— Вось што са мной!..
Кончаная курва. Хоць якая яшчэ можа быць у кончанага лабуха?..
— Рома... Раман... — абурана задыхнулася мне ўслед Лідзія Паўлаўна. — Раман Канстанцінавіч...
З усіх бакоў рэзідэнцыі прэзідэнта тырчэлі шыльды з надпісамі белым па сінім: “ПРАХОД ПА ТЭРЫТОРЫІ ПРЫЛЕГЛАЙ ДА БУДЫНКА ЗАБАРОНЕНЫ!” З-за шыльдаў зыркалі паставыя...
“Пачынаецца з Крамля ўся савецкая зямля”.
І дзе канчаецца прылегласць?..
Ахоўнікі на ўваходзе, прапускаючы праз брамку дагляду, страшылі аўтаматамі. Адзін з іх прайшоў да дзвярэй за газетным прылаўкам, адчыніў, зазірнуўшы — і я ўбачыў, што там буфет. Мяне паднуджвала з учарашняга — хоць крошку якую з’есці?..
У бязлюдным буфеце сядзеў за сталом у самым куце адзінокі Муля... Буфетчыца на яго глядзела.
Я падсеў з бутэрбродам.
— Як ты думаеш, што мы тут робім? — у стол спытаў Муля.
Не выглядала, што яму хораша.
— Нешта ж робім. І я, і вы...
— Вось я і думаю: што? Раней мы ў тых прасілі: дайце, дайце... Цяпер у гэтых. Каб зарабіць даць — не, толькі прасі. А чаму я прасіць павінен, калі зарабіць магу?
Хто ўжо хто, а ён не павінен быў прасіць. Я і сказаў:
— Вы не павінны...
— Дык выкручваюць так, каб прасіў! Ім у кайф, каб я прасіў, разумееш?
Пэўна ж, у кайф. Яшчэ нядаўна ім да яго было, як да Бога... Глядзелі б здалёк, як буфетчыца.
Тая не вытрывала — так хацела бліжэй. Падыйшла з кавай.
Муля кіўнуўся.
— Дзякуй. Не хачу... Ты будзеш?
— А што тады вам?.. — хуценька, як атруту, адставіла ад яго каву буфетчыца, якая плыла ад шчасця. — Што хочаце прасіце...
Пад руку. Ці яна чула нас?..
Муля кашлянуў няёмка і з-за няёмкасці папрасіў:
— Вады.
Буфетчыца пабегла.
— Плюньце, — сказаў я, халяўнай кавай свой бутэрброд запіваючы. — Хто яны прад вамі? Ашавуркі.
— Тады ты да іх чаго? — падняў на мяне Муля нябесныя вочы...
Кабінет Шыгуцкага быў на чацвертым паверсе, і на ім, апроч аховы ўнізе, стаяла свая ахова, якая перакрывала праход на пяты паверх, прэзідэнцкі, дзе, канечне ж, яшчэ адна ахова, асабістая... Абставіўся — не дабрацца.
У прыёмнай дзяржсакратара, памочнікам якога лічыўся Шыгуцкі і з якім дзяліў прыёмную і сакратарку, сядзеў падпалкоўнік Панок. Апрануты ў форму — відаць, што падпалкоўнік.
— Пайшлі пакурым, — падняўся ён мне насустрач. — Барыс Сцяпанавіч наверсе.
— Ён званіў мне...
— Пазваніў — і зноў паклікалі. Я паўтары гадзіны чакаю.
— Можаце ў кабінеце пачакаць, — сказала сакратарка. — Вам дазволена.
— Не, — узяў пад локаць і павёў мяне на калідор Панок. — Мы пакурым.
Зайшлі ў прыбіральню. З яе відаць быў глухі, замкнёны чатырма карпусамі, квадратны двор рэзідэнцыі, у якім, перамыкаючы квадрат, будаваўся яшчэ адзін, пяты корпус. У чатырох, мусіць, месца не хапала — кіраваць прылеглай тэрыторыяй.
— Курыце?.. — спытаў Панок, дастаючы з кішэні нататнік з алоўкам.
— Не.
— І я кінуў, — пачаў пісаць ён нешта ў нататнік. — Нічога ў дыме, апроч дыму, мазгі толькі туманіць... Як вам шоу ўчарашняе?
— Так сабе...
— А мне спадабалася... Чаму вам так сабе?
Мне мазгі туманіла, і, як мог, я сіліўся ўцяміць, чаго ён хоча...
— Можна лепей.
— Можа быць, не буду спрачацца, — выдраў і падаў лісток з нататніка падпалкоўнік. — Вы прафесіянал, вам відней.
На лістку было напісана:
Не забудзьцеся (!): вы сустракаліся з Рачніцкім па дамоўленасці са мной! Абавязкова!
Гэта ўваходзіла ў план вярбоўкі! Зразумелі?
Так вы мне дапаможаце — і я вам.
— А як... — хацеў спытаць я, як ён мне дапамагаць збіраецца, а падпалкоўнік прыклаў палец да губ, вачыма паказаўшы па кутах і ўверх...
— Як мы не ўбачыліся?.. — Ён пашкуматаў лісток, кінуў ва ўнітаз і спусціў ваду. — Я па тэлевізары глядзеў.
— Барыс Сцяпанавіч вярнуўся! — уварвалася ў мужчынскую прыбіральню сакратарка. — Вас чакаюць!
Панок зрабіў выгляд, нібы зашпільвае штаны.
Я ашаломеў... Калі вартавы ўлады, вока яе і вуха, падпалкоўнік Камітэта дзяржаўнай бяспекі ў прыбіральні, сярод унітазаў асцерагаецца падслухоўкі і робіць выгляд перад сакратаркай, нібы прысцаўся, хто ж тады на прылеглай тэрыторыі жыве і не баіцца?
— Нашто вы Рутнянскага забілі? — спытаў я ў калідоры, каб не баяцца.
— Мы не забівалі. Падумайце: нашто? Як ён замінаў?.. Ніяк.
— Тады хто?
— Вы, Раман Канстанцінавіч. Вы забілі — і ніхто гэтага не адмяняў. Пакуль што...
— Вам да дзяржсакратара, — прыадчыніла дзверы насупраць кабінета Шыгуцкага сакратарка і прасунула ў іх галаву. — Можна?..