— Дык у цябе свята, Зіначка?
— І мне не сказала... — адсунуўся ад Зіначкі Алік. — Я б не замінаў...
— Вы... — пачаў пазнаваць мяне таксіст.
— Не, я брат.
Таксіст не зразумеў.
— Чаму вы брат?..
— Бо за сябе заўсёды даражэй плаціць даводзіцца.
Засмяяўшыся, таксіст сказаў чамусьці:
— Гэта не Масква. Куды едзем?.. На могілкі?
— Вас пазнаюць усе... — знайшла нарэшце, што сказаць, Зіначка. Я не стаў пярэчыць, а таксісту было ўсё адно.
— У рэстаран, — вырашыў я, прыдумаўшы найпрасцейшае. — Выйшла так, што ў нас свята.
Зіначка запрацівілася:
— Не! У мяне дзень нараджэння ўвечары!
Таксіст зноў засмяяўся — ён, відаць, усе ж паспаў.
— Вечар нараджэння ў яе... Далёка табе яшчэ да вечаровай...
— Да вечара і загуляем, — паабяцаў я. — Да ночы.
— Я не люблю рэстараны!
— Тады куды?..
— Нікуды. Туды, куды Аліка — і нікуды. Мяне дома чакаюць.
За рашучасцю ў голасе Зіначкі рашучасці было не надта...
— Значыць, да цябе едзем. Недзе ж трэба адзначыць...
Зіначка насцярожана не паверыла.
— Вы ў госці да нас?..
— Калі запрашаеш...
Я сказаў гэта, каб падражніць Зіначку, а яна раптам рашуча распарадзілася:
— Вуліца Чыгуначная! Ой, як мамка ўзрадуецца!..
Ну, дзе дачка, там і мамка... Па жыцці ў мяне так.
— Ехаць? — спытаў таксіст. — Ноч праездзілі — цяпер дзень... Мяне Віктарам завуць.
І чаго ён, такі вясёлы, каля могілак стаяць баяўся?..
— Зіначка, у мяне работы — лапатай не разгрэбці...
— А лапата ў рэстаране?.. — крыўдліва спытала Зіначка. — Я запрашаю — вы ж самі напрасіліся...
Сапраўды, яна запрашае — і я сам напрасіўся.
— Едзем, Алік?
Я чакаў, што Алік, як звычайна, засаромеецца і адмовіцца... Алік засаромеўся, расшпіліў сумку і дастаў пакамечаны букецік рамонкаў.
— Каля хаты нарваў... Не ведаў, што ў цябе дзень нараджэння, але так нават лепш...
— Алік!.. — расцалавала яго Зіначка. — Як я рамонкі люблю!
Алік зніякавеў, хоць цалавацца яго вучылі і Зіначка, і Лі-Лі.
Гледзячы на Зіначку, можна было паверыць, што яна болей за ўсё на свеце любіць рамонкі... Калі я дарыў кветкі Марце, Марта казала: “Вазьмі вазу і пастаў дзе-небудзь...”
Каб я не думаў, што магу нешта крануць у ёй такой драбязой.
Рэдкая жанчына. Нават сярод немак.
— Паехалі, — сказаў я таксісту. — Праз магазін.
У вітрыне магазіна стаяла лялька з тортам на руках. Не манекен, лялька — ростам з Зіначку і падобная на яе. Грудкі тырчком, спінка роўна, попка кругла...
— Вы што, гэта афармленне! — ледзь бровы не зламала прадаўшчыца, нібы я не ляльку, а яе купіць надумаў. Давялося ісці да дырэктара — я ўжо не бачыў іншага падарунка.
— Ой... — толькі і змагла выдыхнуць Зіначка, калі я пасадзіў побач з ёй ляльку, а таксіст сказаў:
— Як з секс-шопу... Гумовая?
— Як сястра... — здзівіўся Алік.
— Гэта мне?.. — асцярожна пагладзіўшы ляльку па валасах, спытала Зіначка. — Я для вас больш не лялька?..
— Не лялька, — адказаў я. — Ляльчына сястра.
Па Чыгуначнай праязджалі міма Грушаўкі, на тралейбусным прыпынку прамільгнулі Крабіч з братам-міліцыянтам. Брат быў у форме і трымаў Крабіча пад локаць — Крабіч, мусібыць, не цвёрда стаяў на нагах. Збоку можна было падумаць, што яго затрымала міліцыя. Збоку шмат пра што можна падумаць не так, як яно ёсць на самой справе.
— Чакайце, — папрасіла Зіначка, калі мы пад’ехалі да яе дома ў канцы вуліцы і падняліся да дзвярэй кватэры. — Падыміцеся яшчэ на пралёт...
Яна паставіла ляльку перад дзвярыма, пазваніла і ўзбегла да нас.
У адрозненне ад тых дзвярэй, праз якія кахаўся я з Ліляй, гэтыя былі з вочкам, у якое глянулі і адчынілі.
— Ключы згубіла?..
Зіначка далонькі на грудзях сціснула ў захапленні.
Я хоць і так сабе кампазітар, лабух, але з абсалютным слыхам. І я адразу ўспомніў голас, які спытаў: “Ключы згубіла?..” Пералівіста-віхлясты і адначасова млявы, безнадзейны...
Маці Зіначкі пазнала ў ляльцы дачку, а я ў голасе — Стэфу. Адну з выпадковых спадарожніц жыцця, з якімі сустракаўся на Грушаўцы ў доме Крабіча.
Кругамі водзіць нас жыццё...
“Ой, як мамка ўзрадуецца!..”
Хударлявая, маленькая жынчына ў дзвярах толькі аддалена нагадвала Стэфу... Яна змянілася болей, чым яе голас... Значна болей...
— Ты ў чым гэта апранутая?.. — ступіла да лялькі Стэфа, кранула яе, і лялька павалілася дагары — галавой аб прыступкі. — Божа мой! Зіна!
Стэфа, нічога яшчэ не разумеючы, кінулася да лялькі, падняла, ашаломленая...
— Гэта лялька, мамка! — скацілася ўніз Зіначка і паспела падхапіць маці, якая страчвала прытомнасць. — Лялька, падарунак!..