Палкоўнік Пойменаў служыў у ракетна-касмічных войсках. Кожнага разу, калі мы напіваліся, ён гразіўся, што апранецца ў парадную форму, з’явіцца на службу і распачне трэцюю сусветную вайну.
— Як ты наконт вайны? — пытаў палкоўнік. Я быў не супраць, але прасіў вайну не пачынаць, бо шкада дзяцей.
Пойменаў спрабаваў дазнацца, што гэта такое — дзеці? Растлумачыць я не мог, сам смутна помніў, што гэта такое...
Праз паўгода ў кватэру палкоўніка Пойменава ўвайшлі Марта і Росцік. Марта знайшла мяне, Лі-Лі, яна пайшла ад мяне, але не кінула...
— Анна... — выдыхнуў Пойменаў, адчыніўшы дзверы Марце і Росціку. — Ты вярнулася?..
— Ты вярнулася? — спытаў я Марту.
— Немку немец заняў, так што да жыда вяртайся, — сказаў Росцік. — Чым я горшы за палкоўніка?..
— Быць не можа, каб такая падобная!.. — вачам сваім не верыў, запрашаючы мяне ў сведкі, ашаломлены Юрый. — Гэта ж Анна, Раман?..
Я не ведаў, што казаць, што сведчыць, бо Анны Вазвышэнскай не бачыў, а фотаздымкаў яе Пойменаў не меў... Сказаў мне, што яны прапалі ў той дзень, калі ён не сустрэў Анну. Я спытаў: “Як прапалі?..” — і ён адказаў: “Самі па сабе”.
Скрыпка, Лі-Лі, не адразу стала скрыпкай, перад тым былі падобныя да яе віёлы, фідэлі, ліры, рэбабы... Ліра была з адной струной і без таліі. А самы старадаўні смычковы інструмент — раванастрон — гэта проста палка, дзве струны на ёй і цыліндр з тутавага дрэва, з аднаго боку абцягнуты скурай лускаватага вадзянога ўдава. Чаму скурай вадзянога ўдава — загадка, якую прыдумаў Равана, цар цэйлонскі... Струны на раванастроне з кішак газелі, смык ягоны з бамбуку. Чуеш, як гучыць?.. Во тут... Прыблізна так, я думаю... Раванастрону сем тысяч гадоў, гук раванастрона глухі, шаманскі, да гэтай пары граюць на ім вандроўныя будыйскія манахі.
Немагчыма ўгадаць у раванастроне ліру, віёлу, тым болей скрыпку... Ды ўсё ж яны з’явіліся, што ты на гэта скажаш, Лі-Лі?..
Ты не заўважала, што нечым падобная на Марту? А Марта на Ніну... Я раней не заўважаў. Выходзіць, заўважыла Каміла... І знайшліся мы, спаткаліся ў свеце не толькі таму, што ты з Камілай палічылі мяне за секс-гуру, разумееш?..
Калі нават Анна, якой я не бачыў, падобная на цябе, на Марту і Ніну, значыць, не выпадкова ўсё — і тады адносіны нашы занадта свабодныя, зашмат у іх волі, Лі-Лі... Лішак волі ў іх я адчуваю праз рэўнасць, а я не хачу ні пазбаўляць цябе волі, ні рэўнаваць, таму лепей мне пераадолець цябе ў сабе, Лі-Лі, каб лабухі з мяне не смяяліся... І Марта не казала працяжна: “У сорак два гады...” — а Ніна не дадавала: “Мог бы паразумнець”.
Я прыняў тваю волю, Лі-Лі, бо сам лічыў сябе вольным, Ніну і Марту ніколі не раўнаваў, не такая ў мяне прафесія. Пасля любога канцэрта ў любым горадзе столькі ўсяго ў ложак набівалася... дзе ўжо там было раўнаваць? Але нейкая іншая ў табе воля, Лі-Лі, нейкая іншая...
У Каміле таксама воля, ды гэта воля дзяўчынкі, якой волю дазволілі, а забарані — і волі няма. У табе ж нічога не забароніш, дык што мне з табой рабіць?.. Калі ўсім сваім жыццём я звык да таго, што нешта забараняецца, павінна забараняцца.
З табой я адчуў, як аварыйным мастом абрушваецца час... Некуды з маста трэба бегчы — і да былога берага бліжэй, чым да берага новага.
Ведаеш, як мы жывём?.. Не я з табой, а мы з Росцікам, Крабічам, Пойменавым, з нашымі вакальна-інструментальнымі ансамблямі і касмічнымі ракетамі... Мы жывём спінамі ўперад.
Уяві скрыпача на сцэне спінай да залы. “Ну, хай сабе, — падумае нехта ў зале. — Бзік, выбрык, эпатаж...” Толькі гэта яшчэ не ўвесь бзік, скрыпач стаіць і стаіць, граць не збіраецца. Ён кладзе на плячо скрыпку, уздымае смык, рука ягоная над скрыпкай завісае — і ён глядзіць і глядзіць на заднік, у пыльныя кулісы... Колькі такое можа доўжыцца?
Былы бераг трымае нас, бы ўрослых, над ім не ўзляцець, ад яго не адплыць, бо ён не час, а стан. Бераг новы аддаляецца, прастора між берагамі ўсё шырэй і шырэй — вось цябе і не відаць ужо на тым беразе, Лі-Лі...
Я страчваю цябе ў кожным імгненні, у якім не абдымаю, не цалую, у якім не з табой, не ў табе... Колькі можа доўжыцца такое?..
Я страчваю цябе нават у абдымках. Ты мая, пакуль б’ешся пада мной, струменішся і ласцішся, аддаючы мне, каб валодаў, сваю волю, а як толькі ўзлятаеш, уздрыгваючы ў асалодзе і выдыхаючы гукі палёту, ты ўзлятаеш не маёй і не маёй вяртаешся. Ведаючы гэта, цалуеш і кажаш: “Я твая...”
“Душа брата ёсць брат”, — працытаваў Максім Аракадзьевіч некага з кітайскіх філосафаў, калі ўгаворваў памяняць цябе на Зою. Я запомніў.