— Скінула...
— І трусікі?..
— І трусікі...
— Стаіш голая?..
— Голая...
— Зусім?..
— Зусім...
— Перад голым мужыком?..
— Перад голым...
— Незнаёмым табе?..
— Незнаёмым...
— Кончаная блядзь?..
— Кончаная...
— Для кончанай блядзі нечага не хапае...
— Не хапае... Чаго?..
— Таго, што робіцца не праз дзверы... Але мы зробім гэта праз дзверы, бо ты не блядзь... І дзвярэй паміж намі няма...
— Няма...
— Прыцісніся да мяне...
— Я прыціснулася...
— Мацней... Абдымі мяне...
— Абняла...
— Я не адчуваю... Дзе ты?..
— Тут... З табой...
— Уся са мной?..
— Да кропелькі...
— Цяпер адчуваю... Пацалаваць цябе?..
— Пацалуй...
— Якая ты пяшчотная... Такіх пяшчотных болей няма, ва ўсім свеце няма, толькі ты... Якія салодкія твае губы... Тонкая шыя... Мяккія плечы з гэтымі радзімкамі... я сцалую адну, нічога?..
— Нічога... Іх многа...
— Дзве на левым і тры на правым...
— Тры на левым і дзве на правым...
— І па адной на грудзях...
— На грудзях не было ў мяне радзімак...
— Я пасадзіў іх... Зняў з плячэй і пасадзіў... Круглыя якія ў цябе грудзі... Пругкія саскі... Ты не карміла дзіця, мяне чакала...
— Цябе чакала...
— І між грудзямі пахне пралескамі... Да самага жывата пахне... да пупка... і ніжэй, да ўзлеску... Я пагуляю ў ім?..
— Пагуляй...
— Шаўкавісты які... А пад ім нешта пульсуе, б’ецца... Крынічка?..
— Крынічка...
— І можна папіць?..
— Можна... Папі...
— Як хмельна... Хмельная крынічка з шаўковымі беражкамі... Я ў яе нырнуць хачу... Увесь-увесь хачу ўвайсці ў яе, колькі мяне ёсць...
— Увайдзі...
— Я абдымаю цябе?..
— Абдымаеш...
— За плечы?..
— За плечы...
— За спіну?..
— За спіну...
— За ўсё?..
— За ўсё...
— Не занадта моцна?..
— Не, можаш мацней...
— Так?..
— Так... Яшчэ мацней...
— Ты йдзеш да мяне?..
— Іду...
Я ўдарыўся ў дзверы — хмелем, жаданнем:
— Ідзі да мяне!.. Я так хачу быць з табой, салодкая мая, страсная, спякотная, увесь хачу быць, тут, тут, у табе, ва ўсёй табе, у глыбіні тваёй, я так цябе прагну, што ні раблю — пра цябе думаю, шукаю цябе, без цябе сумую, я жыць без цябе не магу, так кахаю, так хачу, каб ты мяне кахала, была са мной, нікуды і ніколі не знікала, была і была, толькі ты была, і нікога, апроч цябе, я жыць без цябе не магу, паміраю, ты болей не прападай, не прападай, будзь са мной, будзь, ідзі да мяне, Лі-Лі!.. — каханая, каханая, адзіная, адзіная — о-о-о...
— Ёй-ёй-ёй-ёй-ёй.. — тоненька, высока наклаўся яе голас на мой, — ёй-ёй-ёй... ёйёйёйёйёйёйёй... як соладка... ёй-ёй-ёй-ёй-ёй...
Я не кончыў — час палюцый маіх даўно мінуў... Але я быў з Лі-Лі, толькі што соладка быў з Лі-Лі... Я кахаю цябе, Лі-Лі, дзе ты падзелася?..
Ёйкаць за дзвярыма перасталі і шапнулі:
— Ламані...
— Што ламануць?..
— Дзверы... Яны тонкія...
— А пасля?..
— Пажар наладзім... Пажарным пазвонім, яны ўсё тут пераламаюць...
Гэты ўжо была б забаўка на ўсю ноч...
— Не, я пайду... Другім разам падпалім...
— Другім разам такога не будзе...
— Будзе... Дабранач... Дзякуй табе...
