Я ўжо і не ведаю, ці хачу я ведаць, куды ты кожным разам падзяваешся, Лі-Лі.
Начаваць яна не прыйшла.
Раніцай пазваніў Крабіч і, ні за што не прабачаючыся, сказаў, што яго пасадзяць за спробу наўмыснага забойства, калі Росцік не забярэ заяву з міліцыі. Я купіў бананы і пайшоў да Росціка. Росцік папраўляўся, рукі падымаў, так што заяву мог і напісаць.
На тумбачцы каля ложка Росціка ляжалі бананы. Да яго прыходзіла Лі-Лі.
— Я жыд, а не малпа, — паморшчыўся на прынесены мной пакунак Росцік. — Вы што мне адны бананы цягаеце?..
— А ты б чаго хацеў?
— Бабу.
— Ромавую?
— Раманаву. Хоць адну адшкадуй, у цябе лішнія...
— А ў цябе з аналізамі як?
— Сексу недабор. З праламанай патыліцай страсць скразная...
Ён, канечне, за Лі-Лі заступіўся, яна яму пажалілася, яны з Лі-Лі жаляцца адно аднаму, але я зрабіў выгляд, што не зразумеў, і сказаў Росціку пра Крабіча.
— Лі-Лі ўчора была... — усё яшчэ нечага ад мяне чакаючы, цягнуў сваё Росцік і, нічога не дачаўшыся, спытаў:
— Ты маленькіх бабулек на вуліцы забіваеш?
Я адказаў, што на вуліцы не забіваю.
Росціка нібы зацікавіла тое, чаму я іх не забіваю, ён нават у вочы мне глыбей зазірнуць паспрабаваў, каб вызнаць:
— А чым ты мяркуешся, не забіваючы маленькіх бабулек?
— Нічым... Проста не забіваю бабулек. Ні маленькіх, ні большых, ніякіх.
— А я проста ніякіх заяў у міліцыю не падаю. І не падаваў ніколі.
— Скуль тады заява?
— У Шыгуцкага спытай. Думаю, ён з гэтага вялікі шум узняць збіраецца... Нацыяналіст хацеў жыда забіць. Яны цяпер нават за жыдоў супраць нацыяналістаў.
— І мы будзем дапамагаць ім ва ўладу выбірацца?
— Будзем. Бо жыдоў усё адно не выберуць.
— Хто ж мы пасля гэтага?
— Лабухі. Як былі мы, так і застаемся лабухамі, і нікім нам болей не трэба быць.
— Але ж гэта тое, чаго яны хочуць. Чаго чакаюць ад нас.
Росцік зазірнуў мне ў вочы яшчэ глыбей, здзіўлена.
— Ты пра гэта задумаўся, Ромчык?..
— Задумваюся патрохі... І што скажаш?
— Скажу, што супасці з тым, чаго ад цябе хочуць — вялікае чалавечае шчасце.
— Морда жыдоўская, — развітаўся я з Росцікам. — На работу выходзь, супадаць будзем.
На калідоры, стараючыся зрабіць выгляд, нібы выпадкова прабягала міма, стаяла, перабіраючы ножкамі, Зіначка. Нямала яна набегалася, пакуль падпільнавала мяне і няўмела здзівілася:
— Ой, вы тут...
Зіначка глядзелася гэткай спакуслівай цацачкай, што варта было забыцца, як яна ледзь не наскрозь прапарола мне пікай азадак. Я абняў яе за лялечны азадачак:
— Зіначка...
Яна застраляла вочкамі ўбакі па калідоры, нікога не было — і рук маіх не скінула.
— Зіначка, ты можаш зрабіць для мяне добрую справу?
— Магу, — сказала яна радасна.
— Зайдзіся ў палату і пацалуй майго сябра. Найлепшага.
— А пасля?.. — спытала Зіначка з меншай радасцю.
— Пасля пазвоніш мне дні праз тры — і спаткаемся.
— Чаму праз тры?..
— Ну, праз дзень-другі...
— А тэлефон?..
— Росцік ведае. Пацалуеш — ён табе скажа.
Зіначка скінула мае рукі:
— Не!
Не дае забыцца, што ў яе характар.
— Чаму не?
— Не, бо не!
— Ты крыўдуеш?
— Цацкі не крыўдуюць! А я для вас цацка жывая! Я каторы дзень... — і Зіначка прыкусіла губку, злавіўшы сябе на тым, што прагаворваецца.
— Ты са мной пацалавацца хочаш?
— Ды не хачу я з вамі цалаваццца!.. — крутнулася і пабегла па калідоры Зіначка, прыпынілася... — І болей не захачу ніколі!
Вось табе і па ўсіх пацалунках... А чакала, падпільноўвала... Пстрычка-запальнічка...
Непацалаваным вярнуўшыся ад непацалаванага Росціка, я пазваніў Шыгуцкаму, які параіў мне думаць пра сябе, а не пра Крабіча.
— Не ўсё ў цябе так проста, — сказаў Шыгуцкі. — З лабараторыі, якой загадваў Рутнянскі, дакументацыя прапала сакрэтная, а ён там быў за два дні да смерці.
— Дык што з таго?
— Толькі тое, што зараз гэтым Камітэт дзяржбяспекі займаецца, а не міліцыя. Тут нават я не магу пазваніць і даць адбой.
— І мной зоймуцца?
— І табой... Ты праходзіш па справе.
— Што ў такім разе рабіць?
— Табе падкажуць, — як намякнуў на нешта Шагуцкі. — Я пра цябе падумаю — і ты падумай. Пра суд падумай, пра турму... Гэта ж уся музыка ляснецца, га?..
Пра суд з турмой сказаў Шыгуцкі нібыта жартам, і ўсё ж ён падстрашваў мяне — і я не мог зразумець, нашто?
Пра суд з турмой я думаў і думаю.
З таго нямногага, да чаго я — па-за жанчынамі і музыкай — не абыякавы, дык гэта якраз да суда і турмы. Ну, цяпер яшчэ да Дао... Майго стрыечнага брата, найблізкага мне з усёй радні, судзілі ні за што і ні за што пасадзілі. Усе ведалі, што ні за што, за чужую віну — не хацелі гэтага ведаць толькі суд і турма. Мяне гэта чапанула, за самае нутро торгнула, і зацікавіла мяне жыццё, якім жывуць слугі закону: суддзі, пракуроры, следчыя... Асабліва суддзі — сярод іх найболей жанчын.