵo.
Antaŭ ol li ekparolis, Mogalana kriis, “Ha, frato! Kiel klara kaj brila via vizaĝo estas! Ĉu
finfine vi trovis tion, kion ni serĉas?”
“Jes, frato, vi pravas,” respondis Ŝariputa ĝojplene. Li tuj eksplikis al li la instruon de la
Budho.
Tiel Ŝariputa kaj Mogalana aliĝis al la Budho kaj nur en mallonga tempo fariĝis du el liaj
ĉefaj disĉiploj. Ŝariputa famiĝis pro sia saĝo kaj Mogalana pro la magia povo.
27. La rakonto de malriĉa Ŝopaka
Iam en tre malriĉa familio naskiĝis knabo nomata Ŝopaka. Kiam li estis sepjara, lia patro
mortis kaj lia patrino edziniĝis al alia viro, kiu estis tre malica kaj kruela. La nova duonpatro ĉiam batis kaj insultis malgrandan Ŝopakan, kiu estis tre bonkora, senkulpa kaj bona.
La duonpatro pensis:“Tiu ĉi knabaĉo estas abomeninda sentaŭgulo, sed mi povas fari nenion
kontraŭ li ĉar lia patrino tre amas lin. Kion mi faru kontraŭ li?”
Iuvespere li diris: “Kara filo, ni iom promenu.”
La knabo surpriziĝis kaj pensis: “La duonpatro neniam tiel bonkore parolis al mi. Eble mia
patrino petis lin esti bonkora al mi.” Do li ĝojplene eliris kun la duonpatro.
Ili iris al tombejo, kie estis multaj putraj kadavroj. La duonpatro ligis Ŝopakan al unu el ili, lasante lin sola kaj ploranta.
Ju pli mallumiĝis, des pli timiĝis Ŝopaka. Li restis sola en la tombejo kaj tiel teruriĝis, ke liaj haroj stariĝis kaj ŝvitoj fluis de lia korpo. La bruo de ŝakaloj, tigroj, leopardoj kaj aliaj sovaĝaj bestoj faris lin despli terurigitaj. Kiam li preskaŭ paraliziĝis pro timo, li vidis, ke homo kun nobla mieno kaj brila lumo iris al li kaj diris: “Ne ploru, Ŝopaka. Mi venis por helpi vin, do ne timu.”
Tiam Ŝopaka rompis sian ligilon kaj trovis sin staranta antaŭ la Budho en Ĝetavana Monaĥejo. La
Budho banis lin, donis al li manĝaĵon kaj veston, komfortigis kaj konsolis lin.
Samtempe, reveninte hejmen, la malica duonpatro ricevis demandon de la edzino. “Kie estas
mia filo?” Ŝi demandis. “Mi ne scias,” li respondis, “li revenis hejmen antaŭ mi.” La patrino
ne povis endormiĝi tutan nokton pro maltrankvileco pri sia filo.
Frue en la sekva tago ŝi iris peti helpon de la Budho. “Kial vi ploras, Fratino?” demandis la
Budho.
“Sinjoro,” respondis la virino, “Mi havas solan filon, kaj li perdiĝis en la lasta nokto. Mia
edzo promenis kun Ŝopaka kaj la malgranda knabo neniam revenis hejmen.”
“Ne maltrankviliĝu, Fratino. Via filo estas sekura. Jen li estas.” Dirante, la Budho montris al
ŝi Ŝopakan, kiu jam fariĝis monaĥo. La patrino ĝojegis denove vidinte sian karan filon. Aŭdinte la instruon de la Budho, ankaŭ ŝi fariĝis lia sekvantino.
28. La rakonto de sinjorino Pataĉara
Dum la vivperiodo de la Budho, estis riĉulo, kiu havis ĉarman filinon Pataĉara. Ŝiaj gepatroj
tiel amis ŝin, ke ili tenis ŝin en la sepa etaĝo de la domo kaj ne permesis ŝin eliri.
Kiam Pataĉara estis deksesjara, ŝiaj gepatroj volis edzinigi ŝin al filo de alia riĉulo. Sed ŝi jam enamiĝis al sia servisto kaj deziris vivi kun li.
Do antaŭ la geedziĝa ceremonio Pataĉara vestiĝis kiel servisto kaj fuĝis el la etaĝdomo
frumatene. Ŝi renkontis sian amaton en la decidita loko kaj ili kune forkuris.
La juna paro iris al malproksima loko kaj geedziĝis. Post iom da tempo Pataĉara estis
naskonta bebon. “Neniu helpos min ĉi tie,” Ŝi diris al sia kara edzo, “sed la gepatroj ĉiam havas molan lokon en la koro por sia infano. Bonvolu konduki min al la hejmo de miaj gepatroj, por ke
mi nasku nian infanon tie.”
Sed ŝia edzo diris: “Kion vi diras, mia kara? Se viaj gepatroj vidos min, ili mortigos min.
Estas neeble por mi reiri.” Ŝi petegis lin multfoje, sed ĉiufoje li rifuzis.
