— Я не прастытутка...
— Тады не любіць, — сказала Зоя.
Лі-Лі зусім выпала з таго, што адбывалася.
— Чаму?
— А за што цябе тады любіць? Ты ж не жонка...
— І ты не жонка...
— Я і не кажу, што я жонка. Я кажу, што я прастытутка., а ты кажаш, што ты не... А, можа, нам ажаніцца, Раман? Для мяне гэта ўсё ж было б прасцей...
— Пра гэта якраз я абяцаў аднаму чалавеку падумаць. Ён прапанаваў — я і паабяцаў.
— Праўда?
— Праўда.
— Харошы ў мяне муж, — угадала і пакруціла галавой Зоя. — Клапатлівы.
— Клапатлівы. Хоча, каб Лі-Лі было лепей.
Зоя зрабіла выгляд, што расчаравалася, і працягнула:
— А-а... Каб Лі-Лі...
Лі-Лі глядзела бездапаможна.
— Пра што вы тут без мяне?.. Я не разумею, пра што?..
І я ўбачыў раптам, што яна зусім яшчэ дзяўчынка... Да гэтага не заўважаў, а тут паглядзеў — і ўбачыў. Як толькі дарослыя выключылі яе з гульні, у якой, як ёй хацелася думаць, яна верхаводзіла, Лі-Лі адразу разгубілася, па-дзіцячаму пакрыўдзілася — і гатовая была збіраць раскіданыя цацкі...
— Пра тое, што спаць пара, — сказаў я, шкадуючы яе, і скручваючы размову, якую можна было скончыць толькі ў ложку. — Позна ўжо, ды й дзень у мяне быў такі... Росцік у шпіталі, Лі-Лі. Ніхто не ведае, ці выжыве.
Росцік любіў Лі-Лі — і Лі-Лі любіла Росціка. Яна аж рукі прыціснула да грудзей — жэст для яе не надта натуральны.
— Што з ім?
— Крабіч галаву праламаў. Патыліцу.
— Крабіч?.. Які Крабіч?..
— Алесь... Ты не ведаеш яго.
— Паэт?..
— Ведаеш?..
— Ну, ведаю, што ёсць такі паэт...
— Паэты ў нас, як бандыты, чарапы ўжо пачалі праломваць?.. — не захацела паверыць пачутаму Зоя. — Раней яны трагедыі пра чарапы пісалі... — І дадала з мужчынскай жорсткацю і нібы з пагрозай некаму: — Насычана жывём.
Тут яшчэ і такое, бач ты, у характары... Нездарма імпатэнтка.
— Насычана, — згадзіўся я. — Пайшлі спаць.
Падняліся з-за стала, не спрачаючыся, разам дружна ўсталі — нібы не ўпершыню, а звыкла, штодня ўтраіх клаліся. Я і Зоя заўважылі гэта, а Лі-Лі — не. І Зоя нічога не стала рабіць, каб Лі-Лі заўважыла.
— Калі з Росцікам нешта станецца, — сказала Лі-Лі, механічна сцелячыся, — я гэтага Крабіча заб’ю. Клянуся, заб’ю.
Я ўявіў, як яна будзе забіваць Крабіча на пару з Шыгуцкім, але не ўяўляў пакуль, як мы будзем разам класціся... Ці не разам, па чарзе?..
Ложак быў засцелены, узнікла праблема распранання. Але толькі для мяне і Зоі, зноў не для Лі-Лі, якая пачала сцягваць з сябе джынсы.
— Распранайся, Зоя, чаго ты стаіш?..
Я разумеў, чаго Зоя стаіць, я таксама стаяў.
— Пайду... памыюся, — прыкашлялася Зоя. — Можна?..
— Ідзі, — кінула ёй ручнік Лі-Лі. — Ці табе ружовы?..
Яна ёй сіні, з шафы дастаўшы, кінула. Зоя амаль пабегла ў ванну...
Сіні, ружовы... — я ўзгадаў лазню і ўспацеў... Натуральна, дробненька ўспацеў, бо ў лазні прасціны і ручнікі былі, сінія з ружовымі, і я ўспомніў, чаго мне ў тую лазню закарцела: пра “прафесаршу” ва ўспацелым страху ўспомніў, у пустых глыбінях якой магла быць і не адна пустата...
Што ў лазні не адмываецца...
“Паверце, вы дарма баяліся, — усміхнуўся Атос. — Гэта немагчыма...”
“Я не ведаў, што гэта немагчыма”, — адказаў д’Артаньян.
— Што з табой?.. — закідваючы трусікі са станікам на ражок люстры, спытала Лі-Лі. — Так і будзеш стаяць?..
Я сеў распранацца, ведаючы, што гэта немагчыма. За мной усялякае вадзілася, але такое — не. Мая рызыка — мая рызыка, больш нічыя. Я не пакутваў, як Зоя, комплексам прыстойнасці, але ўсё ж, калі не быць, дык выглядаць перад сабой прыстойным хоць у нечым хацелася. Я выключаў рызыку праз сябе для некага — і ўсё.
І ў мяне не было прэзерватываў. Іх у мяне ніколі не было — на іх я здорава з’эканоміў. Не прасіць жа ў Зоі... А пасля яшчэ тлумачыць Лі-Лі, чаму я ўраніцы голы быў, а нанач апрануўся.
Нешта трэба было неадкладна прыдумаць, але што прыдумаеш, калі немагчыма?..
— Ты мокры, потны ўвесь, — кладучыся, кранула мяне Лі-Лі. — Фу, пах які, ідзі спаласніся...
Яшчэ і пахну “прафесаршай”, кім яшчэ...
Пайсці пасля Зоі ў ванну, зачыніцца і мыцца ўсю ноч?.. Няхай ляжаць тут, ліжуць пальцы, лезбіянкі...
— Зоя, ты доўга яшчэ?.. — нецярпліва гукнула Лі-Лі, прыпадняўшыся і торгаючы мяне за дзягу, але з ваннай нічога ў адказ не пачулася, толькі вада шумела, і Лі-Лі пакуліла мяне на ложак. — Скідайся ты, яна надоўга, пасля разам памыемся...
Усё, нішто мне не дапаможа... Я ледзь не ўзвыў, як Максім... Але што выць сабакам, калі ў сабак такіх праблем не бывае...
— Пачакай, пахну сапраўды... Мокры ўвесь дзень, слабасць... — спрабаваў знайсці я выйсце, надумаць нейкую прычыну... Сцягваючы праз галаву потную кашулю, я ўспомніў нешта незразуметае пра Максіма і, каб час памарудзіць, проста так спытаў: