— А задумалі мы, суседачак, думу вялікую.
— Ага, вялікую.
«Вялікія думы з лесу ды вады, — падазрона азірнуўся па баках палявік. — Тут трэба быць асцярожным.»
— Задумалі мы, братачка, зрабіцца ласкавымі ды спагадлівымі.
— Чуйнымі і добрымі.
— А да каго? — асцярожна пацікавіўся палявік.
— Да ўсіх. — шчыра-шчыра мовіў вадзянік.
— Да ўсіх. — сумленна-сумленна прызнаўся лесавік.
«Тут нешта не тое, — упэўніўся палявік. — Ох, не проста ўсё гэта.»
— Зрабіцца ўважлівымі, мілымі, чулымі, — гнуў сваё вадзянік.
— Па-чалавечы даравальнымі, — азваўся лесавік.
— Праніклівымі, — летуценна ўздыхнуў вадзянік.
— Хітрымі, — утрапёна прашаптаў лесавік.
— Чаго? — узбурыўся палявік. — Вы і так праніклівыя і хітрыя. Што адзін, што другі.
— Ой, не! — схамянуліся сябры-суседзі. — Без гэтага. Але зрабіцца добрымі ды спагадлівымі сапраўды вельмі-вельмі хочам.
— Дык за чым жа справа?
— А парай ты нам, суседачак, ці ж няма на свеце такіх чараў-цудаў, каб у адзін момант.
— Узяў ды зрабіўся добрым. І ўсё тут!
Пачухаў патыліцу палявы валадар. Як жа гэта, каб раптоўна ды паласкавець. Асабліва вадзяніку ды лесавіку. Што ж тады, і на палеткі ягоныя сквапна пазіраць не будуць? Не можа так стацца. Але ж просяць, ледзьве не плачуць.
— Ты ж, палевічок, свет бачыш, усё ведаеш-чуеш. Дык ты ж нам падкажы. А мы ўжо ў даўгу не застанёмся.
«Значыць, цвёрды ў іх намер. Дапамагчы, ці што. Але, як толькі падумаў пра дапамогу палявік, зрабілася яму крыўдна-крыўдна. Суседзікі-братачкі, ці бачаце, лепшымі хочуць быць, а ён што, за іх горшы? Не, зусім не горшы! Хоць і валадарства небагатае, ды ж такое вялікае!»
— І я хачу зрабіцца добрым! Чаму гэта толькі вы? — паказаў сваю крыўду палявік.
— Чаму гэта ты? — не саступіў лесавік.
— А чаму ты? — насупіўся палявік на вадзяніка.
— А чаму я? Га? — перапытаў вадзянік у лесавіка.
— Таму што ты — самы разумны, — не міргнуўшы, адказаў лесавік. — Каму ж, як не табе.
— А вы чаго да мяне прылаўчыліся? Думаеце, што я стану добрым, і вы за мною? — адчуў павагу да сябе вадзянік, тупнуў мокрай нагой, адразу ж выбіўшы лужынку.
Яе адразу глынула перасохлае поле, як папрасіла яшчэ.
— Што ты гразі мне напускаеш! — не стрымаўся палявік.
— Якой такой гразі? Глеба стала, што камень. Дажджу просіць, — паважна адказаў вадзянік.
— Дык дажджу, а не вады! — фыркнуў, нібы кот, палявік.
— Браточкі-суседзікі, — усхапіўся лесавік. — Навошта ж нам зноў сварыцца. Да таго ж вядома даўно, што дождж — гэта таксама вада.
— Але ж, вада, — упэўнена мовіў вадзянік. — Гэта я, вадзяны валадар, табе кажу.
— Ну, можа, і вада, — пагадзіўся палявік, ужо зразумеўшы, што трохі даў маху. Трэба было ў чым іншым вадзяніка звінаваціць. Ці лесавіка. Ці абодвух. А самому, пакуль тое ды сёе, зрабіцца добрым і шчырым. Ах, не дакумекаў! Шкада, шкада!
— Слухайце, браточкі-суседзікі, — веў між тым далей лесавік. — А давайце ўсе трое зробімся і ласкавымі, і спагадлівымі. Так яно і лацвей, і цікавей.
«Ага, лацвей, — падумаў вадзянік. — Захапіць лесу палявое валадарства. Зашумяць сасёнкі з бярозкамі.».
«Ага, цікавей, — упэўніўся палявік. — Захапіць лесу вадзяное валадарства. Дачыста выпіць, а на тым месцы бярозы з сасёнкамі вырасціць».
