Тлумачыць Росціку, што мяне не столькі да ўлады падцягваюць, колькі ў стукачы і правакатары цягнуць, было позна. Недагаворанае, як не аднойчы я заўважаў, наогул рэдка калі дагаворваецца. Ва ўсялякім разе так, як яно сказалася б адразу...
— На... — дастаў Росцік з-пад падушкі папку з паперамі. — Пячатку паставіш і аддасі Красевічу.
— Што гэта?..
— Дамова з фірмай, праз якую плаціць нам будуць. — Росцік усміхнуўся. — За культурныя паслугі...
— Не самі, значыць...
— Знайшоў дурных... У іх гэта проста: пазванілі — і плаці. Ці назаўтра праверка па ўсёй праграме — і турма. А ў турме сумна, ніякіх культурных паслуг...
— Скуль ты ведаеш?
— Адчуваю. Жыд, калі чаго не ведае, дык адчувае...
Мне здалося, што Росцік усё круціцца вакол недагаворанага. Я паспрабаваў вярнуць яму папку.
— Выйдзеш і сам гэтым зоймешся.
— Не бі ў аглоблі, Раман Канстанцінавіч, — з недагавораным у вачах сказаў Росцік. — Шыгуцкі настойвае, каб быў твой подпіс...
— Каб ледзь што, дык праверка — і турма?
Росцік, кіўнуўшы, спытаў з тугой габрэйскай:
— А ты як думаў?.. — І ўздыхнуў на развітанне. — Так што глядзі ва ўсе бакі...
Тады я паглядзеў на яго — і пакінуў яму папку.
На калідоры зірнуў я ў адзін бок, у другі — пуста... Зіначка кінула мяне, так я хутка зусім адзін застануся.
Не, не кінула мяне Зіначка — стаяла ў двары бальніцы з Алікам. Наскоквала на яго, нешта даводзіла... Алік — не ў бальнічным, з сумкай на плячы — не хацеў яе слухаць і адварочваўся.
— Хоць вы яму скажыце!.. — нават выгляду не зрабіла, што здзівілася, а значыць, не падпільноўвала мяне, Зіначка. — Яго выпісалі, яму падацца няма куды, хай бы ў нас пажыў, дык упіраецца!
Я б на месцы Аліка не ўпіраўся — такая Зіначка харошанькая... Лялька, якую хочацца ўзяць і за пазухай насіць.
Алік жыў з бацькам, маці два гады як памерла... Бацька запіў і, пакуль Алік ляжаў у бальніцы, прадаў хату і прапаў з грашыма. Алік схадзіў у міліцыю, там сказалі: “Прап’е грошы і аб’явіцца...”
— Я заяву напісаў, дык не ўзялі, — няўцямна паглядзеў на мяне Алік. — Як гэта так?.. Няхай нават п’яніца, але ж чалавек...
Больш у Аліка ніводнай роднай душы ва ўсім свеце... Не ведаючы, што рабіць, ён вярнуўся ў бальніцу, дзе яму растлумачылі, што тут не жывуць, а лечацца. Адна Зіначка яго пашкадавала...
Алік з-за яе і вярнуўся. Не такі ён дурненькі, каб не ведаць, што ў бальніцах не жывуць.
— А чаму ты ў Зіначкі пажыць не хочаш?
— Яна з маці ў палутарцы... Куды я туды пайду?
Мне было не да Аліка, зусім не да яго, ды не пакідаць жа хлапчука на вуліцы, маючы ключы ад двухпакаёвай кватэры, у якой жыве адзін сабака.
— Пайшлі са мной... Сабак не баішся?
— Куды вы яго?.. У сабачнік? — наскочыла Зіначка, нібы я выкрадаў у яе Аліка. Вось жа характару колькі ў такой малечы...
— Убачыш, калі з намі пойдзеш...
— Сабак не баюся... — пераступіў з нагі на нагу Алік . — У нас сабака быў — у будку не ўлазіў...
— Ідзеш з намі?.. — спытаў я Зіначку.
Зіначка падціснула губкі — кінула ж мяне — і ўсё ж кіўнула: “Іду...” На тое я і разлічваў, а то кідаць яна мяне будзе...
— Гляну, як Аліка ўладкуеце, — папярэдзіла Зіначка, каб я не падумаў чаго іншага.
Не да іншага мне, Зіначка, не да іншага... У мяне работы — лапатай не разгрэбці, канцэрт трэба майстраваць, вунь і дамова ўжо ёсць, я адзін, Росцік у бальніцы, Ігар Львовіч у магіле, падпалкоўнік Панок у камітэце дзяржбяспекі, Зоя ў Маскве, Лі-Лі невядома дзе, а ты думаеш, што я пра іншае думаю...
Я падумаў, што час губляю...
— Сама і ўладкуеш, — падаў я Зіначцы ключы з візітоўкай, пераправіўшы нумар сваёй кватэры на нумар кватэры Рутнянскіх. — Ведаеш, дзе гэта?
Зіначка, разгубіўшыся, залыпала ляльчынымі вачамі.
— А вы?..
— Мне на работу. Пабачымся вечарам, Алік.
Каля бальнічнай брамы спынілася таксі, якое заспяшаўся я пераняць — з машыны, нечым моцна заклапочаны, выскачыў палатны доктар Іосіф Данілавіч, павітаўся на бягу:
— Вам бы яшчэ раз аналізы здаць, Раман Канстанцінавіч... З днём нараджэння, Зіначка! Падарунак за мной...
Зіначка паружавела і пагразіла ўслед Іосіфу Данілавічу кулачком. Як мне падалося, трохі дэманстратыўна пагразіла...
Ці не з ёй праблема ў Іосіфа Данілавіча?.. З генам кахання...
— Едзеце? — спытаў таксіст, убачыўшы, што я затаптаўся каля машыны. Не рабіць жа мне выгляд, нібы не расчуў таго, што сказаў Іосіф Данілавіч...
Дзень перастаў быць проста днём, стаў днём нараджэння.
Некуды ехаць трэба было — мы селі ў таксі. Таксіст быў той жа, што вазіў мяне ўночы. Ён што — не спаў?..