— З гэтага пісталета чалавека забілі! І забойства вешаюць на мяне! І пісталет гэты ў маёй кватэры!
— У маёй сумачцы, — на дзіва спакойна сказала Зоя. — Чаго ты так перапалохаўся?.. Я на цябе забойства не вешаю.
— Хто ты такая, каб вешаць!
— Ну, тады, скажам, я цябе не падазраю...
Мне здалося, што яна сказала гэта насмешліва, я павярнуўся і прайшоў на кухню, кінуўшы ёй:
— Ідзі адсюль, Зоя...
— Ты выганяеш мяне? — працокала яна за мной голая, у чырвоных басаножках на шпільках, з чырвонай сумачкай з пісталетам на плячы... Хоць ты трылер, хоць парнуху здымай.
— Я не цябе выганяю. Я выкідваю пісталет. Я не разумею, што адбываецца. Я адчуваю небяспеку. Я хачу пасядзець і падумаць.
— Згатуй каву, — сеўшы, прапанавала Зоя. — Аж пяць разоў: я, я, я, я, я... А я таксама не разумею, што адбываецца. Я таксама адчуваю небяспеку. Я таксама хачу пасядзець і падумаць. — Яна дастала пісталет з сумачкі. — Гатуй каву, а то заб’ю!
— Зоя, не гуляйся... Не цацка...
— І ты не гуляйся. Не задаволіў, дык хоць кавай напаі... Значыць, ты бачыў гэты пісталет?
Толькі цяпер да мяне дайшло, што з пісталетам я, як сказалі б следчы Патапейка ці падпалкоўнік Панок, пракалоўся. Можа, яна наўмысна з ім прыйшла?.. Але адпірацца ўжо не было сэнсу.
— Бачыў.
— У дзень забойства?
— Перад самым забойствам. Магчыма, за гадзіну, за дзве...
— Тады давай сядзець і думаць разам... Пра ўсё з самага пачатку.
Я паставіў кававарку на пліту.
— Апранемся давай спачатку. У адзежы лепей думаецца.
— Э, не, — паклаўшы пісталет на стол, паднялася і абняла мяне Зоя. — З тваім табуном... з жарабцом... з аглоблінай... з лейцамі... з бізуном тваім мне ўпершыню ў жыцці гэ-та-га так захацелася, як, мусіць, і павінна хацецца. І я буду голая з табой да той пары, пакуль не спазнаю, не адчую, чаго гэта я так захацела...
Яна саслізнула па мне, апусцілася на калені, мы стаялі каля пліты, на якой ускіпала кававарка, на стале ляжаў пісталет — і я ўспамінаў дурную гісторыю, двойчы расказаную Красевічам: пра бабу з мужыком, які пляснуў ёй гарачы блін з патэльні на спіну... На спіне Зоі чырванелі пасы ад вяроўкі.
— Не да таго, Зоя, — пагладзіў я яе па спіне. — Не да таго, думаць давай... Ты нават не ведаеш, як мне думаць трэба...
Але думаць яна не дала, жанчына наогул не дае думаць... Затое ўсё ў яе выйшла, без Герба Дзяржавы выйшла, і яна скакала на мне і пада мной, седзячы і стоячы, з правага боку перакідваючыся на левы, выцягваючыся ў струнку і скручваючыся змяёй, і тое, чаго яна захацела, выходзіла ў яе столькі, колькі яна хацела — Дартаньян ахрып ад брэху.
— У прастытуткі пайду, цяпер ніхто мяне не спыніць... — зусім нічога ўжо нарэшце не хочучы, шчасліва выдыхнула Зоя. — І толькі пра жарабца, і толькі пра аглобліну, і болей ні пра што не буду думаць... — Яна пацёрлася шчакой аб маё плячо і папрасіла: — Лі-Лі не кажы, я сама скажу. Ты не скажаш так, каб і яна была з гэтага шчаслівая...
Дзе яна, тая Лі-Лі, якая не ведае пра сваё шчасце?..
Дартаньян ахрып, я ледзьве жыў быў ад шчасця Зоі... Выглядала на тое, што дзвюх іх, маці і дачкі шчаслівых, для мяне, старога правакатара, занадта.
Калі прапала Канстанцыя, Атос не захацеў дапамагаць д’Артаньяну шукаць яе, сказаўшы, што не існуе ў свеце такой жанчыны, якую варта было б шукаць, калі яна прапала... Тым больш, здагадваючыся, дзе яна.
У мяне прапалі адразу дзве: Лі-Лі, пра якую Зоя здагадвалася, куды яна падзелася, і Лідзія Паўлаўна, пра якую здагадваўся я сам. Адну з іх, думаючы што заўгодна пра другую і ўсіх астатніх, трэба было знайсці... Так што наўрад ці ўсю праўду казаў д’Артаньяну Атос.
— Разам думаць — разам ведаць... — апранулася і села піць каву Зоя. — Усё тое, што паасобку ведаем. Расказвай...
Колькі жанаты я быў з Нінай, столькі яна мучыла мяне гэтым: усё мы павінны былі адзін пра аднаго ведаць і ўсё вырашаць разам. Штовечар, паклаўшы спаць Камілу, яна зачынялася са мной на кухні і пачыналася: скажы, раскажы... Дзе ты быў, з кім сустракаўся, пра што гаварылі... Сама пра сябе Ніна ўсё дарэшты расказвала, але што там было слухаць... У нас шмат завялося сумесных звычак, толькі звычка думаць і рабіць усё разам так і не завялася. Засохла, не расквітнеўшы, як Ніна ні палівала яе, як ні старалася... Свае праблемы я звык вырашаць ці сам, ці з людзьмі староннімі, не ўцягваючы блізкіх. Блізкім маім праблем са мной і без маіх праблем хапала.
— Расказвай, — нецярпліва паўтарыла Зоя. — Спачатку ты, пасля я... — Яна нахіліла галаву і, абцягваючы сукенку, слізнула па грудзях рукамі: — Чаго ты так глядзіш?..
Я падаў ёй люстэрка.