Дзяржсакратар — нейкі ніякі, хоць пра яго, як пра людажэра, расказвалі — падняўся з-за стала і падаў руку, склаўшы далонь лодачкай.
— Рады пазнаёміцца. Вас прэзідэнт прыняць хацеў, але заняты, так што наступным разам... Вы да нас заходзьце.
— Можа, і сёння прыме... — паглядзеў на гадзіннік Шыгуцкі, які збоку сядзеў за яшчэ адным, бясконцым — праз увесь кабінет уздоўж вокнаў — сталом. Вокны кабінета выходзілі на купалаўскі тэатр, на сквер, з якога збіраўся я ўраніцы выскачыць з пісталетам...
— Знізу не відаць таго, што зверху... — злавіў мой позірк дзяржсакратар, і Шыгуцкі падняўся:
— Пайшлі!
Ён зусім не адчуваў сябе ў кабінеце начальніка падначаленым.
— Вы заходзьце да нас, — паўтарыў, зноў падаючы далонь лодачкай, дзяржсакратар і кінуў Панку, застыламу ў дзвярах, праз якія незразумела для чаго мяне туды-сюды правялі. — А вы застаньцеся!
Голас ягоны нічога добрага падпалкоўніку не абяцаў... Не такі ўжо ніякі гэты дзяржсакратар, не абы-які...
— Дзе ты ўзяў Лі-Лі? — прайшоў да шафкі з барам і наліў каньяку Шыгуцкі. — Выпі. А то, бачу, памрэш...
Кабінет ягоны быў куды меншы за дзяржсакратарскі — з адным акном на тэатр і сквер. Да дзяржсакратара мяне, мусіць, вадзілі, каб адчуў значнасць...
Я адставіў каньяк.
— Ды пі!.. Дзе ты выкапаў курву такую?.. Яе запрашаюць, прывозяць, абыходжваюць — ты ж, сікуха, падумай, якая ўдача! Ты ў штаны лезь, а яна ў палітыку — і ледзь морду не драпаць!.. Прэзідэнт проста шалёны, галовы паадрываць гатовы... Так што давай гэта ўсё скручваць.
Не зусім яшчэ разумеючы, пра што ён — але выходзіла, што Лі-Лі ім не абламілася?.. — я спытаў:
— Як?
— Амерыканскага сябра твайго даціскаць. Калі праўда, што ты сустракаўся з ім па дамоўленасці з Панком?
Я кіўнуў... Няхай сабе так, калі Панок памагатым быць паабяцаўся... І дамоўленасць са мной яму, мусіць, патрэбная, бо без яе — прагляд, промах, а з ёй — спроба вярбоўкі. Ён стараўся, прыдумаў, а ў мяне не выйшла... Не ўсё і не заўсёды выходзіць.
Фелікс, дзякуй Богу, жывы...
— Не даціснуць яго ў Амерыцы.
— У амерыканцы ён, а не ў Амерыцы! А то не ведаеш?
Не мог я ведаць, што Фелікс у “амерыканцы” — унутранай гэбэшнай турме.
— Панок пра гэта не казаў...
— А Лі-Лі? Яна ж да прэзідэнта з гэтым прыпёрлася! І вось з гэтым! — рвануў Шыгуцкі верхнюю шуфлядку стала і кінуў на стол паперы. — Развёў тут, распісаў! Дакументы нейкія прыклаў нямецкія!.. А яго з фальшывым пашпартам узялі — і не хрэн нас палохаць! Што, не шпіён?.. Згніе ў турме! Да смерці сядзець будзе, калі не адумаецца!
Я пацягнуўся да папер:
— Глянуць можна?..
Сакратарка зазірнула ў дзверы — яна, відаць, паўсюды тут зазірае:
— Барыс Сцяпанавіч, вас на хвілінку...
— Не вымандзюлівайся, — пры сакратарцы вылаяўся Шыгуцкі. — Я ўчора сам Лі-Лі да офісу вашага па дарозе падвозіў. — І ён пляснуў па паперах: — Падарунак прэзідэнту ўзяць, блядзь!..
— Можа, кавы?.. — кіўнула на каньяк сакратарка, і Шыгуцкі выпіхнуў яе, выходзячы: — Кавы-хуявы!..
Сакратарка хоць бы што: хуявы дык хуявы... У іх тут феня дзяржаўная, а Крабіч, прыдупак, дзяржаўную мову ў іх адваёўвае... Ідзі адваюй у бараку пад Хабараўскам...
Паперы былі тыя, якія не знайшліся ў сейфе, копіі якіх ляжалі ў маёй кішэні.
Я думаў, ды перакананы быў, што паперы, як і фотаздымак, ці ў Панка, ці ў Шыгуцкага, у некага з іх, але ж не так я думаў — зусім з другога боку, перакананы наадварот...
Крутая дзяўчынка — мая Лі-Лі.
Шоу якое... Лідзіі Паўлаўне ў такім музыка б не замінала...
Машынальна выпіўшы каньяк, я ўстаў, каб пайсці, мне ў кабінетах гэтых больш не было чаго рабіць, мне да Лі-Лі трэба, да Лі-Лі — і я выслізнуў у прыадчыненыя дзверы, а з дзвярэй насупраць выслізнуў Панок:
— Куды вы, Раман Канстанцінавіч, пехатою?.. Зараз паедзем.
Сакратарка каля акна налівала каву... Я падышоў, узяў... На той лаве ў скверы, дзе чакаў я ўраніцы прэзідэнта, сядзеў іншы чалавек. Маленькі, адзінокі...
Знізу не відаць таго, што зверху.
Шыгуцкі выйшаў ад дзяржсакратара:
— Паехалі!..
У парадным пад’ездзе будыніны Камітэта дзяржбяспекі стаяў жалезны Фелікс — бронзавы. Цёзка Рачніцкага. Я думаў, яго выкінулі адусюль, калі ў Маскве з пастаменту сцягнулі — аказваецца, не...
— Вы да старшыні, а я ў амерыканку? — спытаў Панок, і Шыгуцкі кіўнуў.
Кабінет старшыні значнасцю ўражваў больш за дзяржсакратарскі. Колькі ж праз яго жыццяў, лёсаў прайшло — незваротна?..
Старшыня, над спінай якога навісаў партрэт прэзідэнта, сядзеў за сталом ссутулена і выглядаў хворым.
— Ну што, генерал?.. — прывітаўся Шыгуцкі. — Штаны сядзець не забалелі?