— А што, ты казала, яна з Максімам?..
— Ты не зразумеў? — расшпільвала мне дзягу Лі-Лі. — Спіць, як мы з табой.
Я аж галавой крутнуў з таго, які я тапор тупы, і так і застаўся з тупой галавой у потнай кашулі.
— З сабакам? З догам?
— Ну, ён дог, дык яна з догам і спіць... З кім ёй яшчэ спаць? Быў бы даберман, спала б з даберманам.
Тваю маць!.. А я пра прыстойнасць, пра жаданне, пра нешта большае — псіхалогію развёў!..
Філасофію, дао...
Усё адно ў адным...
Мне ўспомніўся Жорка Дыдзік з казой — і як каза абыякава пасля ўсяго глядзела на Жорку...
— Лі-Лі... — выцягнуўся я нарэшце з кашулі. — Твая маці — скоталожніца, а ты кажаш пра гэта, як пра нас з табой?.. І прыводзіш яе да мяне?..
— Дык ніякай небеспекі, — сказала Лі-Лі.
— Лі-Лі!..
— Што Лі-Лі?.. Развялі імпатэнцыю, дык што Лі-Лі?.. А то ты ўпершыню чуеш, што многія жанчыны з-за гэтага і заводзяць сабак!
— Але гэтыя жанчыны не спяць са мной!
— Адкуль ты ведаеш?
А праўда: адкуль?..
— Можа, і ты?.. Твой бацька сказаў, што ён па табе вые... Я чуў, як вые...
— Пад музыку?
— Пад музыку...
— Калі пад музыку, тады па мне...
— Што значыць, калі пад музыку, тады па табе?
— Ты не зразумееш...
— Чаму? Скажы, я паспрабую...
— Ён мяне любіць, калі ты можаш гэта зразумець, — зусім сур’ёзна паглядзела на мяне Лі-Лі. — А з Зояй проста трахаецца... А я не хачу, каб Зоя проста трахалася, я большага хачу для Зоі!
— З кім? З сабакам?
— З табой!
Я не вытрываў, схапіў яе за плечы і страсянуў.
— Ты мне пра сябе не адказала!..
Першы раз за ўвесь час я абыйшоўся з ёй грубавата — і яна прыпалохалася.
— Не! Аднойчы застала Зою, цікава стала, паспрабавала сама — ён мяне ўгрыз!
“Ён толькі аднойчы чалавека ўгрыз”, — сказаў Максім Аркадзьевіч.
Госпадзі, што гэта я раблю?... Чым займаюся?.. У бацькі высвятляў, ці спіць ён са сваёй дачкой, а цяпер у дачкі, ці спіць яна са сваім сабакам?.. Звар’яцець і не жыць...
— Дзе?.. Пакажы!
— Ды на задніцы, не шчупаў ты!..
— Ты ж казала, што з горкі раздрапалася!
— Дык і не палезла на тую горку!.. Кажу табе, што не...
— Я гатовая, што тут у вас?.. — спыталася Зоя. Яна выйшла з ванны і стаяла голая. Суцэльная, уся, колькі ёсць яе ў свеце, увасобленая ў адной жынчыне, голая эротыка. Асляпляльна голая. Я здагадваўся, што гэта можа быць асляпляльна, але што так... І яна з сабакам?.. Ну і сям’я... Клініка...
— Я таксама гатовы, — сказаў я, адпускаючы Лі-Лі...
Падняўшыся, я абмінуў Зою, не ўтрымаўся, каб не зірнуць на яе са спіны — і ледзь не накінуўся на яе ззаду, як Максім, як дог, як сабака... У паху ў мяне ўсё ўзбухла, нібы фея туды дзьмухнула, і я ўжо сам не сцяміў, якой сілай змусіў сябе заштурхнуцца ў ванну.
Тут мяне чакала яшчэ адна радасць... Такая асляпляльная, што куды там да яе ўсім папярэднім!.. Сцягнуўшы штаны, я ўбачыў, што ў мяне сапраўды ўсё набухла — і не ад таго, што фея дзьмухнула. Рана ад відэльца ў чатыры крапінкі нібыта і не балела, пабольвала, але ў корані раманчыка майго набрыняла такая пухліна, што раманчык з яе толькі беднай галоўкай віднеўся... І ўсё гэта страшна, злавесна сінела...
