Тадзік слухаў пані Магду і ніколі не перабіваў. А ёй падабаўся такі ўдзячны слухач, пры якім яна магла і паплакаць, і пажурыцца, і пажаліцца. Пры гэтым была перакананай, што ён не пойдзе пісаць даносы, бо думае гэтак жа, як гаспадыня, і прагне вызвалення Польшчы ад захопнікаў. Хлопец прызвычаіўся пад яе голас згадваць сваіх бацькоў, маленства, сяброў і пачуваўся ў прыемным асяродку. Служба ў яго была не цяжкая. Час ляцеў хутка. Непрыкметна настала прадвесне, а ён усё насіў лісты на пошту, або паперы на вакзал да начальства і ў іншыя розныя канторы. Прыглядаўся да супрацоўнікаў розных устаноў, пра ўсё, што заўважаў, раз на тыдзень, па пятніцах, расказваў пану Руткоўскаму. Той слухаў, нешта удакладняў, перапытваў, прасіў лепш прыглядацца да немцаў, пры нагодзе падслухоўваць іхнія размовы, каб мець як мага больш інфармацыі пра намеры ворагаў. Тадзік стараўся. Заўважыў, што намеснік каменданта вакзала абыякава прымае ад яго паперы, гідліва адкідае ў бок, тое, што належыць перадаць уласнаму начальніку і расказаў пану Руткоўскаму. Той хваліў хлопца за кемлівасць, а Тадзік здагадаўся, што палякі шукаюць сярод нямецкіх служакаў нездаволеных службаю, заробкам ці мала яшчэ чым, каб выкарыстаць іх у сваіх мэтах і пачаў яшчэ пільней прыглядацца да гітлераўцаў, а заадно вывучаў горад, запамінаў паламаныя платы, дзе можна будзе пры выпадку схавацца, пралезці ў шчыліну і затаіцца. Адна такая дзірка ў плоце вельмі дапамагла яму выратавацца самому, а яшчэ і Сяргею Клімчуку, якога выпадкова сустрэў на рынку, куды вясковец прывёз прадаваць сыр і масла. Хлопцы павіталіся, пацікавіліся адзін у аднаго, як жыццё-быццё. Сяргей паскардзіўся, што партызаны забілі брата, які служыў паліцаем і меў хоць які заробак, а цяпер яны з маці і малодшым братам не маюць ніякіх сродкаў да існавання. Таму, як толькі ацялілася карова, пачалі збіраць смятану, каб збіць масла, ды насушылі сыру, чым ён зараз і гандлюе. Да ўсяго маці апошнім часам скардзілася, што вельмі галава баліць, трэба было шукаць якога доктара ды купляць лекі. Раптам над рынкам узняўся галас. Тадзік адразу здагадаўся, бо ўжо ведаў ад пані Магды пра такія выпадкі на рынку.
– Сяргей, аблава, бяжым! – крыкнуў ён і пацягнуў хлопца за руку.
– Куды? Што? – няўцямна спытаў той.
– Немцы хапаюць людзей, каб вывезці ў Германію.
Сяргей у момант скідаў у торбу кругляшы масла і сыру, раскладзеныя на палатняным рушніку, і кінуўся ўслед за Тадзікам. А той кіраваўся да дзіркі ў агароджы, якую даўно прыкмеціў і меў у запасе на ўсялякі выпадак: раптам сам трапіць у аблаву. Ззаду за імі каціўся вал чалавечых галасоў, які ўсё нарастаў, таму хлопцы беглі з усяе сілы. Праслізнуўшы праз агароджу, Тадзік агледзеўся, убачыў немца, які стаяў зводдаль спіной да яго, жэстам паказаў Сяргею, каб ён рухаўся ціха і слізгануў за бліжэйшую будыніну, Сяргей памкнуўся за ім. Ледзь ён паспеў шмыгнуць за рог будынка, як прагучала аўтаматная чарга, якая быццам падхліснула хлопцаў. Рынуліся ўперад, хаваючыся між пабудоў да воданапорнай вежы, адтуль кінуліся да высокай агароджы былой гімназіі, дзе цяпер размясціўся нямецкі шпіталь для вайскоўцаў. Толькі тут яны прыцішылі крок і азірнуліся. Ніхто іх не даганяў. Аднак хлопцы хутка пашыбавалі па вуліцы, далей ад рынка, каб не нарвацца на яшчэ якую непрыемнасць.
– Па табе стралялі, не зачапілі? – спытаў Тадзік.
– Як быццам не, – адказаў Сяргей аглядаючы сябе. – Глядзі, торбу прашыла куля навылёт, сыр патрушчыла, – канстатаваў ён, зазірнуўшы ў кайстру. – Давай яго з’яму. Усё роўна пакрышыцца.
Хлопцы са смакам жавалі сыр ды з насцярогаю паглядваючы па баках.