— A-ha-ha! Jen amuzo, — diris Gemas, kun intereso atendanta skandalon.
Ĉiuj silentis, kaj Tirrey aliris, pririgardata ekde la piedoj ĝis la kapo, kiel amuza malamiko, kiu baldaŭ foriros.
— Patro, — diris Tirrey, — mi venis… Mi devas diri al vi kelkajn vortojn.
— Jam vendita! — deklaris Frank. — Ci vane krios!
— Mi ne krios. Deiru por paroli kun mi.
— Hm… Tiel estas pli bone por ci. Ni parolu.
Frank ekstaris kaj, dispuŝinte la najbarojn, renversinte la tabureton, eliris de la tablo al la filo. Kvankam li tenis sin defie, fiere tirante supren la zonon kaj ludante per la brovoj, li ne povis kaŝi maltrankvilon. Li parolis troigite firme, kun elkrio, kiel megalomaniulo.
La patro kaj la filo eliris sur la straton.
— Kiel vi povis? — mallaŭte demandis Tirrey.
— Tiel, infano mia. Kial tiuj aĵoj devas esti ciaj, sed ne miaj? Vere! Ĉu ci perlaboris ilin? Aĉetis? Ne! La vojo, sur kiun mi cin vokas amike, konas kompaton nek al propraj aĵoj, nek al la fremdaj. Tiel necesis, en la supera senco, en la senco de… falo kaj sufero!
— Estu tiel, — diris Tirrey, — al mi jam estas turmente paroli pri tio. Sed ne iru al Futroz! Eĉ ne skribu al li! Pro Dio!
— Mi nepre iros. Tiry, mi ĵuras al ci pri tio per la cerbo kaj la hepato de Futroz. Tio estas senmaltrafa ideo! Mi celos tion, ke Futroz eksentu al mi tiel nomatan «abomenon», por ke li pro ci, tiela romantikulo, donu al mi cent pundojn da kompensaĵo. Kaj li donos! Tiam mi forveturos en San-Fuegon. Poket estas aĉega.
— Ĉi vi vere tiam forveturos?
— Jes… Kaj kio?
— Mi, vi scias, ne havas monon… Mi… simple demandis.
— Nu, do anstataŭ cia «simple» mi parolos kun Futroz morgaŭ matene. Tio estas bonega morna skizo por pentraĵo: «Diablaj fajroj de la falo de Frank Davenant».
Li eksilentis, poste elprenis naztukon, purigis la nazon kaj ĵetis indulgan rigardon al Tirrey.
— Patro, — diris la junulo. — Kio vi estas?
— Ĉu mi diru?
— Diru.
— «Mi vin, provoso brava, kunprenos kun profit': vi dormos ja hodiaŭ, karul', en mia lit'», — malrapide prononcis Frank, atente rigardante al la okuloj de la filo. — Ĉu ci komprenis?
Sed Tirrey komprenis ne tuj. Kompreninte, li depaŝis kaj kapjesis.
— Ĉu ci komprenis, larma ulaĉo? — kriis Frank. — Iru for!
Tirrey estis nerve ridanta, penante reteni la larmojn, pri kiuj li hontis, kiel pri lasta humiligo.
Frank faris per la mano antaŭ sia vizaĝo gravan geston kaj foriris en la tavernon. Disvolvante absurdan subitan penson, Davenant ekiris serĉi vendejon de malnovaj vestoj. Li estis sub influo de la ideo vendi sian grizan kostumon kaj gajni per kartludo cent pundojn, por ke lia patro, ricevinte la monon, forlasu la urbon.
Tirrey trovis vendejon, interkonsentis vendi la kostumon kontraŭ du pundoj kaj, reveninte hejmen, alivestis sin en la malnovan veston, kaj la grizan kostumon ĉirkaŭvolvis per ĵurnalo kaj forportis en la vendejon. Tiamaniere, malaperis ĉiuj novaj belaj vestaĵoj, li ree estis vestita same, kiel en la fina tago de la servo en la kafejo. De la tiel flame brilinta fabelo restis sur li nur la subvesto kaj la ĉapelo. Davenant manĝis en taverno pecon da ŝafaĵo kaj ekiris al Kajeno — tiel nomiĝis la kvartalo, kie kabaredoj kaj ludejoj reciproke subtenadis unuj la aliajn. Li antaŭe pasadis tiun kvartalon, sed neniam eniradis eĉ en unu helan enirejon kun blankaj lanternoj, neniam ludis. En la Orgena interstrato da tiaj enirejoj estis du, kun aĵuraj orliteraj elpendaĵoj, kiuj nokte transformiĝadis en transflugantan arabeskon de verdaj lampetoj. La ludejo, kien eniris Davenant, nomiĝis «La arbara reĝo». Inter tapiŝoj kaj floroj, prilumitaj tiel hele, ke, ŝajnis, estis videblaj eĉ esperoj kaj malesperoj en la animoj de la palaj homoj, tumultantaj laŭlonge de bevelitaj speguloj, Davenant fordonis sian ĉapelon al la pordisto kaj trairis en altan pordon, kie kelkaj grupoj amasiĝis ĉe ludaj tabloj.