“Кранты нам, раманчык....” — адзінае, што здолеў я падумаць, склаўшы ў адно відэлец з “прафесаршай”, гангрэну з заразай, і крыкнуў, ратуючыся:
—Лі-Лі!!!
Я так крыкнуў, што яны абедзьве ўляцелі, Лі-Лі і Зоя — абедзьве голыя ведзьмы...
— Што? — першая ўляцела Лі-Лі — і адразу ўбачыла, што? — і з таго, што ўбачыла, аслупянела. — Што гэта?..
“Што? што? што?!.” — застукала мне ў скроні, а Зоя дробненька, як нядаўна я дробненька ўспацеў, пачала ўздрыгваць плячыма, грудзямі і жыватом, усім целам пакалочвацца і прыдушвацца дробненькім, з істэрынкамі, смехам:
— З ма-і-ім шча-а-сце-е-ем...
Праз паўгадзіны я ўжо быў у шпіталі — Лі-Лі хуткую дапамогу выклікала. Яна так крычала ў тэлефон, выклікаючы, што там падумалі, нібы я паміраю — і з насілкамі прыпёрліся...
Піянерскі лагер.
Шпіталь — тое месца, дзе, калі не памрэш, дык можна паляжаць ды падумаць — і шмат чаго пра сваё жыццё перадумаеш.
Напачатку на ложак шпітальны мяне і класці не хацелі, адпраўлялі з прыёмнага пакою ў вендыспансэр, уяўляеце: уночы да сіфілітыкаў... Лі-Лі такі гвалт усчыніла! Прыйшоў дзяжурны доктар, зірнуў на Лі-Лі — і мяне паклалі. Накалолі нечым на ноч, надавалі таблетак — і я заснуў.
Мне прыснілася, што ў нас з Лі-Лі дзеці, дзве дзяўчынкі гадоў чатырох. Толькі не зусім дзве, а як бы і адна, бо яны зрослыя бокам да боку, сіямскія блізняткі. Я не прысніў, як і калі яны нарадзіліся, а вось яны ўжо ёсць — светлыя галоўкі з кудзеркамі лялек. І я адчайна іх, бедных, люблю, невыносна люблю... І Лі-Лі іх любіць, яна прадае ўсе бацькавы кнігі па філасофіі, рэдкія, каштоўныя, з якіх можна вызнаць усё чыста пра дао, таму кнігі тыя незвычайна дарагія, так што грошай стае на аперацыю, каб разняць блізнятак. Мы едзем некуды за мяжу, у шпіталь, там блізнятак глядзіць дзяжурны доктар з прыёмнага пакою і кажа, што зробіць аперацыю, калі мы згодныя на тое, каб з дзвюх дзяўчынак засталася адна, бо на адну і на другую не хапае матэрыялу, ручак і ножак — у іх дзве ручкі дзве ножкі на дзвюх... І доктар прапануе: “Выбірайце, якую...” Я разумею ў жаху, што ён прапануе, а Лі-Лі, здаецца мне, не разумее, бо, хоць і плача, але паказвае на адну: “Гэтую...” — і доктар пазначае другую крыжыкам на лобіку, каб не пераблытаць... Я хапаю дзяўчынак, кідаюся з імі бегчы, мне патрэбныя няхай зрослыя, але абедзьве, як гэта адну адрэзаць?! — а Лі-Лі даганяе, вырывае іх у мяне, плача і крычыць: “Дзве — гэта ніводнай, выбірай!” — а я і распазнаць не магу, каторая з іх якая, настолькі яны падобныя і такія мае, толькі крыжык сцерці... Сціраю крыжык на лобіку ў адной, тады ў другой гэткі самы праступае, сціраю ў другой — зноў праступае ў першай, Лі-Лі даганяе і заходзіцца: “Выбірай!” — і я бягу і бягу з таго шпіталю з блізняткамі на руках, слізгаючы на паўсюль накіданых скальпелях і нажах, аступаючыся і страшэнна баючыся, што ўпаду — і на нож, на скальпель, разразаючы блізнятак... Так бег і баяўся, пакуль не прачнуўся...