— Разумею, не хацелі ў гэта ўблытвацца. Імя, імідж, вы дастаткова вядомы чалавек, Раман Канстанцінавіч. Я, між іншым, адзін з вашых паклоннікаў... Але чаму грамадзянка Рутнянская ўтаіла, што вы заходзілі ў кватэру, як вы думаеце?
— Лідзія Паўлаўна?..
— Лідзія Паўлаўна.
— Не ведаю...
— Я пытаюся, як вы думаеце, чаму?
— Забылася...
— Забылася?.. Сына забілі, а яна забылася, хто?
— Хто — гэта хто? Вы што сказаць хочаце?...
— Тое, што яна не сказала. Калі б яна нечага не мела на ўвазе, некага ў нечым не падазравала, яна б сказала?.. Ну, заходзілі — і заходзілі, што тут таіць?
— У яе і дазнайцеся.
— Дазнаемся. Лідзія Паўлаўна жыла ў вас?..
Нават пра гэта данеслі...
Следчы, дапытваючы мяне, займаўся тым, што спрабаваў паставіць на кант пачак запалак — і ў гэтым месцы допыту мне стала малацікава, удасца яму фокус, ці не...
— Пакуль ты ў шпіталі быў, я ў людзей адных начавала, — кажа Лі-Лі. — Ты мяне пакрыўдзіў.
Яна ў людзей адных начавала — і я яе пакрыўдзіў!
— З усімі начавала?.. Ці з адным?
Лі-Лі — хіба я не лаюся? — плаўна адварочваецца. І столькі пагарды ў гэтым руху...
— Пакуль з усімі, — прамаўляе яна там, куды адвярнулася, і ўстае. — Я пайду.
Хай бы пайшла, мне нават трэба, каб яна зараз пайшла, яле ж не так... І я зноў усаджваю яе.
— Чым я цябе пакрыўдзіў?..
— Калі пытаешся, чым, дык тлумачыць без толку.
— Паспрабавала б...
— Не, без толку...
— І ты кожнага разу ў некага начаваць будзеш, як палічыш сябе пакрыўджанай?
— Не абавязкова. Можна іншае нешта прыдумаць...
— Што?
— Пакрыўдзі — і прыдумаю...
Мы сядзім з ёй у парку, у летнім рэстаране, дзе я прызначыў спатканне Ніне з дачкой і Марце з сынам. На мяне, як па ўсім выходзіць, могуць кайданкі начапіць, дык перад дальняй дарогай...
Ні Ніна, ні Марта, як нешта адчулі, спаткацца не адмовіліся, хоць я адразу сказаў, што будуць усе. Ніна толькі ўздыхнула коратка: “Усе, дык усе... Прыблізна не помніш, колькі ўсіх у цябе зараз?..”
Я прыйшоў гадзіны на дзве раней, каб зрабіць заказ, сюрпрыз, бо ведаю, каму з іх што да смаку, а Лі-Лі тут выпадкова: яна гуляла ў парку з Полем. З сіняком і з Полем. Поль развітаўся і падаўся, сіняк застаўся. Сіняк здзіўляе, глядзіш і думаеш: хто гэта так падскочыць злаўчыўся?..
— Добра, — кажу я Лі-Лі. — Ідзі.
Яна не разумее.
— Куды?..
Толькі што плаўна адварочвалася, сама пайсці хацела, і раптам не разумее, куды...
— Куды-небудзь, прыдумай... Туды, дзе начавала...
— Ты зноў мяне пакрыўдзіць хочаш?
— Не. Проста не хачу, каб ты тут была. У мяне спатканне.
Лі-Лі напружваецца.
— З Лідзіяй Паўлаўнай?
“Чаму з Лідзіяй Паўлаўнай?..”
— З Зіначкай.
— Не смяшы, — расслабляецца Лі-Лі. — Ты наўрад ці помніш, што мужчына і жанчына могуць сустракацца не толькі ў ложку...
Так... Што Зіначка, што Лі-Лі... Бабы.
Лі-Лі ведае, што ў парку спатканне Зіначцы я б не прызначыў — і гэта праўда. І я ўжо збіраюся сказаць ёй праўду, бо не трэба, каб Лі-Лі заставалася, яна зараз лішняя, зусім лішняя, але ў выгарадку рэстарана ўваходзіць Каміла, гумавай лялькай, ад чаго ніяк адвучыць не магу, падае на крэсла і ўся на ім раскідваецца...
— Фух, народу паўсюль, а вы ўдваіх... Мне пепсі... — І пытаецца ў Лі-Лі. — Ты ўжо ў нашай вялікай сям’і?
— Не, — адказваю я за Лі-Лі. — Яна тут выпадкова.
— Нават выпадковую даму не называюць займеннікам, сам жа вучыў, — адпівае пепсі Каміла. — А сіняк?.. Хіба гэта не сямейнае?
— Дык у вас сямейнае... — насмешліва здагадаўшыся, што да чаго, устае з-за стала Лі-Лі.
Каміла таксама падымаецца.
-- Ты куды?.. — І глядзіць на мяне непрыязна. — Раней ты хоць не біўся!
— Спаткаемся... — бесклапотна кідае Лі-Лі. Яна выходзіць з выгарадкі рэстарана на паркавую дарожку (Божа мой, як ідзе!.. шыю зламаць, азіраючыся...), Каміла даганяе яе:
— Пачакай, Лі-Лі! Ды пачакай ты!..
Дачку маю болей цікавіць, што ж такое здарылася ў Лі-Лі з секс- інструктарам, чым тое, для чаго як паклікаў бацька... Подбегам дагнаўшы сяброўку, Каміла абдымае яе — маленькая, Лі-Лі пад паху — і метраў за паўста ад рэстарана, каля мангалу, што курыць шашлычным дымком, яны сядаюць за столік. Праз хвіліну — нікуды далёка не падаўся, тут недзе туляўся — да іх падсаджваецца Поль... Што ж, сямейнае спатканне пачалося.
— Лухта гэта ўсё, Іван Ягоравіч, — локцямі па стале падаўся я да следчага. — І вы самі ведаеце, што лухта.
Следчаму ўдалося ўсё ж паставіць на кант пачак запалак, і ён перапытаў з задавальненнем:
— Лухта?.. А грамадзянка Ліскіна Зінаіда Сяргееўна паказвае, што вы ўзялі яе сілай, а калі яны вырвалася і збегла, дык і не ведае, што вы зрабілі з грамадзянінам Рутнянскім Ігарам Львовічам, які дапамог ёй ад вас вырвацца...