— Прасунь сваю трубачку...
— Каньяк скончыўся.
— А... Ну, не трэба...
— Гарэлку будзеш? Ці віно?..
— Гарэлку...
Яна пайшла ў глыбіню кватэры і доўга не вярталася. Мусібыць, вагалася, ці вяртацца. Я нават загадаў: вернецца — не вернецца... На яе месцы я б не вяртаўся.
Яна вярнулася з віном.
— Ён выпівае, вяртаючыся... А там гарэлкі ўсяго паўпляшкі. Падумае, што я выпіла...
— А пра віно не падумае?..
— Віно для яго не выпіўка...
Для каго яно выпіўка — віно?.. Крабіч яго проста вылівае. Хоць айчыннае, хоць французскае... “Ён (не помню, хто) праглынуў шамбэтрэн Кло-дэ-Бэз, як піва, працягнуў бакал за дабаўкай, і я наліў, радуючыся, што гэта не рышэбур...” Песня...
— Ты што там маўчыш?..
— Смакую... Смачнае віно...
— Смакуюць не шклянкамі...
— Няўжо шклянку высмактаў?..
— З верхам... Раскажы яшчэ што-небудзь...
— Табе не хапіла?..
— А што ты расказаў?.. Дзіцячую гісторыю нейкую... Можа, і перажываеш?..
— Праўду сказаць?..
— У нас ноч праўды...
Вось ужо нешта і ёсць у нас...
— Перажываю...
— Тады нашто расказваў? Ты п’яніца-мазахіст?..
— Не. Я і не п’яніца, і не мазахіст...
— А хто ты?..
— Ты ж сама сказала, хто...
— Нічога я пра цябе не гаварыла. Што я пра цябе ведаю?.. Я пра сябе сказала.
Нешта ўпала ў яе — мякка на падлогу шлэпнулася, і яна працягнула па-дзіцячаму пакрыўджана:
— Ну-у во-о...
— Трагедыя?..
— Бутэрбро-о-д... З ікрой паюснай... Я яе лыжкамі ем, так люблю, а тут апошняе намазала — і шлэп...
— Верхам уніз?..
— А то як... У блядзей усё так...
— Што ты на сябе нагаворваеш?.. Якая ты блядзь?.. Ты мужу хоць раз здрадзіла?..
— Ні разу... Не выйшла...
— Ну-у во-о... А туды ж, у блядзі... Заслугі нейкія трэба мець.
— Як у цябе?..
— Маіх табе не здабыць...
— І цяпер ты камандзір?..
Не абы якая дзяўчынка... Прасцей, чым Лі-Лі, чым Каміла, але не простая... Ды просценькіх па нашым часе — пашукаць...
— Больш, чым камандзір... Секс-гералісімус...
— Хто-хто?..
— Дачка мая лічыць, што я вярхоўны сексуальны настаўнік... Секс-гуру...
— У цябе і дачка ёсць?..
— І сын... Яму шаснаццаць.
— А ёй колькі?.. Ці хочаш, угадаю?..
— Ужо ўгадала...
— Дваццаць?
— Дваццаць...
— Абставіўся ты... А як дачка можа лічыць, што ты секс-гуру?..
— Па кітайскай філасофіі...
— Пры чым тут філасофія?.. Ты ж не спіш з ёй?.. Хоць я і пра такое чула...
Я таксама пра такое чуў... Віно змешвалася ўва мне з каньяком, падвясельвала, вызваляла і ад болю ў скронях, і ад усяго вызваляла, і ўжо дробязнай, смешнай здавалася толькі што расказаная, насамрэч дзіцячая, гісторыя — знайшоў што расказваць, з чаго гэта мяне пацягнула? — і малады, інтымна прыглушаны голас жаночы, сама прысутнасць жанчыны, хай за дзвярыма, але гэткімі тонкімі, што чуваць дыханне, плаўна зносілі мяне да таго, для чаго я, можа — няхай сабе бляддзю — і на пляцоўцы гэтай лесвічнай, начной, цёмнай, і ў непрасветным, бляцкім свеце гэтым з’явіўся, дзеля чаго, не шукаючы — лёсам, выпадкам — знайшоў Лі-Лі, толькі пра Лі-Лі больш ні слова, ні слова, не трэба болей пра Лі-Лі...
— Гэта я так, ні пры чым... Прыдумала — і лічыць... Ты ж прыдумала пра сябе, што ты блядзь, хоць ні разу мужу не здрадзіла...
— Дык пра сябе — не пра некага... І я не прыдумала, я сябе адчуваю так з-за яго... Разумееш?
Мне ўжо не надта хацелася нешта разумець...
— І даўно ты з ім?..
— Тры гады... Як школу скончыла...
— Цэлкай?..
— Гэта важна?..
— Для мяне не...
— А для яго важней за ўсё было... Цэлкай. Каб ведала, я б сама яе зламала...
— Што ведала?..
— Што будзе так, як ёсць... Я на цэлку гэтую і замкнёная. Ён зацыклены, дакрануцца да мяне не дае нікому... Калі б ён мяне не трымаў, адпускаў, і калі б я нават спала, з кім папала, я ўсё адно не была б бляддзю... А так расселася ўночы пад дзвярыма, дымлю, п’ю з мужыком нейкім, байкі ягоныя дзіцячыя слухаю — і ведаю, што блядзь...
Яна прагаварыла гэта такім спякотным шэптам, што я адчуў яе цела — імклівае, струменістае цела. Скрозь дрэва пранізвалася ягоная гарачыня, неспатольнасць, прага — і я спытаў:
— Лі-Лі, ты мастурбіруеш?..
Яна не заўважыла блытаніны, злучка ў імені...
— Лашчуся...
Ноч праўды...
— Ты голая?..
— У начнушцы...
— Скінь...
— Нашто?..
— Скінь, я хачу паласціццца з табой голай...
— А дзверы?..
— Не ў памеху...
— Тады і трусікі зняць?..
— І трусікі здымі...
Яна на момант стаіла дыханне, яе дыханне здзіўлялася таму, што яна вырабляе, але дыханне хацела, каб так дзіўна было, і праз паўзу яна задыхала часцей, паднялася, мы падняліся разам...