— Tute kompreneble, — diris Galeran. — Mi jam eksplikis al vi mian opinion pri tio. Tirrey, alportu al mi ankoraŭ glason da kafo.
Davenant alportis la kafon kaj ekvidis, ke ĉe la restoracio «Abomeno» haltis danda veturilo, kondukata de koĉero, prisemita per brilantaj butonoj. El la veturilo eliris du fraŭlinoj akompane de akranaza kaj akrokula sinjorino, havanta perpleksan aspekton. Kishlot alkuris al la pordo kaj faris profundan riverencon. Galeran estis penseme observanta tiun scenon, kaj Davenant konfuziĝis, ekvidinte la fraŭlinojn, sendube apartenantajn al la mondumo, belajn kaj ridantajn, vestitajn en blankaj tajlorkostumoj, blankaj ĉapeloj, blankaj ŝtrumpoj kaj ŝuoj, sub ĉerizkoloraj ombreloj. La unuan el ili ankoraŭ estis frue nomi fraŭlino, ĉar ŝi aĝis dek du jarojn, sed la dua, deksepjara, neniel povis esti io alia, ol fraŭlino.
Ilia akompanantino ekkriis:
— Rohena! Elly! Mi kategorie protestas! Rigardu al la ŝildo! Mi malpermesas eniri ĉi tien.
— Sed ni jam eniris, — diris la knabino, kies nomo estis Elly. — Sur la ŝildo estas skribite «Abomeno». Mi deziras la plej abomenan!
Dum ŝi parolis, Rohena levis la ŝultrojn kaj, fiere levinte la kapon, transpaŝis la malpermesitan sojlon.
— Mi esperas, vi ne uzos forton, ĉu? — demandis ŝi la aĝan sinjorinon.
— Mi malpermesas! — senhelpe ripetis la guvernistino, trenante sin post la junulinoj.
Ridema Kishlot turnis sin al Elly:
— Se eta fraŭlino deziras, ke ŝia pli aĝa fratino venu, ŝi diru, ke «Abomeno» estas nur por aspekto, sed manĝi ĉi tie estas nura plezuro.
La guvernistino Urania Talberg, mirigita de la vortoj de Kishlot, sed ankaŭ mildigita de ili, ĉar al ŝi flatis esti almenaŭ por unu momento fratino de la beletaj junulinoj, kontraŭdiris:
— Vi eraras, kara, ĉar mi estas edukistino de tiuj ĉi kapricaj infanoj. Mi esperas, ke vi ne devigos nin inviti kuraciston post via manĝaĵo?
— Se vi eĉ invitos lin, — ekkriis Kishlot, — do nur por deklari bonegan vizaĝkoloron de la tri sinjorinoj, kaj ankaŭ ilian sensimilan pulson.
— Nu, ni vidos, — degne respondis Urania, alsidiĝante al la tablo, kie jam sidis Elly kaj Rohena. Ili ĉirkaŭrigardadis, kaj Davenant rigardis al ili, mallevinte la manojn kaj larĝe malferminte la okulojn. Tiaj estaĵoj ne povis manĝi el ordinaraj teleroj, sed en ilia restoracio malestis oraj pladoj.
Por lia savo Kishlot mem ĵetiĝis por alporti manĝaĵojn, jam revante, ke la restoracio «Abomeno» iĝis moda loko, kien kunfluas kaleŝoj kaj aŭtoj.
— Jen, ni eksidis, — diris Urania. — Kio do plu?
— Kion tio signifas? — demandis Rohena, severe almontrante la menuon, kie estis indikite: «Sandviĉoj kun najloj».
— Sandviĉoj kun najloj, — klarigis Kishlot, — tio estas tiaj sandviĉoj, en kiuj estas nenio, krom pano, butero, ŝinko, kaviaro aŭ konfitaĵo. Kaj rilate de najloj estas skribite por tiuj, kiuj estas — kiel mi diru? — kuriozemaj…
— Kiel ni, — interrompis Elly. — Vere, ni estas kuriozemaj, sed ni neniom hontas!
— Elly! — ĝemis Urania.
— Altestimata Urania Talberg, — respondis la malobeema knabino, — la paĉjo diris, ke hodiaŭ ni povas fari definitive ĉion, kion ni deziras. Estus stulte, se ni ne uzus… Mastro!
— Mi estas ĉi tie, fraŭlino.
— Ĉu digestiĝas la najloj en stomako? Kaj kian dikon ili havas?
— La mastro ŝercas, — decidis enmeti Davenant, sentanta sin tiel bone kaj ĝene, ke li ne sciis, kiel li komencu plenumi siajn devojn.