Я павярнуўся да лесвіцы, дзверы рванулі знутры:
— Раман!.. Раман Канстанцінавіч... Эй!..
Без пажара ў гэтым доме не абыйдзецца... Але без мяне, я пазабаўляўся нядаўна ў адным доме... І я рушыў з пад’езда на вуліцу.
Пакуль цягнуўся наш раман праз дзверы, ноч устала над Грушаўкаю ў поўны рост — іскрыстая, дрыготкая, з Млечным Шляхам, месяцам, сузор’ямі...
— Эй!.. — пачулася з-пад месяца. — А пакой паглядзець?..
Лілія, аблітая месячным святлом, стаяла на балконе... Як і ноч, у поўны рост стаяла — голая ў сузор’ях. Я адыходзіў, а яна свяцілася, фасфарыцыравала і раставала ў месячным святле...
Здань.
Велізарны, агромністы чалавек у чорным, шырачэзным — да краёў зямлі — плашчы ішоў, спяшаючыся, па балоце, у яго разборсталіся чаравікі, Лі-Лі сказала: “Трэба завязаць, а то наступіць і ў балота ўпадзе, балота выплюхне з берагоў і ўсю зямлю пакрые”. Велікан прыпыніўся, Лі-Лі стала завязваць адзін чаравік, я завязаў другі, велікан рушыў далей і падчапіў нас металічнымі наканечнікамі на борстках, і ў наканечніках тых, няшчыльна закляпаных, мы над балотам, як у люльках конусных, заматляліся. Велікан крочыў, балота страшна чвякала, ва ўсе бакі гразь ляцела, мы боўталіся, біліся адзін аб аднаго, учапіўшыся за борсткі, пакуль Лі-Лі не сарвалася, і балота імгненна — я міргнуць не паспеў — яе прыглынула. “Стой!..” — закрычаў я велікану, бо толькі ён мог з балота Лі-Лі выцягнуць, але велікан, ні на мяне, ні на Лі-Лі не зважаючы, ішоў і ішоў, цяжка сапучы, і мутна-шэрыя, як туман над балотам, вочы ягоныя па-вар’яцку зеўрылі ў далячынь, невядома што і каго ў ёй выглядаючы. Лі-Лі трэба было ратаваць, я адпусціў борсткі, сарваўся ў балота і праляцеў скрозь яго, бо яно аказалася не самім балотам, а змрочным, нізкім — велікану па калені — хмарыстым небам над балотам, само балота рассцілалася пада мной, і па ім, зноў разборстаныя, згубленыя, шлэпалі самі па сабе, набіраючы гразі, чаравікі велікана. Велікан, якога ўверх ад каленяў не віднелася за хмарамі, апярэдзіў, спяшаючыся, свае чаравікі, босаму ў балоце стала яму мокра, холадна, і ён стаяў, як бацян, паціраючы нагу аб нагу, чакаючы, калі чаравікі ягоныя да яго падыйдуць. Балота каля ног велікана надзімалася пухірамі, падобнымі на сытых чорных сабак, якія віскалі і скавыталі, нібы нацкаваныя на Лі-Лі, і ў шалёнай злосці адзін за адным лопаліся, разлятаючыся пухірчыкамі — сотнямі, тысячымі новых пухірчыкаў... Лі-Лі плёхалася ў балоце, намагаючыся як найдалей адгрэбацца ад пухіроў, ад сабак, але стуль, куды яна грэбалася, на яе наступалі чаравікі. “Шлэп... шлэп...” — шлэпалі чаравікі па балоце, і левы, той самы, які заборствала Лі-Лі, навіс над ёй — вось-вось апусціцца і расплюшчыць! Я з лёту ўдарыўся ў яго, і чаравік ледзь-ледзь, крышачку, але павярнуў убок — раздражнёна, нібы камар яго куснуў... Пакаціўшыся па чаравіку ўздоўж дзірачак для борсткаў, я пераскокваў з дзірачкі ў дзірачку, хапаўся і не мог ні за краі дзірак, ні за борсткі ўхапіцца, саслізнуў з наска і паляцеў пад падэшву — і падэшва апусцілася, накрыла мяне, прыдушыла і ўціснула ў балота...