– Ты куды лапы цягнеш, крактавенне смярдзючае?! Ты што, не бачыш? Ты што, не бачыш? Тут паненка.
І ляснуў вольнай рукой па лапе Канцлера.
– За гарачы камень хапайся, а не за нашых дзяўчат. Не для цябе!
– Чаму? – пацепнуў плячыма Канцлер. – Менавіта для нас. Усе вы тут для нас. Усе вы тут для нас, а потым для забыцця... Ану, варта.
Лемуры навобмацак пайшлі да Вылівахі.
– Пастаўце яго на калені, – спакойна сказаў Канцлер.
Слепакі набліжаліся, мацаючы рукамі паветра. Дзяўчына ў жаху прыціснулася да Гервасія. Вязні ладдзі таксама ціснуліся да яго, каб быць разам. А ён з адчаем глядзеў на няўмольнае кола, якое ўсё сціскалася і сціскалася.
І раптам ён успомніў, як не выносіць самай маленькай гарачыні вечна халодная луска рыб. А ўспомніўшы, сарваў з грудзей зыркую, як жарынка, кветку шыпшыны і пачаў вадзіць ёю вакол сябе. Лемуры набліжаліся.
Але вось завагаўся адзін... другі... трэці. Чацвёрты раптам зрабіў крок назад... Пачалі адступаць і другія. І тады Выліваха зарагатаў:
– Што, хапілі, як сом гарачай кашы?! Куды ісці, хамаўё?
І сам рушыў на чале калоны праз варожы строй...
...Іх прывялі ў пакой з голымі сценамі, прыймовы пакой Смерці. Толькі двое дзвярэй было ў ім: тыя, праз якія яны прыйшлі, і другія, куды яны павінны былі пайсці і знікнуць. Канцлер падышоў да вартаўніка ля другіх дзвярэй і сказаў яму:
– Перадай, у моры ўзбунтавалася ладдзя Роспачы. Я загадаў арыштаваць Перавозчыка. Але гэтыя бандыты ўсё адно гарлаюць песні, як п’яныя, і лаюцца, як матросы, і, калі праходзілі праз браму Жаху, назнарок пачалі стрэламі апаганьваць святое месца.
– То чаму ў іх не адабралі гакаўніцы? – непаразумела спытаў вартаўнік.
– Гэтыя гакаўніцы ў нас можна адабраць толькі з жыццём, хлопец, – сказаў Выліваха.
Вязняў пакінулі адных. Яны чакалі гадзіну, і другую, і трэцюю і, напэўна, палі б духам, каб не Гервасій. А той толькі галавою хітаў:
– І тут не лепей, чым на зямлі.
З рук людзей раптоўна самі сабою пачалі звальвацца ланцугі, і ўсе зразумелі, што настаў судны час. А потым у дзвярах устаў вартавы і агаласіў:
– Выліваха Гервасій, жыцця – трыццаць тры гады.
Гервасій узняўся з лавы і абвёў вачыма свой мяцежны хаўрус.
– Смялей, хлопцы... Мне весела было з вамі.
– Я з табой, – сказала дзяўчына. – Мне страшна будзе без цябе.
– Чаго, дурная?.. Кінь... Гэта нядоўга... На вось, вазьмі кветку, каб не было так самотна, калі пойдзеш туды...
Ён пагладзіў яе па галаве і падумаў адно толькі слова – “шкада”. А потым падміргнуў людзям нахабным левым вокам і, бяззбройны, без кветкі, накіраваўся ў смяротны пакой.
Пакой быў высокі, як касцёл, і вострыя скляпенні губляліся ў цемры, а за стральчастымі вокнамі ляжала вечнае цямноцце. І пакой быў пусты – толькі стол, ды два крэслы, ды шахматная дошка на стале.
Сцены былі ўсе абцягнуты шэрым пыльным сукном. Проста перад Вылівахам, у дальнім муры, былі нізкія цёмныя дзверы, самыя апошнія, якія існавалі і ў свеце Памяці і ў свеце Забыцця. Усю тую сцяну і дзверы засноўвала павуцінне. Як чорныя бліскучыя праменні, беглі ва ўсе бакі ніці таўшчынёю з руку. І, як пачварнае чорнае сонца, сядзеў у збегу гэтых праменняў кашлаты велічэзны павук са срэбным крыжам на спіне – Арахна, якая тчэ павуцінне вечнасці.
А за сталом у адным з крэслаў сядзела і маўчала Смерць.
– Добры вечар у хату, – сказаў Выліваха.
– Ты што ж гэта, Гервасій? – сказала ўрэшце Смерць. – За ўсю маю дабрыню, за кветку, за апошні глыток віна, які я дазволіла табе, ты ўзбунтаваў ладдзю Роспачы.
Выліваху раптам стала смешна.
– Ты накшталт нашага вялікага Канцлера, – сказаў ён. – Здзірае апошнюю шкуру і яшчэ патрабуе, каб яму за гэта крычалі “дзякуй!“. Начальства, відаць, паўсюль аднолькавае.
– А ты што, не чытаў Эклезіяста? Што было, тое будзе, і няма нічога новага пад сонцам.
– Мяне ён неяк не цікавіў. У мяне не так многа было часу, каб выдаткаваць яго на розную лухту.
– А бунтаваць ладдзю? А ганьбіць Перавозчыка і Канцлера? А разганяць маю варту? А паганіць браму Жаху?
– Мы – людзі, – сказаў Выліваха.
Смерць усміхалася:
– Шмат ты цяпер паспееш са сваім людствам... Ну, як табе твая суседка? Бачыш, я назнарок не хацела табе перашкаджаць. Сама дабіралася да месца.
У нахабных і вясёлых вачах Вылівахі раптам з’явілася страшэнная пагарда.
– Дагэтуль я думаў, што здзекавацца можа толькі жыццё. І гэта было адзіным апраўданнем таго, што ты існуеш, Смерць.
– Бачыш, магу і я.
– Бачу. І таму ўспамінаю жыццё з яшчэ мацнейшай пяшчотай... Досыць. Кажы, куды ісці?