Ад жалезнага Фелікса ценем аддзяліўся начны прахожы...
— Правароніў я вас, — сеў на лаўку Алік. — З таго боку чакаў.
Я дапіў з бутэлькі рэшткі.
— Скуль ты ведаў?..
— Лі-Лі пазваніла, што вас выпусцяць...
— Лі-Лі ў Маскве.
Алік сказаў:
— Дык і там, мусіць, ёсць тэлефоны.
Магчыма, ён і не пажартаваў...
— Што гэта яна табе ўсё звоніць? То адсюль, то з Масквы...
— Яна не мне, — сказаў Алік. — У вас ключоў няма — і каб вы не напіліся адразу.
Ключоў у мяне не было.
— Дома ў двары пачакаў бы, калі такі паслужлівы...
— Дома Лідзія Паўлаўна, дасць яна ўночы ў двары пачакаць. — І Алік спытаў: — Праўда, што ў вас цяпер Зіначка жыць будзе?
Вось чаму ён прыйшоў.
— Як гэта?..
— Як жыла Лі-Лі.
Я паспрабаваў яшчэ выпіць, але бутэлька толькі пуста цмокнула...
— Табе хто сказаў такое?
— Зіначка.
— Сама?
— Сама.
— У яе ёсць, дзе жыць. Ёсць маці... бацька...
Алік забраў пустую бутэльку і кінуў у сметніцу. Няўдала — бутэлька пабілася, сыпанула шкло...
— Няма ў яе нікога, апроч мяне.
Крыўдзіць мне Аліка не хацелася.
— Можа, і так... — І далей яно само спыталася: — А што ты можаш зрабіць для яе? — і Алік адказаў ціха, але адразу, імгнення не прамарудзіўшы:
— Памерці.
Мне трэба было б пачуць яго — ды я і пачуў, але не так: я ўспомніў пра пісталет.
Пакуль мной займаліся турэмшчыкі, прэзідэнт адплыў на задні план... Нібы мной займаліся не ягоныя турэмшчыкі.
У скверыку рамантаваўся тратуар. Сярод камянёў прэнт, з канца заплясканы, ляжаў, нехта з рабочых пакінуў — як наўмысна... Падабраўшы яго, я амаль прабег два кварталы да туалета насупраць рэзідэнцыі, Алік ледзьве за мной паспяваў.
— Куды вы?..
— На шухеры стой.
Я паазіраўся наўкол: на тэатр, на фантан, на дрэвы ў скверы, у якім не жалезны Фелікс стаяў, а хлопчык з лебедзем — і ламануў замок.
Пісталет быў на месцы. Я праверыў яго, пастаяў над унітазам, зашпіліўся, торгнуў ланцужок з абарванай ручкай — вада не зашумела.
Перакрылі. Болей тут не туалет — каб Снягір не прысікаўся.
Алік ускочыў:
— Ідуць двое!.. — Убачыў пісталет — і вочы ў яго крутануліся: — Нашто ён вам?
— Застрэліцца.
Хутка яны... Знайшлі пісталет і чакалі, хто за ім прыйдзе? Тады б абойму дасталі...
Прынёс пісталет — ледзь не арыштавалі, забраць хачу — арыштоўваць ідуць... Што ні рабі ў гэтай сральні — за ўсё арыштоўваюць.
Я ўзяў вядро, там вядро з анучай стаяла, паклаў пісталет пад анучу і даў вядро Аліку.
— Па ваду да фантана пойдзеш, зусім адсюль пойдзеш і дома ў мяне схаваеш, зразумеў?
Алік кіўнуў — і яны ўвайшлі:
— Вы што тут робіце?
Яны ў форме былі, два сержанты.
— Прыбіраем.
— Я па ваду да фантана, — бразнуў дужкай вядра Алік, і я торгнуў ланцужок: — Ваду перакрылі.
— Ноччу прыбіраеце?
— Днём тут нельга. Ці вы не ведаеце?..
Яны на мяне зырыліся, прапусціўшы Аліка. Мусіць, я падобны быў на прыбіральшчыка: п’яны, зарослы, пакамечаны, пабіты...
— А замок?
— Ключы згубіў.
Яны кабінкі агледзелі, мяне абшукалі... Дзякуй Аліку, што дома ў двары не чакаў.
— Хадзем і ў нас прыбярэш, заадно разбярэмся, — сказаў адзін, а другі, які мяне абшукваў, гідліва рукі абцёр і паморшчыўся: — Ды ну яго, хіба не чуеш — смярдота якая...
Як ты пахнеш — самому не чуваць, але я зразумеў, што патыхаю парашай. І доўга яшчэ патыхаць буду, калі разбірацца павядуць.
— Вы, хлопцы, ці сцыце, ці ідзіце, — сказаў я і па локаць залез ва ўнітаз...
Яны павярнуліся і пайшлі. Непадалёку, насупраць ангельскай амбасады, пастарунак мясціўся, і гэтыя менты адтуль былі, не з аховы. Паставы каля параднага ўваходу ў рэзідэнцыю, які іх, пэўна, і паклікаў, сонна спытаў:
“Што там?”
“Гаўнадраі”.
“А-а...”
Прэзідэнт спачывае, ахова дрэмле. Спакойна ў краіне, адны гаўнадраі не спяць...
Я выглянуў: Аліка не відаць каля фантана, ён зразумеў мяне правільна. Хаваючыся за дрэвамі, я пачаў перабягаць сквер — і тут насустрач мне ад Кастрычніцкай плошчы ўзвыла міліцыйская машына: мусіць, апамяталіся. Я ўжо быў амаль на праспекце, каля былой урадавай трыбуны — і, не знаходзячы, дзе яшчэ схавацца, нырнуў у яе мармуровую нішу.
Машына павыла і сціхла, але я не высоўваўся: ну іх... Рашыў дачакацца раніцы, калі з’явяцца людзі і пойдзе метро. Тым больш, што грошай на таксі не меў, іх на гарэлку толькі і хапіла, а пад абяцанкі разлічыцца дома ніякі таксіст такога кліента, якім я выглядаю, не возьме. Хіба што той знаёмы, які на могілкі вазіў...