Iutage, dum foresto de la edzo, Pataĉara iris al siaj najbaroj kaj diris al ili: “Se mia edzo
demandos al vi, kien mi iris, bonvolu informi lin, ke mi jam iris al miaj gepatroj.” Kiam la edzo revenis hejmen, li trovis, ke la edzino jam foriris. Li kuratingis kaj petegis ŝin reveni hejmen, sed ŝi rifuzis. Ĝuste tiam okazis ŝiaj naskdoloroj kaj baldaŭ ŝi naskis filon. Ŝi pensis: “Nun ne plu necesas iri al miaj gepatroj,” do ŝi revenis hejmen kun la edzo.
Post iom da tempo ŝi estis naskonta la duan bebon. Ŝi forlasis la hejmon kaj ekiris al siaj
gepatroj refoje dum la edzo laboris ekstere. La edzo kuratingis ŝin kaj petegis kiel antaŭe, ke ŝi revenu kun li, sed ŝi ne obeis.
Subite okazis terura ŝtormo. Pataĉara diris al la edzo: “ Mi ekhavis naskdolorojn ne
elteneblajn, mia kara. Bonvolu trovi lokon por ŝirmi nin kontraŭ la pluvego.”
En la pluvego la edzo iris tien kaj reen kun hakilo, serĉante branĉojn kaj foliojn por fari
kabanon. Vidinte arbuston kreskantan sur formikejo, li tuj aliris por haki ĝin. Ĝuste tiam venena serpento elrampis kaj mordis lin je la mano. Li tuj perdis la vivon.
Dum Pataĉara atendis la edzon, ŝiaj doloroj pli kaj pli intensiĝis, kaj ŝi baldaŭ naskis alian
filon. Estante senforta, malvarma kaj malseka, ŝi povis fari nenion alian ol teni la infanojn en la sino kaj tranokti laŭeble kuntiriĝinte sur la tero por sin ŝirmi kontraŭ la pluvego, kun
maltrankvileco pri la edzo.
Portante la novnaskitan bebon sur la dorso kaj tirante la alian infanon je la mano, Pataĉara
ekiris frumatene laŭ la vojo, kiun prenis ŝia edzo, kaj eksteratende trovis lin morta. “Mia karulo mortis sur la vojo nur pro mi!” ŝi ekploregis.
Poste ŝi daŭrigis la iradon laŭ la vojo ĝis rivero Aciraŭati, kiu estis akvofluo de la ŝtormo. Ĉar ŝi malfortiĝis pro la nokta okazaĵo, ŝi ne havis sufiĉan forton por porti du infanojn samtempe. Ŝi do restigis la pli grandan infanon sur la bordo kaj portis la bebon tra la rivero. Poste, ŝi metis la bebon sur foliojn kaj revenis por la pli granda infano.
Apenaŭ ŝi atingis la rivermezon kiam aglo subite plonĝis de la ĉielo kaj forprenis la
novnaskitan bebon. Vidinte tion, Pataĉara tuj ekkriis plengorĝe: “Ŝu! Ŝu!” Kiam la pligranda
infano aŭdis ŝian krion trans la rivero, ĝi pensis:“Panjo vokas min.”Por proksimiĝi al ŝi, ĝi glitis de la bordo kaj fordrivis pro la torento.
Nun Pataĉara ege malĝojiĝis kaj senĉese ploregis dirante, “Unu el miaj filoj estis forportita
de aglo, la alia dronis en la rivero, kaj ĉe la vojo mortis mia edzo. ” Ŝia ploro daŭris ĝis ŝi
renkontis viron. Ŝi demandis lin: “Sinjoro, kie vi vivas?”
“En Savati,” li respondis.
“Vivas ia familio en ia strato de la urbo Savati. Ĉu vi konas ilin, sinjoro?”
“Jes, sinjorino, sed ne demandu min pri tiu familio. Demandu min pri alia laŭ via scio.”
“Bonkora sinjoro, mi nur konas tiun familion. Bonvolu informi min pri ili,” ŝi petis.
“Se vi insistas, mi ne plu povas kaŝi la veron,”respondis la viro,“En forta pluvo lastanokte,
falis la domo de la familio kaj ĉiuj de la familio mortis pro la fatalaĵo.”
“Ne!” vekriis Pataĉara.
“Jes, ĉu vi ne povas vidi la fajron tie?” li demandis, montrante iom da flamo, “Jen estas ilia
funebra fajro.”
Aŭdinte tion, Pataĉara tuj falis sur la teron kaj sin rulis tien kaj reen pro kordoloro. Kelkaj
vilaĝanoj alvenis kaj portis ŝin al Ĝetavana Monaĥejo, kie la Budho estis instruanta. La Budho
petis kelkajn virinojn lavi, vesti, manĝigi kaj poste konsoli al ŝi per plej dolĉaj kaj orelplaĉaj vortoj. Kiam ŝi rekonsciiĝis, ŝi tuj rememoris pri siaj antaŭaj vivoj. Ŝi petis al la Budho ordini ŝin, kaj tiel ŝi fariĝis budhisma monaĥino.