— Не можа быць, каб мы на тры галавы ды такую справу не здужалі! — лесавік пляснуў у далоні.
— Ат, чаго там, здужаем, — плюхнуў і вадзянік мокрымі рукамі, абпырскаўшы і палевіка, і лесавіка. — Ды толькі як?
— Як?
— Можа так.
— Не!
— А можа.
— Не!
— І не думай!
— Ды я і не думаю!
— Вось і не думай!
— А я ведаю, ведаю!
— Не, не ведаеш!
— Не ведаеш!
— А вось жа ведаю! — аж падскочыў ад радасці палявік. — Нездарма ж я чаго толькі не бачыў, чаго толькі не чуў, чаго толькі не чуў, чаго толькі не бачыў!
— Ну! Кажы!
— Кажы!
— Ходзіць-вандруе па белым свеце непрыкметны цёмны-цёмны чарадзей, — распачаў палявік, зручна ўладкаваўшыся ў высыхлай траве, а лесавік і вадзянік слухаюць, утаропіўшыся. — Але не злы, не помслівы.
— Цёмны чарадзей, вох.
— Цёмны-цёмны, буль-буль.
— Зоры ў ягоных вачах, — аж паказаў на неба палявік.
— Зоры ў вачах, вох.
— Зоры, буль-буль.
— Вецер у ягоным сэрцы, — шырока гайдануўся палявы валадар, як бы спрабуючы паказаць вецер, але толькі выцяўся патыліцай аб зямлю. Праўда, тут жа падхапіўся.
— Вецер у сэрцы, вох-вох, — прыцмокнуў ад захаплення лесавік.
— Вецер, вецер, буль-буль-буль, — зачаравана ўсхадзіўся вадзянік.
— А нікім нязведаныя, а нікім няходжаныя шляхі пад нагамі, — аж прыўстаў заўзяты бай.
— Нязведаныя шляхі, вох.
— Нязведаныя шляхі, буль.
— Прыходзіць цёмны чарадзей туды, дзе болей за ўсё патрэбны цуддзіва.
— Цуд, вох.
— Дзіва, буль.
— Нечакана з’яўляецца там, дзе плач, дзе гора.
— Плач, вох.
— Гора, буль.
— Зайграе той чарадзей на незвычайнай скрыпцы. Кажуць, дарунку самога вялікага Сварога.
— Скрыпка, вох.
— Дарунак, буль.
— Як толькі дакранецца струн чарадзей, адразу станецца ўсё чыста гэтак, як ён захоча.
— Вох.
— Буль.
— Ну чаго вы, боўдзілы, вочы прыжмурылі? Вось і ўвесь сказ, — жвавы палявік лёгка ўсхапіўся на ногі.
— Вох?
— Буль?
— Вох, буль, — перадражніў палявік. — Падумайце лепей, як нам гэтага чарадзея ды перастрэць.
— Ці злавіць, — прыемна ўсміхнуўся «вох».
— Ці змусіць нам служыць, — з веданнем справы пацёр рукі «буль». — Няхай на скрыпцы дзень і ноч іграе, робіць усё, як мы захочам.
— У палон узяць, — знайшоўся і красамоўны бай, які пакуль што пагаджаўся хоць бы дзеля таго, каб зрабіць усё па-свойму.
— Вох, — узрадаваўся лясун-лесавік. — Я ж ведаю, як.
— Буль, — як не пагадзіўся вадзянік. — А я ведаю?
— Ведаеш, ведаеш. Чаго тут ведаць, — рашуча махнуў рукой палявік. — Я дык пэўна ведаю. Але рабіць усё прыйдзецца вам.
— Чаго гэта нам? — азваўся лесавік.
— Чаму гэта мне? — прабурчэў вадзянік.
— Ну, тады я нічога не ведаю, — палявік сабраўся пайсці прэч, не азірнуўшыся.
— Стой! Куды! Ладна ўжо, зробім, вох.
— Стой! Хай сабе, было б што рабіць, буль.
— Дык слухайце, — палагаднеў палявік ад такой суседскай згоды. — Валадарствы свае чынна ў руку заганіце, не спіце, не ешце, а каб усё сталася так: няхай лес не падорыць людзям ані грыбоў, ані ягад.
— Ані трэсачкі дроў, — задаволена пасміхнуўся лесавік.
— Якія дровы летам? — здзівіўся вадзянік. — Дровы ж саннай дарогай возяць.