— Лі-Лі, ад каго ты цяжарная?.. Ад Поля?
— Можа, і ад Поля, — не пярэчыць Лі-Лі. — А, можа, і не цяжарная, так што не буду нагаворваць.
— Ад каго?.. — паўтараю я, адчуваючы, што яшчэ трохі — і не вытрываю...
— Ад Аліка... — не міргаючы, дастае мне нутро Лі-Лі, якую я зараз заб’ю — і няхай са мною ўся міліцыі разбіраецца, але ў палату ўваходзіць санітарка і спрабуе адчыніць другую палову дзвярэй. Да верхняга шпінгалета яна на паўроста свайго не дацягваецца, аглядае нас, прымяраецца і кажа:
— Дзяўчынка, падскоч... Новага ляжачага сюды вязуць.
“Даскачашся ты ў мяне”, — думаю я, гледзячы, як Лі-Лі наўмысна, дурэючы, падскоквае да шпінгалета, хоць і без падскокаў магла б абыйсціся...
— Мне пара, — апускае яна шпінгалет. — Там бананы ў пакеце, перадай Росціку, мяне не пусцілі...
Ну вось скуль яна пра бананы ведае?..
За дзвярыма стаіць Алік, і Лі-Лі яго цалуе.
— У нас з табой сын будзе. Ці ты дачку хочаш?..
Алік, які хацеў пайсці з ёй, праводзіць, — замірае, камянее...
— Тады наступным разам, — выходзіць Лі-Лі.
— Дачка? — пытаецца санітарка. — Цырла якая выгналася! Мяне дзве — і ёй не шкодзіць.
— Алік, — прашу я, — дагані і скажы, каб болей не прыходзіла.
— Так і сказаць? — адмірае, вушам сваім не верачы, Алік.
— Так і скажы.
Алік, адкамянеўшы і трохі падумаўшы, сядае на ложак.
— Не... Чаго гэта я праз вашае свайму буду шкодзіць?
Ну, глядзі ты...
Прывезлі на той жа цялежцы, на якой вывезлі Адама Захаравіча, новага, як сказала санітарка, ляжачага, які, хоць і не ўставаў, задаваў такога храпака, што астатнія тры ночы ў шпіталі я ўжо амаль не спаў — і таму ніякія сны мне не сніліся.
У апошнюю ноч, ужо ў трэці раз пры мне, дзяжурыла Зіначка. Мінулым разам я ўгаварыў яе пацалавацца з Алікам, медсястра на тое і медсястра, каб дапамагаць хворым — не адной жа Лі-Лі цалавацца яго вучыць. Гэтай ноччу, не сплючы, я падумаў, а ці не развітацца з ёй — дзе мы пасля знойдземся?.. Перапачывала яна на канапцы ў ардынатарскай, і калі, зачыніўшыся, я прылёг да яе, нехта паціху паторгаў дзверы, замёр за імі і асцярожна пастукаў... Я ведаў, што гэта Алік, таму не асцерагаўся, і яна ведала, што гэта Алік, таму не баялася, рытуальна толькі шапнула не трэба, чаго я звыкла не пачуў, а Зіначка крутнулася ў руках маіх рыбінай, выслізнула — і з размаху ўшпіліла развітальны ўкол, ухапіўшы з-пад падушкі і ўсадзіўшы мне трохі ніжэй спіны шпрыц з такой іголкай, якая здалася мала меншай за мойго беднага раманчыка! “Ну, засранка малая!..” — сціснуўшы зубы, каб не закрычаць, падскочыў я і грымнуўся з канапкі на падлогу, дзе, стоячы на карачках, выглядаў, мусібыць, быком, якому ўвагнаў тэрэадор піку ў азадак, а Алік торгаў дзверы, заміраў за імі і асцярожна пастукваў, торгаў, заміраў і пастукваў — навучылі яго цалавацца...
— Хоць вы паводзілі сябе пахабна, — завёў нараніцы ў працэдурную палатны доктар, — мне ўсё ж здалося, што ў вас да той высокай юнай дамы... — ён зрабіў паўзу, аглядваючы раманчыка... — да той высокай юнай дамы прэтэнзіі значна большыя, чым просты секс.
Такой размовы ад яго ніяк я не чакаў, але, калі ўжо ён пачаў...
— Вам не здалося. Большыя.
— Мне не здалося... — Іосіф Данілавіч быў, здавалася, зусім задаволены. — Тады, значыць, здаецца вам.
Я не зразумеў.
— Што?
— Што прэтэнзіі ў вас... — ён палец узняў, уверх паказаўшы, і ў трэці раз паўтарыў з асаблівым нейкім значэннем... — да той высокай юнай дамы большыя, чым секс.
Мне сумнавата стала: я падумаў, што ён імпатэнт. І спытаў:
— У мяне як там з гаспадаркай?
Іосіф Данілавіч кінуў агледзіны.
— З ёй вы можаце прад’яўляць любыя прэтэнзіі каму-заўгодна. А вось з большым... — Ён глянуў насмешліва. — Вы ж падумалі зараз, што з маёй гаспадаркай нешта не тое?
Гэта збянтэжыла.
— Свае ў мяне клопаты...
— Падумалі, падумалі... Дык вось нармальна ўсё! Толькі ў мяне, як і ў вас, для большых прэтэнзій няма падстаў. Рэсурсаў. Энергіі. Батарэйкі селі...
— Я пайду?.. — падняўся я, і Іосіф Данілавіч не стаў затрымліваць.
— Як сабе хочаце, але можаце і паслухаць, гэта ў сферы вашых інтарэсаў... Жанчына недзе ў паўвека ўжо не можа зацяжарыць, нарадзіць дзіця. Калі разабрацца, гэта кара, бо яна яшчэ здольная, у адрозненне ад мужчыны ў паўвека, кахаць...
Я ўжо ішоў да дзвярай...
— А мужчына не здольны?
— А мужчына... тэарэтычна... здольны бацькам стаць хоць ва ўзросце Мусафаіла за хвіліну да смерці. Дык як, па-вашаму: мудрая прырода, пакараўшы... ну, ці скажам, абмежаваўшы жанчыну, не ўраўнаважыла гэтага, ні ў чым не абмежавала мужчын?