Davenant aliris al relative libera rando de unu tablo kaj, ne komprenante la ludon, ne sciante, kia estas tiu ludo, komencis rigardi, kiel oro kaj bankaj biletoj moviĝas sur la verda tapiŝo sub observo de trankvile laboranta krupiero. La krupiero fojfoje paroladis milde kaj nekompreneble, per tono de facila amuzo, al kiu kvazaŭe ĝojas ĉiuj, kunirintaj al la tablo. Tamen pro tiuj liaj neglektaj rimarkoj la vizaĝoj de la ludantoj ekbriladis aŭ velkadis, kaj kelkaj, senhelpe ĉirkaŭrigardinte, abrupte eliradis el la rondo for kaj, suspirinte, viŝadis per naztuko la ŝvitkovritan frunton.
— Nun, — diris al si Davenant, vidante, kiom multaj manoj etendiĝis por ĵeti monon sur la tablon. Li elprenis el la poŝo ĉion, kio restis al li, kaj metis sian vetaĵon, nenion lasinte por rezervo. La mano de la krupiero, kalkulante la vetaĵojn vice, tuŝis la monon de Tirrey. Li ĵetis atentan rigardon al la knabo, levis la brovon kaj deprenis malgrandajn arĝentajn monerojn, deŝovante ilin al Davenant kaj dirante:
— Prenu, tio ne taŭgas.
Konfuziĝinte, Davenant forprenis la monerojn. La kartoj kuŝiĝis, esprimis sian, nekompreneblan por li rilaton al liaj kaj aliulaj esperoj, sed nenio ŝanĝiĝis: neniu forprenadis monon, neniu vetis ankoraŭ. Ree la banktenanto krakigis la kartaron kaj disĵetis la kartojn.
Tirrey demandis malhelhaŭtan viron, starantan apud li:
— Kio estas? Kial oni ree ludas?
— La ludo estis nula, — diris tiu kaj ĵetis rigardon al Tirrey. — Kaj nun… A ha! Vi gajnis.
— Ĉu vere? — diris Davenant.
Efektive, lia vetaĵo duobliĝis, kaj li prenis ĝin tiel mallerte, haste, ke la eĝoj de la moneroj elstaris inter liaj fingroj. «Kion do mi faru plu?» — pensis li, ne rimarkante, ke li parolas, kvankam mallaŭte, sed klare. La malhelhaŭta junulo interesite ekrigardis al li.
— Kiel mi ludu, por plej rapide gajni? Mi ne scias…
— Deiru, — diris subite la malhelhaŭta nekonato al Tirrey, — mi deziras vin savi.
Tirrey miris, sed obeis. En tiu fatala loko li atendis ajnajn miraklojn. Deirinte en la mezon de la halo, la nekonato diris:
— Aŭskultu: ludante tiel, vi post kvin minutoj restos sen groŝo. Ĉu vi deziras partopreni bankon? Mi intencas veti bankon je dek mil, kaj vian monon mi povas preni por la ludo, kaj vi ricevos vian parton. Okaze de sukceso — kelkcent pundojn.
Li parolis trankvile, serioze, estis bonege vestita, sed Davenant hezitis. Tiutempe aliris korpulenta viro kun cigaro en la dentoj kaj, eksciinte de la malhelhaŭtulo, pri kio temas, neglekte eligis:
— Ho la, Gordon! Ĉu vi deziras preni la junulon sub vian protekton? Do, estas via afero… Vi denove riĉigos novulon. Mi konsilas fordoniĝi al la volo de Gordon, — diris la dikulo al Tirrey. — Gordon estas tiel riĉa, ke li ludas, kiel leono, kaj al li infere fortunas. Ne preteru la okazon. Gordon havas inklinon al novuloj. Li bonkoras, kiel maljuna vartistino.