— Sed ni same ŝercas, — respondis Elly, atente rigardante al li. — Ni gajas. Do, ĉu nenio tia estos? Tre bedaŭrinde. Tiuokaze alportu al mi lakton.
— Tason da lakto! — ripetis Davenant kaj Kishlot.
— Tason da kafo kaj biskvitojn, — deklaris Rohena.
— Biskvitoj! Kafo! Lakto! — kriis Davenant kaj, ĵetiĝinte al la kuirejo, preskaŭ faligis la mastron, lasinte lin demandi, ĉu deziros ion la guvernistino. Li ensaltis en la kuirejon kaj komencis skuiĝi pro malpacienco super la kapo de la kuiristo, kiu, hastante, preterverŝis kafon kaj disverŝis lakton. Dum Davenant estis akiranta tiun nutron por feinoj, Kishlot alportis sukeron, biskvitojn, buŝtukojn kaj, meritinte de Urania Talberg odonon doni glason da malvarma akvo, aperis kun ĝi el post la verŝotablo fiere kaj severe, blovinte al la glaso nesciate por kio kaj al ĉiu movo doninte karakteron de evento. Ĉio ĉi tre amuzis la junulinojn, kaŭzante lumon de rido en iliaj vizaĝoj kaj turmentante la guvernistinon, kiu strebis kiel eble plej baldaŭ forlasi la «malĉastejon».
Davenant enkuris, trenante pleton kun kafo kaj lakto. Zorgeme dismetis li la tasojn, timante tuŝi la neordinarajn estaĵojn, apud kiuj li baraktis tiel proksime. Li deiris al la bufedo kaj komencis avide rigardi.
— Roy, — nesingardeme diris Elly al la fratino, palpebrumante al la flanko de Galeran, kiu sidis nemalproksime de la junulinoj, — jen tie estas unu el veneniĝintoj de la nutro de tiu ĉi domo.
— Veneniĝis kaj mortis, kaj oni enterigis lin, — laŭte daŭrigis ekridinta Galeran.
— Aĥ! — tremeris la guvernistino.
— Elly! — siblis Rohena.
La knabino, aŭdinte la voĉon de la mokita nekonato, formovis la kapon en la ŝultrojn, ŝiaj okuloj iĝis rondaj kaj senmovaj. Alkroĉiĝinte per la manoj al la taso, por ne ekŝriki pro ridego, ŝi kunpremis la genuojn, tordinte la piedfingrojn, kaj, ŝvitinte, superis sin.
— Uf-f! Uf-f! — apenaŭ aŭdeble elspiris Elly tra la dentoj.
Urania paliĝis.
— Sufiĉas! — deklaris ŝi, tremante pro indigno. — Kia honto!
— Pardonu, — fiere turnis sin Rohena al Galeran. — Mia fratino estas tre maldiskreta.
— Ci, perfidulino! — malĝoje flustris Elly.
— Mi ĝojas vidi la infanojn de Futroz, — bonanime respondis Galeran. — Mi ege ĝojas, ke vi estas gajaj. Mi mem gajiĝis.
— Kiel, ĉu vi nin konas?! — ekkriis Elly.
— Jes, mi scias, kiuj vi estas. Mia nomo al vi nenion diros: Ort Galeran.
Li ekstaris, riverencinte tiel senĝene, kvankam modeste, ke eĉ la pruda Urania estis devigita respondi al lia saluto per movo de la kapo. La junulinoj sidis silente. Elly pinĉis sian manon, kaj Rohena interesite ĵetis rigardon al la homo, kies simpla alparolo substrekis, kaj poste faris ŝerco la konfuzon de la knabino.
Davenant kun envio aŭskultis la subitan konversacion, malgaje pensante, ke li neniam povus imiti Galeran-on. Kia estis lia mirego, konfuzo kaj ekstazo, kiam Galeran, vidante, ke la vizitantinoj intencas foriri, turnis sin al la junulinoj tiel neatendite, ke Urania mutiĝis.
— Donacu iom da atento al tiu junulo, kiu staras tie, ĉe la vazo kun pomoj. Lia nomo estas Tirrey Davenant. Li estas tre kapabla, bona knabo, orfo, filo de advokato. Via patro havas vastajn rilatojn. Nur supraĵa peno liaflanke povus doni al Davenant okupon, pli konforman al liaj kvalitoj, ol la laboro en la kafejo.
— Kion vi diris? — kriis Davenant. — Ĉu mi vin petis?
Kishlot time eksvingis la manojn, sulkiĝante kaj balancante la kapon, li eĉ almontris per la fingro la frunton.
Sed estis jam malfrue. Davenant trafis en la lumon de ĉies atento, kaj Elly, ege kontenta pri la skandaliteco de la guvernantino, kuraĝe ridetis al la knabo, tuj flustrinte al la fratino: